„Minnie The Moocher” jest największym przebojem Caba Calloway’a. Piosenka została nagrana w 1931 roku i choć były to lata Wielkiego Kryzysu w USA, okazała się wielkim sukcesem wydawniczym. Sprzedaż przekroczyła milion płyt.
Utwór nie jest oryginalnym pomysłem Caba Calloway’a. Wykorzystał on nagraną w 1927 roku piosenkę "Willie the Weeper", której autorem i wykonawcą był Frankie "Half-Pint" Jaxon.
Frankie "Half Pint" Jaxon (1895 – 1944 ?) był murzyńskim śpiewakiem, komikiem i scenografem występującym w wodewilach. Był dosyć popularny w latach 20. i 30. Przydomek "Half Pint" wziął się od jego niskiego wzrostu. Jaxon śpiewał wysokim, prawie żeńskim głosem i dlatego bardzo często występował w przedstawieniach jako kobieta. Koncertował z najlepszymi orkiestrami i zespołami jazzowymi. W 1929 roku wystąpił w filmie Black and Tan Fantasy z orkiestrą Duke’a Ellingtona. Dzisiaj jednak najbardziej znany jest z tego, że zainspirował Caba Calloway’a do Minie The Moocher.
Calloway urodził się w Rochester, Nowy York, w 1907 roku w rodzinie klasy średniej. Ojciec był prawnikiem, a matka uczyła gry na organach. Widząc muzyczny talent syna rodzice sfinansowali prywatne lekcje śpiewu. Wbrew życzeniom rodziców Cab szybko zainteresował się jazzem. Dorastał w Baltimore i wymykał się wieczorami z domu by występować z lokalnymi zespołami. Kontynuował naukę śpiewu, uzyskał też ogólne wykształcenie. W 1930 roku ukończył studia uniwersyteckie i muzyczne.
Razem z siostrą, Blanche, rozpoczął karierę występując w objazdowej rewii Plantation Days. Blanche Calloway stała się cenioną śpiewaczką jazzową i to ona była wiodącą osobę z rodzeństwa.
Cab Calloway zaczął grać na perkusji i śpiewać w znanych klubach w Nowym Jorku. Gdy spotkał się z Louisem Armstrongiem, ten zachęcał go śpiewania w stylu „scat”. Calloway zapamiętał tę radę.
Założył własną orkiestrę, która szybko podbijała miasto. Sukces nastąpił przy pierwszej okazji – występu w legendarnym Cotton Club.
Jack Johnson, założyciel Cotton Club
Cotton Club był najbardziej ekskluzywnym klubem w Nowym Jorku, zwłaszcza w okresie prohibicji. Siedzibę miał w Harlemie, który był dzielnicą muzyki i rozrywki i był wtedy w rozkwicie. Założył go Jack Johnson, mistrz świata w boksie, wagi ciężkiej w latach 1908 -15. Był pierwszym Murzynem, który zdobył ten tytuł. Według Kena Burnsa, reżysera dokumentalisty Johnson był na początku XX wieku najsławniejszym, najbardziej cenionym Murzynem na świecie.
Cab Calloway i The Cotton Club Orchestra, 1934
W Cotton Club występowali tacy mistrzowie jak: Bessie Smith, Duke Ellington, Count Basie, The Nicholas Brothers, Ella Fitzgerald, Louis Armstrong, Billie Holiday i Ethel Waters. W niedzielę organizowano występy znanych showmanów. Udział brali m.in. Jimmy Durante, George Gershwin, Al Jolson, Mae West, Irving Berlin, Eddie Cantor, Moss Hart. Wśród gości byli sami notable. Burmistrz Nowego Jorku regularnie odwiedzał Cotton Club. Generalnie wejście dla ‘czarnych’ mieszkańców miasta było zabronione. Wyjątki obejmowały tylko sławy artystyczne. Klub został zamknięty w 1940 roku.
W 1930 w Cotton Club ‘rządziła’ niepodzielnie orkiestra Duke’a Ellingtona. Ellington wybrał się jednak na długie tournee po kraju. W jego miejsce zaproszono Caba Calloway’a. Calloway przygotował rewię pod nazwą Brown Sugar. Rewia został przez publikę przyjęta świetnie, co otwarło Calloway’owi drogę do wielkiej kariery. Przez dwa tygodnie występy orkiestry były transmitowane z klubu na żywo przez stację radiową NBC.
Minnie The Moocher z 1931 roku ugruntowała szybką sławę Caba Calloway’a. Sławę uzyskali też muzycy, którzy z nim występowali: trębacze Dizzy Gillespie i Adolphus "Doc" Cheatham, saksofoniści Ben Webster i Leon "Chu" Berry, as gitary z Nowego Orleanu Danny Barker i basista Milt Histon.
Podczas jednego z pierwszych wykonań Minnie The Moocher Cab Calloway zapomniał tekst refrenu. Zaimprowizował zatem frazę "hi de hi de hi de ho,". Refren ten stał się jednym z najsłynniejszych fragmentów wokalistyki jazzowej. Calloway zastosował scat. Styl czy technika scat polega na użyciu bezsensownych słów, sylab przez śpiewaka. Scat dał wokalistom jazzowym możliwość śpiewania i improwizacji tak jak instrumentalistom. Nie jest to łatwe, nie każdy umie śpiewać scatem. Niedościgłą mistrzynią była Ella Fitzgerald.
Minnie The Moocher była żelaznym punktem w repertuarze Callowaya. Już w Cotton Club wciągał do zabawy publiczność. Była to forma tzw. call and response, czyli zaśpiewanie frazy i odpowiedzi przez obecnych. W Cotton Club niezmiennie publika weseliła się przy "Hi De Hi De Hi De Hi". Z reguły bowiem pierwsze ‘wejścia’ gości brzmiały straszliwie fałszywie.
Już w 1932 roku Minnie The Moocher wykorzystano w filmie. Calloway zaśpiewał w filmie rysunkowym o przygodach Betty Boop i Bimbo. W 1947 roku nakręcona film „Hi De Ho”, w którym Jeni Le Gon grała Minnie a Calloway grał samego siebie. W 1955 roku sfilmowano spektakl z Apollo Theatre pod tytułem Rhythm and Blues Revue, w którym Calloway śpiewał oczywiście Minnie The Moocher. Dużo później, gdy miał 73 lata, w 1980 roku, wykonał ten song w filmie The Blues Brothers.
W tym samym 1980 roku „Minnie..” zaprezentował zespół The Mystic Knights Of The Oingo Boingo w filmie, jak to mówią ‘kultowym’ The Forbidden Zone.
W 1984 roku Coppola zrobił obraz The Cotton Club, w którym rolę Caba Calloway’a zagrał Larry Marshall.
Piosenka stale pojawia się w programach TV i w filmach rysunkowych
Minnie The Moocher ma bardzo dużo coverów. Głównie śpiewają i grają ją jazzmani, ale sięgają po nią i muzycy spoza jazzu. W 1999 roku weszła do Grammy Hall of Fame.
W music boxie oczywiście Cab Calloway. Poza nim Blues Brothers, Anne Dudley, Cozmic Pizza, Donnie Iris, Goathoven. Nie mam nagrania pierwowzoru, czyli Willie The Weeper w wykonaniu "Half Pint" Jaxona. Prezentuję za to nagranie Ernesta Rodgersja z 1927 roku, który zaśpiewał tamtą balladę pod trochę rozszerzonym tytułem Willie The Chimney Sweeper.
Cab Calloway, zdjęcie z 1933 roku.
Minnie The Moocher lyrics (Cab Calloway prawie w każdym nagraniu nieco zmieniał tekst, ta wersja jest z 1931 roku)
Folks, now here's the story 'bout Minnie the Moocher,
She was a red-hot hootchie-cootcher,
She was the roughest, toughest frail,
But Minnie had a heart as big as a whale.
Hi-de-hi-de-hi-di-hi!
Ho-de-ho-de-ho-de-ho!
He-de-he-de-he-de-he!
Ho-de-ho-de-ho!
Now, she messed around with a bloke named Smoky,
She loved him though he was cokie,
He took her down to Chinatown,
He showed her how to kick the gong around.
Now, she had a dream about the king of Sweden,
He gave her things that she was needin',
He gave her a home built of gold and steel,
A diamond car with a platinum wheel.
Now, he gave her his townhouse and his racing horses,
Each meal she ate was a dozen courses;
She had a million dollars worth of nickels and dimes,
And she sat around and counted them all a billion times.
Poor Min, poor Min, poor Min.
Cab Calloway i jego orkiestra
Inne tematy w dziale Kultura
