Wciąż zderzamy się z różnicą ocen wydarzeń i powodów, jakimi kierowali się ówcześni władcy Związku Radzieckiego podpisując rozkazy napaści na Polskę. Wciąż ciąży to na stosunkach pomiędzy Polską i Rosją, dzisiejszą spadkobierczynią tamtego systemu.
Wybrzmiało dzisiaj w czasie mszy w mojej parafii, bardzo skromne, ale wymowne wezwanie o modlitwę o stanięcie w prawdzie wobec wydarzeń z 17-go września 1939 i tych późniejszych, które tak skomplikowały stosunki naszych państw. A przecież w kontaktach na poziomie społecznym, międzyludzkim nie ma takiego zacietrzewienia, niechęci i braku zrozumienia. To pycha polityków skłóca i deformuje przyjaźń i dobrosąsiedzkie zachowania, przyjaźnie i współpracę na wyższych szczeblach niż międzyludzkie.
Moim zdaniem, nadaliśmy Państwu, jako instytucji zbyt wiele uprawnień do dysponowania naszą wolnością, naszym zdaniem, naszą wolą, naszym życiem. To wynik gnuśności, to wynik naszego lenistwa, to niechęć do samodzielności w podejmowaniu decyzji.
Skutek?
Wynaturzone układy polityczne prowadzące niejednokrotnie do wojen, których my zwyczajni obywatele nie chcemy, to prawo ograniczające coraz bardziej nasz swobody obywatelskie, to coraz wyższe podatki odbierające samodzielność w decydowaniu o swoim życiu.
Tych kilka myśli, jakie napisałem, to refleksja w związku z dzisiejszym dniem i powracają wciąż przy podobnych okazjach jak spadający kamień Syzyfa, by toczyć go z powrotem na szczyt pamięci.
