Stworzenie dróg, które łączyły by odizolowane tereny kolonizowanego terytorium z portami, które są punktami wywozu surowców wydobywanych z dala od wybrzeża, zawsze było istotnym elementem opanowania i surowcowej eksploatacji kolonizowanego terytorium. Tą samą strategię stosują władze indonezyjskie w Papui Zachodniej.
Dave Robie pisze, że 4300-kilometrowa autostrada Trans-Papua której koszt wynosi 1,4 mld dolarów USD miała przynieść „bogactwo, rozwój i dobrobyt” odizolowanym regionom Papui Zachodniej. Tak twierdzili przynajmniej planiści i politycy siedzący w biurach w jawajskiej Dżakarcie.
W rzeczywistości, jak pisze australijski dziennikarz John Martinkus w swojej książce „The Road: Uprising in West Papua” , autostrada ta przynosi okupację wojskową przez wojska indonezyjskie, wiąże się z wyzyskiem przez zagraniczne firmy, niszczy środowisko i niesie za sobą kolonizację obszaru przez indonezyjskich migrantów.
Historyczny przywódca Zachodnich Papuasów, związany z Prezydium Rady Papui i Radą Zwyczajową Papui, Thaha Al Hamid uważa budowanie drogi pośrodku lasu za formę legalnego okradania państwa. Procederu tego nie ma odwagi kontrolować, jego zdaniem, żadna indonezyjska agencja rządowa. Droga nie zaspokoi potrzeb lokalnych mieszkańców, którzy w najlepszym wypadku idąc boso, będą unikali rozpalonego w słońcu, parzącego w stopy asfaltu. Fotografie szosy, wieszczące sukces polityki rządowej mają nie tyle pomóc Papuasom, co dać im odczuć „smak Dżakarty”.
Zachodni Papuasi są permanentnie spychani na margines społeczeństwa indonezyjskiego, do którego zostali zasymilowani siłą. Przykładowo prowincja Boven Digoel to teren intensywnej realizacji inwestycji infrastrukturalnych (m.in. budowa dróg w ramach programu Trans-Papua), oraz nielegalnego wydobycia złóż mineralnych (przede wszystkim złota wydobywanego analogicznymi jak w Amazonii metodami, wykorzystującymi rtęć).
Sytuacja ta jest źródłem nieustających napięć społecznych i niszczenia środowiska naturalnego. Dobrym przykładem zjawisk wyżej wymienionych jest film zarejestrowany przez siostrzeńca Kormeli Ninggan, która wybrała się 4 lutego 2021 roku w pobliże Ulicy Nowej Statystyki Trans–Papua (Jalan Statistik Baru Trans-Papua) wraz z mężem, aby naciąć i nazbierać drzewa na opał. Kiedy jej mąż oddalił się od niej pojawił się samochód Pajero wraz z dwoma funkcjonariuszami indonezyjskich służb specjalnych Kopassus. Wysiedli oni z samochodu i zaczęli grozić Mamie Kornelii Ninggan oraz jej rodzinie i bez jasnego powodu domagać się, aby zaprzestali zbierania drzewa na opał (suchych patyków). Wywiązała się konfrontacja słowna. Siostrzeniec Mamy Kormelii Ninggan powiedział członkom formacji Kopassus: “Nie przyjeżdżajcie tutaj nas niepokoić i grozić, ponieważ my jesteśmy właścicielami tej ziemi!”
Opracowanie: Damian Żuchowski ,Rafał Szymborski
Artykuł opublikowany także na: WolneMedia.net, Krew Papuasów i Free West Papua Campaign Poland
ŹRÓDŁA:
Muhammad Genantan Saputra, Tokoh Papua Kritik Jokowi Bangun Jalan di Tengah Hutan, Tak Ada yang Berani Lewat https://www.merdeka.com/peristiwa/tokoh-papua-kritik-jokowi-bangun-jalan-di-tengah-hutan-tak-ada-yang-berani-lewat.html
David Robie, West Papua’s highway of blood – a case of destruction not development https://asiapacificreport.nz/2020/05/18/west-papuas-highway-of-blood-a-case-of-development-or-destruction/
