Szopki z Dalajlamą ciąg dalszy

Dziś Dalajlama ubolewał z powodu braku Giovanniego. Dobre czasy dla dialogu się skończyły. Benedykt XVI dalej podtrzymuje swą decyzję o nie przyjęciu duchowego przywódcy Tybetu na audiencji. Och, Giovanni, żebyś ty żył i widział co oni wyprawiają z twoim Watykanem. Przyznam, że godne politowania są takie zabiegi.

Zawsze się uśmiechałem pod nosem, kiedy Jan Paweł II przyjmował na audiencjach wielkich tego świata. W pewnym momencie na świecie zapanowała moda na takie spotkania. Papież mimo wszystko spotykał się prawie z każdym możnym, który do niego zakołatał. Zawsze potrafił wysłuchać, pocieszyć, wesprzeć i zawsze miał ostatnie zdanie. Śmiem twierdzić że różne od większości swych interlokutorów.

Paradoksalne i medialne zarazem było to, że zawsze goście Watykanu wypowiadali się bardzo pochlebnie o wizycie. Prawie nigdy nie słyszano o różnicach i przestrogach Papieża. Dla mediów ważna była wizyta a jak jeszcze można było wtrącić coś o pokoju, tolerancji, dialogu czy ekumenizmie to już był cymes. Wiadomości na jedynki w każdych mediach.

Zastanawia mnie na ile każdy z gości Watykanu wcześniej zapoznał się z pismami Papieża i Kościoła. Piewcy tolerancji i demokracji zawsze mięli na ustach kilka cytatów, wyrwanych z kontekstu. A Papież, doskonały aktor, który potrafił rozmawiać z tłumami i mediami tu już był bezsilny. Z wybiórczością się nie wygra.

W ten ciąg doskonale wpisuje się biadolenie Dalajlamy. Mam wrażenie, że część ludzkości jeszcze nie zrozumiała, że teraz na stolicy Piotrowej zasiada Benedykt XVI, który nie jest aktorem i doskonałem retorem. Kard. Ratzinger był często w opozycji do Jana Pawła II. I teraz widać to czasami mimo wielkiego szacunku do swego Wielkiego Poprzednika. Inny styl rządzenia. Inna menatlność, inne rozłożenie akcentów. Nacisk na jednoczenie i dbanie o wiernych (casus Chin, w których katolicyzm ma się coraz lepiej).

Śmiem twierdzić, że Benedykt XVI widząc błędy swego poprzednika, których nikt się nie ustrzeże, próbuje inną drogą prowadzić wierzących. Czy jest ona skuteczna to się okaże, za jakiś czas. Na razie wiemy tylko tyle, że Benedykt XVI próbuje przywrócić ducha chrześcijaństwa, które umocnione i zjednoczone będzie w stanie odpowiedzieć na wyzwania świata.

A Dalajlama musi poczekać. Watykan wiecznie nie będzie wspierał dialogu, kiedy widać dobitnie że mu się to nie opłaca i tym bardziej kiedy sam ma niemałe problemy żyjąc na styku sekularyzacji i desekularyzacji, która przybierze nie wiadomo jaką formę i siłę.