Prywatka z szarańczą i miodem. Karnawał 2013

Panie i Panowie, oficerowie czytający i Ty, Wiekopomna Administracjo (wiem, idiotyczny komplement): studyjny „Unto the Locust” Machine Head oraz koncertowy, dwupłytowy „Machine F***king Head Live”. Karnawał czas zacząć!

„Teraz Rocka” lubię za to, że nie zamienił się w pismo sponsorowane przez koncerny fonograficzne. Widziałem tego typu tytuły poświęcone kinu i zawsze robiło to wrażenie gorzej niż nienajlepsze, eufemistycznie mówiąc. Kadry – jak wiemy od syfilityka z reklamy Heyah – decydują o wszystkim. W tym wypadku chyba stare, teraz/tylkorockowe kadry zadecydowały, że miesięcznik nie zdziadział i nie zmienił się w makulaturę ze sponsorowanymi tekstami.

„TR” lubię także za to, że ilekroć tam zajrzę, dowiem się o płycie czy książce, które nasycą moje nieskomplikowane gusta okołomuzyczne. Jestem prostym facetem wychowanym na muzyce klasycznej (zaczynając od „Kill`em all” Metalliki) zatem także niniejsza notka będzie poświęcona dwóm albumom z tej przestrzeni werbalno-mentalnej, poznanym dzięki „TR”.

Panie i Panowie, oficerowie czytający i Ty, Wiekopomna Administracjo (wiem, idiotyczny komplement): studyjny „Unto the locust” Machine Head oraz koncertowy, dwupłytowy „Machine F***king Head Live”.

„Unto the Locust” to jedna z płyt najczęściej przeze mnie słuchanych w 2012 r. (obok „Dark Roots of Earth” Testamentu, „Kairos” Sepultury, koncertowej „En vivo!” Iron Maiden i „Na wszystkich giełdach świata” Spirit of 84 oraz – hłe hłe – „Master of Puppets” lekko zużytej panny M.). Machine Head zaistniał dla mnie bodaj w roku 1994 albumem „Burn my eyes”. W czasach, gdy szczerze szczerzył kraciaste koszule cały ten w gitarę Cobaina kopany grandż – był olśnieniem. Co zrozumiałem wówczas nawet z pomocą walkmena firmy S***. I trzeba przyznać, że Machine Head postarzało się godnie: dojrzewając. „Unto the Locust” nie ma tak wiele drapieżności pionierskiego MH, ale zyskało szacowny ciężar brzmienia, któremu nie jest wszystko jedno [cokolwiek chciałem przez to powiedzieć...]. Zresztą, sami posłuchajcie „Locust”: szarańcza, mleko, malina i sam miód!

Jedźmy (nikt nie woła) dalej. Dobrzy ludzie z MH postanowili wzmocnić trochę promocję „UtL” i wydali koncertowy „Machine F***king Head Live”. I to będzie moja płyta tego karnawału! Jedna wielka prywatka z szarańczą i thrashowym miodem! Bo to jest kwintesencja dobrze nagranego i zrealizowanego koncertowego albumu, świadectwo tego, co dzisiejsza technika może wydobyć z granej na żywo muzy (nie zabrakło nawet zduszonego zawodzenia w złej tonacji). Słuchamy kapeli jaka może się pochwalić naprawdę solidnym brzmieniem i która nawet w łagodniejszych, melodyjnych kompozycjach nie zatraciła swojego pierwotnego charakteru. Co istotne: obecność na tej koncertówce utworów z debiutanckiego „BmE” („Old”, „Davidian” pokazuje, że zupełnie zasłużenie wdarli się wtedy na metal-Parnas. „Metal Hammer” w 1994 r. pisał o nich: „protegowani Slayera”. Dziś udowadniają, że dawno wyrośli z krótkich majtek „protegowanych”.

W filmie „Amadeus” Milosa Formana podpuszczony przez Saleriego cesarz krytykuje kompozycję Mozarta krótko: „za dużo nut”. Od wyroku Jego Cesarskiej Niekompetencji nie ma odwołania: za dużo, qrczeż, nut! Znam kilka albumów koncertowych, o których da się to z pewnością powiedzieć: za długie, przekombinowane, nudne. Symfoniczna Metallika znakomitym przykładem. „Machine F*** Head Live” to zupełnie inna para glanów – dwupłytowy album dzięki umiejętnej aranżacji całości show, różnorodności, energii da się odsłuchać w całości bez cienia znudzenia. Znacie to uczucie, gdy w głosie wokalisty, sposobie brzmienia, reakcji publiczności słychać prawdziwą radość, ekstatyczny ton przedłużającej się chwili, która trwa zaklęta w riffy, skandowanie spod sceny, śpiew i – że się tak brzydko wyrażę – feedback? Jeśli znacie, ale zapomnieliście, a na koncert nie puszcza żona, dzieci i kryzys nas powszedni – posłuchajcie „Who We Are”: z kawałka, który na płycie brzmi nieźle zrobili muzyczną ucztę: szarańcza, miód, thrash metal!

I tu kropka. Karnawał czas zacząć. Urwania łbów przy samej rzyci życzę.