Przysłuchuję się od początku dyskusji na temat relacji polsko – żydowskich… Perspektywa ofiary, nieustannie podkreślana w wypowiedziach polityków i dziennikarzy, nie jest właściwa dla oceny postawy Polaków w czasie II wojny światowej. Owszem Polska poniosła ofiarę, ale to nie ona stanowi sedno polskiego doświadczenia wobec totalizmu niemieckiego, a później sowieckiego.
Polacy nie ulegli, gdyż na każdym etapie swych zmagań udowodnili wielkimi czynami, niezłomną postawą, altruizmem, rycerstwem, że są herosami.
Tak zostali ukształtowani i tak, heroicznie, na miarą własnego formatu się zachowali. Polska historia zna nie dziesiątki tysięcy, ale miliony przykładów bohaterskich postaw. Na każdym poziomie aktywności, w każdym miejscu wojennej rzeczywistości – w kraju i poza nim, trwała organiczna praca skierowana przeciw okupantowi, która pociągała za sobą ryzyko uwięzienia, męczeństwa i śmierci.
Nie było zawodu, rodziny, regionu, które nie angażowałyby się w działanie skierowane przeciwko nieludzkiej ideologii, gwałcącej boże prawo. Męstwo charakteryzowało dowódców najwyższych szczebli i zwykłych żołnierzy. Było świadectwem wartości polskiej kultury oraz ducha, trwale zakorzenionych w każdej małej społeczności. Owocujących nie tylko wśród arystokracji, duchowieństwa, inteligencji, ale także wśród rzemieślników oraz chłopów.
Wiara w nie przyniosła plon we postaci trudnych do wyobrażenia, a nawet do zrozumienia, aktów poświęcenia na rzecz żydowskich współobywateli. Polskich heroizm nie miał w tym przypadku wymiaru jednostkowego, ale masowy.
Co my, współcześni Polacy, mamy dziś z tym wspólnego? Co łączy nas z heroicznymi Polakami czasu próby? Zgoła nic. Jesteśmy ich dłużnikami. Mamy wobec nich honorowy dług. Jesteśmy im winni obronę czci i pamięć. Niewyobrażalny heroizm Polaków domaga się dzisiaj, w obliczu bezczelnych kłamstw plugawiących ofiary, solennych przeprosin i zadośćuczynienia ze strony międzynarodowej społeczności.
Także ze strony żydowskich sąsiadów, którzy byli świadkami postawy heroicznej Polaków i powinni o niej świadczyć.
--
Żydzi, poza nielicznymi wyjątkami, są biernymi ofiarami. I to jest ich trauma.
Kilka dni temu uczestniczyłem w Łagiewnikach w konferencji, podczas której Antoni Macierewicz mówił o polskiej drodze do niepodległości. W bardzo ciekawej przemowie przypomniał on o niemieckich planach tworzenia Mitteleuropy* i instalowania w państwach satelitarnych przyjaznych sobie elit. Niepodległa Polska stanęła w poprzek tych zamierzeń.
Jednak to tylko część prawdy.
Właściwie to nikt dotąd nie zastanowił się nad tym, że polski sprzeciw wobec nazizmu, który dla każdego Polaka czasu okupacji był ofertą współczesnych barbarzyńców, jest niezwykłym fenomenem. Polska nie dała się uwikłać w jakąkolwiek formę współpracy z ludobójcami, mimo że trzon Wojska Polskiego II Rzeczpospolitej – mam na myśli dziesiątki tysięcy oficerów i podoficerów - miał za sobą długą służbę w armii pruskiej i austro-węgierskiej. Myślę, że to zupełnie nie do pojęcia dla kogoś, kto nie jest w stanie przeniknąć polskiej duszy. Kogoś, komu brakuje dobrej woli, aby zauważyć ten fenomen.
Jak była odpowiedź tych ludzi na ofertę Hitlera? Jednomyślnie negatywna.
Na tym tle interesująca mogłaby być np. próba oceny zachowania Żydów, którzy budowali reżim sowiecki, mimo że jego cele wymierzone były bezpośrednio we własność, czyli fundament żydowskiej aktywności. Masy żydowskich właścicieli najpierw w Rosji, a później w Polsce, zapłaciły za to utratą majątków. Wielu z nich straciło zdrowie i życie.
http://geopolityka.net/wp-content/uploads/2012/11/Eberhardt_Piotr_Geneza_Mitteleuropy.pdf
