Dzisiaj zmiana czasu letniego na zimowy
W Chinach nie ma zmiany czasu zimowego i letniego, jest jedna godzina dla całego terytorium rozległych Chin. Chiny to największy kraj o powierzchnia 9 597 000 km² (trzeci co do wielkości na świecie), w którym obowiązuje tylko jedna strefa czasowa.
Dla przykładu na zachodzie Chin słońce zwykle wschodzi dopiero po godzinie 9 rano, podczas gdy wschód przyzwyczajony jest do letnich wschodów słońca przed godziną 5 rano.
Dla porównania, kraj taki jak Stany Zjednoczone używa czterech odrębnych stref czasowych na tak dużej odległości (Kalifornia i Floryda są oddalone od siebie o 3 godziny pod względem czasowym).
Koordynacja czasu w Chinach nigdy nie wymaga wspominania, o której strefie czasowej mówimy.
Chiny są obok Indii jedynym obszarem globu, który ma tylko jedną oficjalną strefę czasową, która odpowiada UTC + 8.
Chiny były w przeszłości podzielone na kilka stref czasowych. W 1912 r. Obserwatorium Centralne w Pekinie podzieliło Republikę Chińską na pięć stref:
UTC + 05: 30: Zachodni Xinjiang i Tybet
UTC + 06: 00: Wschodni Xinjiang i Tybet
UTC + 07:00: Chiny Środkowe (Gansu, Syczuan, Ningxia, Shaanxi itp.)
UTC + 08: 00: Chiny przybrzeżne
UTC + 08: 30: północno-wschodnie Chiny
******************
Kiedy zachodni misjonarze w XVII i XVIII wieku wprowadzili do Chin zegary mechaniczne, chiński dwór zainteresował się tymi mechanizmami i szybko założył własne warsztaty.
Po wprowadzeniu zegarów na dworze dynastii Ming cesarz wezwał europejskich misjonarzy zaznajomionych z tego typu mechanizmami, aby zagwarantowali ich konserwację i codzienne użytkowanie.
W okresie dynastii Qing cesarze Shunzhi (1644-1661), Kangxi (1662-1722), Yongzheng (1723-1735) i Qianlong (1736-1795) już interesowali się zegarami okazując im podziw.
Jeszcze przed panowaniem Shunzhi udało się nawet stworzyć udane imitacje, dzięki czemu przed rządami cesarza Kangxi w Zakazanym Mieście istniała duża liczba zegarów. Każde z dzieci cesarza posiadało nawet wiele kopii. Jednocześnie wezwano ludzi Zachodu, mistrzów tych technologii, do poprawy jakości zegarów produkowanych w Chinach. Na cerarskim dworze około stu rzemieślników produkowało zegary dla cesarza.
Od tego czasu „Biuro Zegarów” pełniło funkcję pałacowego magazynu zegarów i innych przedmiotów do pomiaru czasu.
XVIII-wieczni zegarmistrzowie szwajcarscy i francuscy byli niezwykle zamożni. Misjonarze będący ekspertami w budowie zegarów i mechanizmów automatycznych pochodzili głównie z tych dwóch krajów. Zabierając ze sobą najbardziej zaawansowane zachodnie techniki, we współpracy z chińskimi rzemieślnikami i eunuchami byli w stanie wykonać najsłynniejsze zegary tamtych czasów w Chinach.
Wśród zegarów cesarskich znajdziemy głównie zegary wahadłowe, zegary artystyczne, zegary muzyczne, stare zegary, zegarki kieszonkowe… produkowane we współpracy z warsztatami lakierniczymi, stolarskimi, złotniczymi, wykonane z jadeitów i z kości słoniowej. Wygląd tych zegarów, których wykonanie wymagało nawet kilku lat wyrażał chińską myśl estetyczną.
„Zegary mechaniczne” mogły wybijać godziny lub kwadranse. W epoce Qing produkowano je duże, większość z nich miała ołowiane wahadło z systemem przekładni zębatej.
„Zegary artystyczne” były wyrafinowanymi przedmiotami w powszechnym użyciu, przeznaczonymi dla rodziny cesarskiej i wysokich rangą urzędników.
Tak jak „zegar z pozłacanego i ażurowego brązu” zaprojektowany specjalnie do przechowywania nakrycia głowy urzędnika i jego charakterystycznego charakteru z insygniami dynastii Qing.
Chińska miedziana klepsydra
Chiński karylion z drzewa sandałowego
Stary zegar słoneczny
W latach 1950 część kolekcji starych zegarów trafiła do sal wystawowych Zakazanego Miasta. W 1985 roku w Pałacu Kultu Przodków (Fengxian Dian) otwarto Halę Zegarów i Zegarków, zreorganizowaną w październiku 2004 roku, aby lepiej zajmować należne jej miejsce wśród międzynarodowych muzeów zegarmistrzowskich. Wystawione są tam nie tylko chińskie, angielskie, francuskie, szwajcarskie zegary i zegarki, ale można też uczestniczyć w pokazach filmów dokumentalnych, prowadzić badania komputerowe, a także korzys tać z usług multimedialnych.
zegar słoneczny zwrócony w stronę Pawilonu Najwyższej Harmonii
Obecnie muzeum to eksponuje ponad 1000 egzemplarzy wyprodukowanych głównie między XVIII i XX wiekiem, okresem, który odpowiada historycznemu szczytowi zegarmistrzostwa. W ten sposób kolekcja Zakazanego Miasta obejmuje 200 lat historii, a główną atrakcją są zwłaszcza przedmioty wyprodukowane specjalnie dla Chin.
Od dziesięcioleci pan Wang Jin naprawia stare zegary w Muzeum Pałacowym w Pekinie. Ta praca zbliża go do jednych z najbardziej wyjątkowych kolekcji na świecie.
Ten dawny pałac cesarski dynastii Ming i Qing znajdujący się w centrum Pekinu w 1987 roku został wpisany na listę światowego dziedzictwa UNESCO.
Od czasów panowania cesarza Qianlonga (1735-1795) wiele zegarów wykonanych w Europie (głównie w Wielkiej Brytanii) zostało podarowanych lub zamówionych przez chińską rodzinę cesarską. Jej upodobanie do tych „egzotycznych maszyn” przetrwało do ostatnich dni dynastii Qing panującej od 1644 do1911.
Niniejsze królewskie skarby z biegiem lat nieuchronnie straciły swój blask. Na szczęście praktycznie każdy zegar przechodzący przez ręce pana Wanga mógł na nowo się narodzić.
Jednak pomimo olśniewającego wyglądu tych skarbów pracownia pana Wanga wygląda jak warsztat z innej epoki, mroczny i mocno pachnący naftą.
W młodości Wang musiał opiekować się swoim chorym dziadkiem, bibliotekarzem pracującym w Zakazanym Mieście. Jego twarz szybko stała się znana personelowi. Po śmierci starca w 1977 r. Wang otrzymał posadę w muzeum, mimo iż nie miał dyplomu.
Przydzielony do działu zegarów antycznych, przez ponad dwa lata doskonalił swoje umiejętności. Dziś jego pracownia może się cieszyć jedną z najlepszych na świecie technik naprawy zegarów antycznych.
Trzyodcinkowy program telewizyjny zatytułowany „Władcy Zakazanego Miasta” zapoznał widzów z bohaterami za kulisami, takimi jak Wang Jin.
Ponad 20% z około 1500 zegarów w muzeum ma ponad metr wysokości, podczas gdy największe muzea na całym świecie gromadzą zegary o mniejszych rozmiarach.
Choć większość tych zegarów pochodzi z Wielkiej Brytanii, z dumą mogę stwierdzić, że w British Museum nie ma takich dużych zegarów jak w Pekinie.
– podkreślił pan Wang, który jest jednym z naprawiających zegary z trzeciej generacji istniejącej od czasów powstania ChRL w 1949 roku.
Czy wiesz, że nigdy nie powinieneś ofiarować zegarka Chińczykowi?
Zegary (时钟 shí zhōng) mają taką samą wymowę jak słowo „koniec życia” w języku chińskim, dlatego Chińczycy nigdy nie oferują zegara.
Należy unikać zegarów wszelkiego typu, ponieważ 送 钟 (sòng zhōng, wysłać zegar) brzmi jak 送钟 (sòng zhōng), który jest rytuałem pogrzebowym.
Zegary symbolizują również prawdę, że czas się kończy; dlatego ofiarowanie zegara jest subtelnym przypomnieniem, że związki i życie dobiegają końca. Rzeczywiście, po chińsku słowo „zegar” wymawia się w taki sam sposób, jak „to jest koniec” w znaczeniu „twoja śmierć jest bliska”.
Zatem ofiarowanie Chińczykowi zegara jest równoznaczne z powiedzeniem mu:
mój staruszku, twoje dni są policzone. Niedługo umrzesz .
