Notka jurodiwa, albo mam wszyskich w nosie:-)

Ranek. Lao Che, ale zaraz chyba zapodam Judas Priest. Niebo lekko zachmurzone. Dane z torrenta: „The weather in Krakow, Poland. Feels like 15 stopni Celcjusza. Sky: Broken Clouds”.“Halo, halo, tu Londyn”, śpiewa Lao Che.

A na budziku Metallika zagrała „Until it sleeps”. Czyli że obudziłem się za wcześnie. Lao Che coś tam marudzi, że wierniem będziem strzec Starego Miasta. No może, chyba że wcześniej wszystko sprywatyzujemy. I słusznie, bo na co komu jakieś zabytki, opłacane z podatków, toż to socjalizm, bolszewizm, a może i feudalizm. I faszyzm. W ogóle wszystko to niedobry faszyzm, państwo zabiera nam pieniążki, a my świetnie byśmy sobie bez tego państwa poradzili! Ale oczywiście jesteśmy patryjoty. Co innego, panie ten tego, gdyby w to zainwestowała Coca Cola i na Zamku przybito brendową pieczątkę. A na Wawelu Mc`Donalds, też w ramach rentowności. Korporacyjny kapitalizm iber ales.

Ech, ile już przeczytałem w salonie i poza nim tekstów kulegów liberałów. „No gdzie jesteście, ja wilczur wołam”. Cała logika leberalizmu post-korwinowskiego sprowadza się niestety do („Tylko świnie siedzą w kinie” – Lao Che) pochwały sprawności finansowej. I prawdę mówiąc to czasem działa. Znam kilku liberałów, którzy pomimo anty-Polski nie tylko że rozwinęli biznes, to jeszcze finansują tzw. dobroczynność. Ale to są wyjątki. Bo zwykle jak tym panom wspomnisz o obowiązkach społecznych, to robią taki fajny pyszczek. – Proszę z naszym działem promocji... A ostatnio robiłem wywiady dla OBYWATELA ze starszymi paniami, społeczniczkami (ojciec jednej z nich zginął w Ostaszkowie) i wiem na czym polega różnica między dobroczynnością wyfiokowanych pań żonatych z mężami z lokalnej wierchuszki korporacji a zwykłą, siermiężną pracą wśród biednych o której nikt ciepłym głosem nie powie w reklamie. „Dla sławy, dla zysku czasem” – to znów Lao Che.

Teraz słucham Kleyfa: „Telewizja 1972”. Niby stare, ale jak aktualne. „Kto szczuł i co było grane”. Polityka jako sztuka szczucia (paskudna zbitka). Chemiczny Donald against polish worker class (noż qulwa, nikt się już nie wzrusza, to nie tak miało być przyjacielu!) . I kto stoi, gdzie stało ZOMO? I kto stoi jedynie słusznie? Chłopcy od „solidarnej Polski” wychowani na partyjnym cynizmie, z oczkami stęsknionymi za teczką u patriotycznego polityka osiadłego w europarlamencie? „Gdzieś pod lasem kwitnie ognisko” – to już Antonina Krzysztoń.

Dość już skojarzeń jak na jedną notkę. Pozdrawiam Kulegę saligię, któren, na co liczę, zawsze napisze mi jakieś mądre i ciepłe słowo.

7:24. Już nie ranek, bo koty bezczelnie buszują po pokojach i przez balkon patrzą na boży świat. Pan Bóg ma jednak rację: czy jest coś doskonalszego niż świat na tym bożym świecie? A najwspanialsze są dzieci i koty.:-) A ateusz na to: niemożliwe!

7:30: Jacek Kleyff: „Żyj na chuśtawce”. Lubię socjalistów (a jeszcze bardziej socjalistki). Lubię czytać Artura choć uważam, że z listą proskrypcyjną wzniósł się nad poziomy: wyleciał by nisko spikować. Dzięki Pani Maryli skojarzyłem tekst „chemiczny Donald” z Gwiazdą. Oj, będzie głośno o Gwieździe w Salonie na dniach! – daję słowo. „Chemiczny Donald”, hy hy hy.... Panie Donaldzie, Pan się nie boi, większość mendów murem za panem stoi.