Młodzi literaci z wielkich miast – byli pod wrażeniem. Młodzi literaci z wielkich miast byli najwyraźniej zawiedzeni. Nie ich bowiem koniec języka – omsknął się o kamienny owal mądrości najwyższej.
Padały pytania: kto to jest? Otwierały się bramy perfekcyjne literackich pism – przed młodym autorem. Byłem niewzruszony, jak skała. Ocierałem się o gramatykę bardzo szczególnego uszczęśliwienia.
Policzki moje stały się purpurowe – od wielkiego gniewu twórczego. Wiedziałem, że czas euforii trwa krótko. Czas euforii – i czas wielkich liter. Był rok 1977. Po publikacji w literackiej prasie warszawskiej arkusza poetyckiego zrobiło się o mnie głośno.
W majowym święcie w 1978 roku – jakie odbywało się w Gdańsku – zostałem właśnie okrzyczany debiutantem roku.
Wiedziałem, że szczęście pisarza trwa krótko. Czułem to przecież w swoich łokciach. Czułem, że wielkie personifikacje wszystkich fortepianów chopinowskich pochylają się nad moim oddechem. Zaiste, czy mnie wzrok nie myli. Jeden spośród tych fortepianów stał przecież fizycznie na sali, a ja – akurat przygotowywałem się do wieczoru autorskiego. Odbywał się właśnie tymczasem recital krakowskiego artysty Leszka Długosza. Recital poświęcony uświetnieniu – mojego przecież wieczoru. Recital – i zaraz po recitalu Długosza recytuję swoje nowości poetyckie. Sala główna gdańskiego ratusza zapełniona miłośnikami kultury. Redaktor naczelny „Nowego wyrazu” pan Terner na czele delegacji warszawskiej. Siedem gongów fortepianowych – z nieba wysokiego! Spektakl skończony.
W dwa lata – od tąpnięcia politycznego w stoczni gdańskiej. Sejsmika tąpnięcia politycznego – przechodziła przez Polskę falami. Potęgując w mediach planety rozgłos.
Gong ósmy: to było ogłoszenie stanu wojennego. Gong dziewiąty: to było związane z przyłączeniem się Biculewicza do bojkotu artystów polskich (…)
19.11.2021
