Marek Jan Chodakiewicz Marek Jan Chodakiewicz
3170
BLOG

Czarna prawda o szlachetnych komunistach

Marek Jan Chodakiewicz Marek Jan Chodakiewicz Polityka Obserwuj notkę 96
Dlaczego grupa liberalnych i lewicowych historyków zdecydowała się pisać o zbrodniach komunizmu dopiero w 1997 roku? Gdzie byli oni, gdy ich potrzebowaliśmy między 1917 a 1989 rokiem?

Przypomnijmy. W 1997 roku grupa historyków, w większości Francuzów, opublikowała głośną pracę: Czarna księga komunizmu. Badacze ci stwierdzili, że komuniści są odpowiedzialni za śmierć około 100 milionów ludzi w okresie od 1917 do 1990 roku. W samym Związku Sowieckim zginęło przynajmniej 20 milionów między 1917 a 1955 r. W ciągu pierwszych 3 miesięcy bolszewickiej władzy zamordowano około 15 000 osób.

Dla porównania, w Rosji carskiej w ciągu prawie stu lat (1825-1917) wykonano zaledwie około 4 000 egzekucji na więźniach politycznych, z czego prawie 3 800 osób stracono w latach 1905-1910, czyli w okresie gwałtownej rewolucji. Zbrodnie komunizmu zaćmiły też zbrodnie niemieckiego narodowego socjalizmu, którego adepci spowodowali śmierć około 25 milionów osób. To właśnie porównanie komunizmu (socjalizmu międzynarodowego) do narodowego socjalizmu spowodowało wielki skandal wokół Czarnej księgi komunizmu.

Najbardziej szokującym aspektem tego porównania była teza postawiona przez jednego z autorów, Stephane Courtois, że nienawiść do całych grup społecznych wyrażona marksistowską formułą "walki klas" jest równie rasistowska, jak narodowo-socjalistyczna teoria "walki ras." W końcu człowiek nie wybiera, że rodzi się synem ziemianina, przedsiębiorcy, kupca, czy zamożnego gospodarza. Jeśli karze się człowieka za pochodzenie, represje przeciw niemu występują na podstawie selekcji genetycznej. Jeśli odziedziczyliśmy krew "burżuja" czy "reakcjonisty", komuniści albo nas mordowali albo "tylko" prześladowali: wsadzali do obozu, wysiedlali na Syberię, rabowali dorobek życia, rugowali z uczelni, bądź uniemożliwiali awans w pracy. Podkreślmy, że represje stosowano w oparciu o kategorie urodzenia. W komunistycznej teorii krew determinowała o losie człowieka, tak jak w narodowym socjalizmie. Ta prosta prawda o wspólnych korzeniach komunizmu i nazizmu rozwścieczyła wielu krytyków książki i spowodowała, że część współautorów odcięła się od porównań obu systemów.

Jednak wielu konserwatywnych obserwatorów zdziwił zgiełk na lewicy. Przecież w zasadzie Czarna księga komunizmu nie ujawnia nic nowego. Na prawicy od dawna funkcjonowało przekonanie o ideologicznym pokrewieństwie między komunizmem, a narodowym socjalizmem. Na przykład, jeszcze w latach trzydziestych Erwin Freiherr von Aretin, katolicki konserwatywny publicysta i polityk z Bawarii, nazywał narodowych socjalistów, "brązowymi bolszewikami," a po wojnie podobnie pisał o nich wpływowy monarchista Erik von Kuehnelt-Leddihn.

                    Wiedzieliśmy również od dawna o wielomilionowych ofiarach komunizmu, którymi nie byli przede wszystkim "dobrzy komuniści" (trockiści, gomułkowcy i inni), a po prostu zwykli ludzie (głównie chłopi) oraz tradycyjne elity. To prawda, dostęp do sowieckich archiwów spowodował pewne korekty dotyczące statystyki zbrodni, jak również pozwolił na zniszczenie mitu "dobrego Lenina" (który to mit najwytrwalej głosił profesor Moshe Lewin), czy legendy o tym, że "Stalin nie decydował" (którą to legendę propagowali ostatnio profesorowie Sheila Fitzpatrick i J. Arch Getty). Ale przecież mity te funkcjonowały włącznie wśród zdominowanych przez liberalizm i lewicę elit akademicko-medialnych. Mimo stosowanej przez te elity blokady informacyjnej przecież od dawna było wiadomo, że na przykład kolektywizacja rolnictwa w Związku Sowieckim kosztowała miliony żywotów ludzkich.

                Już w latach trzydziestych, na przykład w Niemczech, znana była liczba 15 milionów ofiar kolektywizacji. W 1986 roku profesor Robert Conquest uściślił ją na 14,5 mln., jednak obecnie jeden z autorów Czarnej księgi komunizmu zaniżył ją do 6 milionów zgładzonych głodem i "setkach tysięcy" zmarłych w wyniku deportacji. Jednak po zapoznaniu się z nowo dostępnymi dokumentami prof. Conquest do dziś utrzymuje, że jego szacunki są bliższe prawdy.

              Zmusza to nas do zadania pytania: dlaczego grupa liberalnych i lewicowych historyków zdecydowała się pisać o zbrodniach komunizmu dopiero w 1997 roku? Gdzie byli oni, gdy ich potrzebowaliśmy między 1917 a 1989 rokiem?

             Ano, w większości albo w partii komunistycznej, albo w jej satelickich organizacjach. Czarna księga komunizmu jest bowiem usiłowaniem intelektualnego dojścia ze sobą do ładu przez lewicowców. Złożyło się na to kilka powodów. Po pierwsze, upadł Związek Sowiecki i komunizm w Europie Wschodniej; nie można udawać więc, że zbrodni nie było. Po drugie, nawet spóźniony udział w debacie o zbrodniach pozwala liberałom i lewicowcom owinąć się we flagę moralności i współczucia ofiarom. Po trzecie, trzeba zabrać głos bo inaczej, debata o zbrodniach komunistów zostanie zdominowaną przez prawicę. Jak stwierdził jeden z autorów, "jeśli lewicowcy uczciwie zajmą się [sprawą zbrodni komunistycznych], pokażą, że również i oni mają prawo dyskutować na ten temat, zamiast zostawiać tę sprawę coraz bardziej wpływowym skrajnym prawicowcom. Zbrodnie komunizmu trzeba osądzić z punktu widzenia wartości demokratycznych, a nie z punktu widzenia ultranacjonacjonalistycznych czy faszystowskich filozofii."

 

               Czyli znów, kto nie jest "demokratą" i lewicowcem, nie ma prawa o zbrodniach komunizmu pisać bowiem jego przemyślenia to rzekoma apologia faszyzmu. Nie ma wolności dla wrogów wolności. Dlatego też nawet najbardziej odważny z liberalnych historyków, Stephane Courtois, ubrał swoja krytykę komunizmu w socjaldemokratyczne szaty, w większości podpierając się cytatami z rewizjonisty Karl'a Kautsky'ego. Większość jego kolegów nie tylko zaniżyła statystyki zbrodni, ale rownież starali si oni możliwie jak najbardziej odciąć zbrodnie komunistów od ich ideologicznych źródeł tzw. Oświecenia.

                 Profesor Martin Malia, który napisał przedmowę do amerykańskiej edycji Czarnej księgi komunizmu, uważa, że gwałtowna reakcja wobec niektórych tez tej pracy wynika z tego, że komunizm obiecywał powszechną równość. (Naturalnie nazizm również był egalitarny, choć postulowana równość ograniczona była tylko do sfery jednego narodu -- Niemców.) Zwolennicy równości sympatyzują z rewolucją komunistyczną, której zbrodnie uważają za mniejsze zło -- bo popełnione, aby zapanowała równość, czyli inny niż tradycyjny porządek świata oparty na naturalnych hierarchiach. Według profesora Malia właśnie obecna dominacja teorii równości nad koncepcją porządku powoduje, że jeszcze długo nie zapanuje sprawiedliwość w sensie równego traktowania zbrodni komunizmu i narodowego socjalizmu. "Uczciwe przedstawienie zbrodni komunistycznych zamknęłoby przecież drzwi do Utopii; a zbyt wiele dobrych duszy na tym niesprawiedliwym świecie nie może porzucić nadziei, aby zaprowadzić absolutny koniec nierówności (a niektóre mniej dobre dusze zawsze zaoferują im 'racjonalne' modele do zaprowadzenia tego celu).

                 I dlatego towarzysze walki o prawdę historyczną powinni przygotować się do bardzo Długiego Marszu zanim komunizm zostanie sprawiedliwie uznany za absolutne zło."Niestety, zbyt często ci sami, którzy wylewają morze łez nad Holocaustem Zydów, relatywizują bądź milczeniem pomijają zbrodnie komunizmu.

                Jak długo prawdę o zbrodniach komuny można ukrywać w sofizmach moralnego relatywizmu, aby złowieszczy ideał równości miał się dobrze i kontynuuował swój triumfalny pochód przez świat?


__________________________________

Stephane Courtois, Nicolas Werth, Jean-Louis Panne, Andrzej Paczkowski, Karel Bartosek i Jean-Louis Margolin, The Black Book of Communism: Crimes, Terror, Repression (Cambridge, Massachusetts, and London: Harvard University Press, 1999) with "Foreword: The Uses of Atrocity," by Martin Malia.

Get your own Box.net widget and share anywhere! Get Your Own Real Time Visitor Map! ZAMÓW: www.poczytaj.pl Marek Jan Chodakiewicz Żydzi i Polacy 1918 - 1955. Współistnienie-Zagłada-Komunizm Wydawca: Fronda Ilość stron: 736 s. Oprawa: miękka Wymiar: 145x205 mm EAN: 9788391254189 Dzisiaj cena: 35.40 zł

Nowości od blogera

Komentarze

Inne tematy w dziale Polityka