Dawno już nie miałam takiego poczucia zbrzydzenia rzeczywistością. I prostej, estetycznej awersji do tego co ogladam, jak w ostatnia sobotę. Cóż jestem przeżytkiem - kto by tam zwracał uwagę na styl i estetykę. Już nie mówię (przepraszam za słowo) - o moralności.
Mnie uczyli, że powinno się bronić słabszych. Siła mnie nie pociąga. Tryumfujaca siła mnie odrzuca, Nigdy nie byłam i nie będę po stronie silniejszego - bo jest silniejszy. Pewno jestem przeżytkiem.
Pragmatyzm podniesiony do rangi cnoty kardynalnej mnie brzydzi - także i tu jestem przeżytkiem.
Wierzę, ze człowiek w życiu, także w polityce, powien umieć coś zaryzykować dla spraw większych niż on sam - jestem w tym także przeżytkiem. Mało kto będzie cokolwiek ryzykował. Tylko frajerzy to robią.
Uważam, że trzeba myśleć samodzielnie, bo Pan Bóg dal nam wolna wolę - a nie stosy nieudanych sloganów o Barcelonach i karkach naraz ugiętych w dwie strony. W dobie powtarzania sloganów - jestem przeżytkiem.
W swiecie llizusostwa i tryumfujących karierowiczów, boję się jak każdy normalny człowiek o przyszłość. Boję się o ludzi powierzonych mojej odpowiedzialności, boję się o los o spraw większych niż ja sama i boję się też o własny los - ale wierzę w etykę zawodu, który uprawiam i traktuje ją poważnie choćby wokół złote jajka z nieba leciały. Choć bym w tej sprawie miała byc członkiem plemienia ostatnich Mohikanów. Nie ustąpię. Wierzę że sprawiedliwośc i przyzwoitość może zwyciężać - przynajmniej czasami. Wiem - jestem przeżytkiem.
A to juz zamiast reszty komentarza. Poeta mówi to lepiej ode mnie.
http://youtu.be/3z18YrAxNAs
