Pryffatka z czema szustkami

Lajfstajl wciąga. Niekoniecznie nosem. Ja najbardziej lubię wciągać uszami. Dlatego dziś kolejna recenzja płyty. A że niebawem Sylwester (nie mylić z Gromosławem), to czas prywatek. A jak prywatki, to istny hedonizm. A jak hedonizm, to normalnie szatanizm, czyli „czy szustki”, ergo „The number of the beast”, znaczy się Iron Maiden. A że polska młodzież słucha polskich piosenek, to Ajron Mejden po naszemu, czyli cover-album Gaby Kulki, zatytułowany – tu zaskoczenie – „Baaba Kulka”.

Płyta to album CD plus wydawnictwo DVD. DVD tak sprytnie ukryte w kopercie, że choć płytkę mam z pół roku, jeszcze nie udało mi się go obejrzeć. No ale powiedzmy, że to gapiostwo.;-)

Co do audio, płyta jest dość nierówna, ale część utworów to aranże z pazurem, bardzo imprezowe.

Całość otwiera „The number of the beast”: rytmiczna melodeklamacja, z energetyczną, porządną końcówką (w nawiasach będę podawał link do oryginałów: TNOTB).

Następnie „Wrathchild” z albumu „Killers” (oryginał), aranż brzmi jak song z lat osiemdziesiątych. Do potańczenia.

Następnie mocno housowe i zupełnie niepodobne do oryginału „Aces high” (oryginał). Ale dobrze się komponuje z jesienią i liśćmi lecącymi z drzew.

„To Tame a Land” (oryginał), z intro jak u zaklinacza węży i w ogóle bardzo orientalnie. Jak znalazł na tło muzyczne w recepcji egipskiego hotelu z polskimi turystami. Ale z czasem utwór się rozkręca i robi się momentami nieco patetycznie, werble nadają całości werwy. Można ruszać w pogo.

„Idy marcowe” (oryginał), powiem tyle: krótko.

„Prodigal Son” (oryginał): bez rewelacji, z instrumentalną kakafonią dla urozmaicenia i łagodną końcówką a la pieprzona kraina łagodności.

„Lot Ikara” (oryginał), czyli parapetówka zamienia się w pościelówkę, robi się sennie, melancholijnie, Sylwester (nie mylić z Gromosławem) zbliża się ku szarej, porannej godzinie. Ikar upada, goście zbierają się do domów, ktoś ukradł srebrne łyżeczki, meble z IKEA straciły cnotę.

Mój zdecydowany faworyt, hicior z wpadającym w ucho refrenem, stary, dobry heavy metal w ironicznym, radosnym, popowym aranżu, choć temat oczywiście posępny: „Children Of The Damned” (oryginał). "You're Children of The Damned/ Like candles watch them burn/ Burning in the light/ You'll burn again tonight/ You're Children of The Damned", la la la la la, la la la la la...

„The Clairvoyant” (oryginał): początek bardzo ajronmejdenowy, ale po chwili coś tam kląska już kulkowo. Bardzo tanecznie się robi: wszak to nieśmiertelna Lambada! Serduszko stuka w rytmie baa-ba, bioderka się kiwają, nawet zatwardziali podtrzymywacze ścian ruszają na parkiet. Końcówkę bierze we władanie Żelazna Dziewica.

Na koniec „Still Life” (oryginał), istna Danuta Rinn, samba, mamba, zombi, gra i trąbi zespół Kombi. Nastrojowo, pogodnie, optymistycznie, aż trudno uwierzyć, że to Nowy Rok i zaraz dopieprzą nam podwyżki. Choć jeśli wsłuchać się w tekst: „Oh... we'll drown together/ It... will be forever./ Nightmares... forever calling me/ Nightmares.../ Now we rest in peace”.

Dobranoc, koszmary na noc...