Na podsumowanie I rundy przyjdzie czas

Od jakiegoś czasu trwa też czas Wigilii firmowych. Ja mam swoją już za sobą, w tym roku wyjątkowo zmyłam się bardzo szybko, bo nam się liczba pracowników podwoiła, było trochę ciasno, zbyt gwarno, i wobec tego trochę zabrakło klimatu. Nie narzekam, bo jak słyszę jak wyglądają Wigilie w innych Firmach w Warszawie, to mogę śmiało rzec, że zachowujemy himalaje tradycji.

 

Napisałam to, po przeczytaniu bloga Reissa, który wspomina tradycję spotkań Wigilijnych w Lechu.  Ja te Kolejorzowe biedne Wigilie pamiętam, nie z tego, że tam kiedykolwiek byłam, ale od innej strony. Pamiętam, że każde pieniądze jakkolwiek zdobyte, te kilka, kilkanaście lat temu, to było święto, bardzo dobrze pamiętam takie jedne pieniądze, które przyszły do Lecha kiedyś w okolicach Wigilii. Coś w tym jest, co pisze Reiss, było biednie, nikt nie myślał o MP, tylko o tym, żeby się utrzymać, ale to był piękny czas. Chyba było więcej z tej atmosfery wspólnoty, wspólnoty barw, czegoś, co można nazwać wspólna odpowiedzialnością, atmosfery wspólnych przygotowań, atmosfery życzeń świątecznych, żebyśmy w końcu wyszli na prostą, żeby tu, do cholery, nareszcie zbudować Wielki Klub. Żeby nie trzeba było żebrać, i głowić się jak zrobić, żeby bank linie kredytową przedłużył. Każdy gdzieś tam na swój sposób, na swoje możliwości przeżywał, nie tylko w tym okresie, ale wiadomo, święta zawsze zmuszają do refleksji wszelkich.

 

Chodzi o to, że tak jakoś odbębniamy teraz wszystko, nie zwracamy uwagi na ludzi, nie widzimy rzeczy ważnych, nie umiemy się zatrzymać i pomyśleć, co byłoby ważne dla innych, jak na przykład ta Wigilia Rodziny Lecha dla Reissa.