W latach 20-30. XX w. powstawały pierwsze elektrownie wodne. Te większe były inwestycją większych miast, które potrzebowały oświetlenia na ulicach. Instalacja gazowa miała swoje ograniczenia, ale prąd elektryczny wydawał się źródłem niewyczerpalnym. W dużej części były to elektrownie wodne. Budowano je na odcinkach rzek o dużym spadku. Często był to już obszar górzysty. Generatory prądu wymagały dużej siły spadającej wody. Dlatego budowano wysokie zapory, dzięki czemu elektrownia mogła posiadać znaczną moc...
Ale nie wszędzie w górach były miasta na tyle zasobne, że mogły fundować mieszkańcom taki luksus. Znaczącym zainteresowaniem cieszyły się również niewielkie generatory mocy napędzane energią spadającej wody. Liczne koła wodne, stosowane do napędu traków tartacznych oraz młynów wiejskich pozwalały na inwestycję w agregat prądotwórczy zasilany energią wody doprowadzaną niewielkim korytem... Takie rozwiązanie było o tyle atrakcyjne, że pozwalało napędzać koło turbiny osobnym korytem, które mogło funkcjonować także w przypadku, gdy zbiornik wody pokrywała skorupa lodowa.
A generator zasilał w energię nie tylko obejścia młynarza czy właściciela tartaku, ale też coraz częściej przyłączali się także i sąsiedzi. Często ten prąd doprowadzano do plebanii i wykorzystywano do oświetlenia kościoła. Wkrótce takie minielektrownie stały się podstawą produkcji energii elektrycznej. Jednak dopiero po zakończeniu II wojny światowej administracja państwowa utworzyła system energetyczny oparty na elektrowni cieplnej, a brak konserwacji i czas doprowadziły do małe elektrownie wodne do likwidacji. W dużej części przyczyniła się do tego upadku polityka lat 70. XX wieku. Duże elektrownie zastąpiły kosztowne urządzenia, które też zużywały się. Można przyjąć, że produkcję prądu w takich małych elektrowniach definitywnie zakończono w latach 60. XX w.
