Obłuda prawna i traktowanie społeczeństwa jak bankomatu - netto 16,5 tys.zł/mies.(IV 2025)

Nie łudźmy się. Prawo, które miało chronić obywatela przed samowolą władzy, stało się dziś narzędziem do jego systematycznego łupienia. Ustawy coraz częściej pisze się nie po to, by tworzyć ramy sprawiedliwości, ale by legalizować grabież pod szyldem państwa.

Za gładkimi frazesami o solidarności i bezpieczeństwie kryje się bezlitosna machina fiskalna. Obywatel to już nie partner społecznego kontraktu — to przechadzający się bankomat, z którego ściąga się coraz więcej danin, opłat, kar i podatków, często pod płaszczykiem dbania o jego własne dobro.

Obłuda polega na tym, że wszystko to ubiera się w słowa o „praworządności” i „sprawiedliwości społecznej”. Tymczasem dla rządzących i biurokracji społeczeństwo to zwykły słupek w tabeli przychodów. Jeśli tylko można podnieść podatek, wprowadzić nową opłatę albo karę administracyjną — zrobią to bez mrugnięcia okiem. A kiedy zabraknie argumentów, sięgną po moralizatorski ton, wmawiając Ci, że to dla Twojego bezpieczeństwa i że „wszyscy musimy się solidarnie zrzucić”.

Tak buduje się system, w którym prawo nie służy już człowiekowi, lecz władzy — a Ty z obywatela stajesz się dochodem do ściągnięcia.

Instrumentalne traktowanie orzeczeń Izby Dyscyplinarnej przez oskarżonych prokuratorów

W Polsce prawo coraz częściej służy nie sprawiedliwości, ale interesom tych, którzy potrafią je najlepiej naginać. Społeczeństwo jest traktowane jak bankomat do zasilania systemu przywilejów, a konstytucyjne zasady to dekoracja dla naiwnych.

Przykład? Choćby instrumentalne korzystanie z orzeczeń Izby Dyscyplinarnej przez oskarżonych o przestępstwa prokuratorów. Gdy przychodzi do uchwał tej samej Izby, które umożliwiłyby pociągnięcie ich do odpowiedzialności karnej, nagle okazują się one „nieważne” lub „nieistniejące w świetle prawa europejskiego”. Ale kiedy ta sama Izba wydaje postanowienia pozwalające pobierać jak najdłużej sowite apanaże z art. 152 Prawa o prokuraturze, to jakoś nikomu to nie przeszkadza. Wtedy Izba magicznie zyskuje pełnię legitymacji, a jej orzeczenia są jak najbardziej obowiązujące.

To klasyczny przykład obłudy prawnej. Prawo jest tu traktowane nie jako uniwersalny porządek chroniący obywatela, ale jako zestaw narzędzi do wybierania tego, co wygodne, i odrzucania tego, co niewygodne. Społeczeństwo płaci składki i podatki, aby finansować wynagrodzenia tych samych osób, które później wymykają się odpowiedzialności, zasłaniając się wybiórczo legalnością albo jej brakiem – w zależności od tego, co akurat im bardziej pasuje.