Podczas gdy ludy północnych i północno-zachodnich Chin szyły swoje skórzane buty za pomocą kościanych igieł i skórzanej nici, ludy Wschodu robiły słomiane buty przy użyciu bambusowych igieł i roślinnych nici.
Znaleziska archeologiczne pokazują, że 7000 lat temu starożytni Chińczycy nauczyli się już wytwarzać przedmioty codziennego użytku z włókien roślinnych.
Niektórzy badacze uważają nawet, że igły bambusowe i nici lniane były wcześniej używane niż igły z kości i nici skórzane.
Słomiane sandały to rodzaj butów wymyślonych przez Chińczyków. Powstały bardzo wcześnie w Chinach i mają długą historię. Sandały te są wykonane ze słomy pszennej, kukurydzianej lub bambusowej, są to tradycyjne buty robocze używane przez ludy górskie w Chinach od czasów starożytnych. Mężczyźni i kobiety, młodzi i starzy, wszyscy nosili słomiane sandały, niezależnie od tego, czy idąc do pracy w polu, czy udając się w góry ścinać drewno na opał, czy zbierać zioła czy też polować.
Sandały ze słomy są przewiewne, lekkie, miękkie, antypoślizgowe i niedrogie, a także mają działanie zdrowotne. Szczególnie podczas długich spacerów noszenie latem słomianych sandałów jest wygodne i chłodne, dające poczucie komfortu.
Słomiane sandały stały się ważnym ludowym elementem stroju chińskich górali.
Niektórzy twierdzą, że sandały ze słomy zostały wynalezione przez Zhang Guolao.
Chińska legenda opowiada o narodzinach słomianych sandałów.
„Biedny starzec próbował powiązać koniec z końcem, rąbiąc i sprzedając drewno na opał. Kiedy szedł po drewno w góry często ranił sobie gołe stopy cierniami i ostrymi kamieniami. Aby uniknąć ran owijał stopy trawą. Jednak trawa nieuchronnie luzowała się i spadała z nóg. Starzec wymyślił sposób aby skręcić ją w gruby sznur, który następnie przywiązał wokół swoich stóp. Jeszcze później splatał tę linę nadając jej kształt podeszwy i podbicia. Tak powstał słomiany sandał.”
Do wykonania sandałów można użyć różnych rodzajów traw. Dlatego też w starożytności prawie wszyscy nosili w Chinach słomiane buty, z wyjątkiem plemion koczowniczych.
Główną różnicą w sposobie noszenia tych butów jest to, że ludzie na mroźnej Północy nosili grube słomiane buty, podczas gdy ci na gorącym i wilgotnym Południu nosili przewiewne słomiane sandały. Słomiane buty nosili wszyscy, czy to szlachta, literaci czy chłopi. Widać, że w starożytności noszenie sandałów ze słomy nie rozróżniało warstw społecznych. Zwykle noszą je nie tylko zwykli ludzie, ale nawet cesarze i rycerze.
Wzdłuż wschodniego wybrzeża prowincji Shandong, w środku zimy, chłopi nosili „słomiane gniazda” (ciasno splecione buty z szypułkami i liśćmi ożypałki lub liści pszenicy).
Materiały te były bardzo skuteczne w utrzymywaniu ciepła stóp, a miejscowi rolnicy nadal wyrabiają ten rodzaj obuwia na sprzedaż.
W prowincji Shandong słomiane buty były przymocowane do drewnianych podeszw, dzięki czemu buty te były kombinacją słomianego buta i drewnianych sandałów, te ostatnie pochodzą z okresu Walczących Królestw (475-221 pne). Te sandały były dostępne w dwóch modelach: z gładką lub prążkowaną podeszwą.
Wiele lat później poeta Xie Lingyun (385-433), miłośnik gór, wynalazł buty zdejmowane, na paski. To właśnie jemu przypisuje się wynalezienie buta do chodzenia po górach: z podwyższoną piętą, która pozwala stopie pozostać płasko.
W połowie lat trzydziestych Armia Czerwona założyła bazę w północnym Shaanxi i prowadziła wojnę partyzancką. Słomiane sandały Armii Czerwonej stały się symbolem ciężkiej pracy. Podczas marszu o długości 25 000 mil żołnierze Armii Czerwonej nosili słomiane sandały, wspinali się po górach, a następnie rozszerzyli swoją Armię Północy, by walczyć z Japonią.
Od XXI wieku niektóre sklepy używają nawet znaku „Słomiane Buty Czerwonej Armii” do prowadzenia działalności gospodarczej.
sandały z konopi
Noszenie słomianych sandałów było dość powszechne w czasach starożytnych. Starożytni rycerze i pustelnicy wydawali się nosić modne słomiane sandały mawiając:
„Bambusowe kije i słomiane buty są lżejsze od koni i będą żyć na wietrze i deszczu”.
Można potwierdzić, że słomiane sandały pojawiły się już 3000 lat temu pod panowaniem dynastii Shang i Zhou. Utworzyły one ważną kulturę w chińskim życiu społecznym.
W czasach dynastii Han sandały słomiane nazywano także „niepożyczonymi”, ponieważ w tamtych czasach zwykli ludzie mogli sami sobie robić sandały ze słomy i nie musieli ich pożyczać, stąd nazwa.
Znalezione dokumenty w ruinach zachodniej dynastii Zhou potwierdzają, że słomiane sandały narodziły się w Chinach bardzo wcześnie. Niniejsze odkrycia były sukcesywnie odkopywane również w grobowcach Han wraz z ceramicznymi figurkami mającymi na stopach słomiane sandały
Styl nowoczesnych sandałów nawiązuje również do stylu starożytnych sandałów słomianych.
Dzisiaj można znaleźć nadal tradycyjne sandały ze słomy, które są używane przez grupy ludzi do specjalnych celów. Na przykład rybacy noszą je aby zapobiec poślizgnięciu się.
Zakładanie ich podczas uroczystości pogrzebowych jest symbolem synowskiej pobożności.
Scena z Dynasti Song, ilustracja z Klasyka synowskiej pobożności (fragment), przedstawiająca syna klęczącego przed rodzicami
Synowska pobożność jest kluczową cnotą w chińskiej tradycji. Oznacza ona bycie dobrym dla rodziców, opiekę nad nimi oraz angażowanie się w dobre postępowanie nie tylko wobec rodziców, ale także poza domem.
Należy nieść dobre imię rodzicom i przodkom, okazywać miłość, szacunek, wsparcie i uprzejmość. Ważne jest zapewnić męskich spadkobierców, podtrzymywać braterstwo między rodzeństwem, mądrze doradzać rodzicom, okazywać opiekę podczas ich choroby, godnie ich pochować i składać ofiary po ich śmierci.
