Jak piszę co roku, odnoszę wrażenie, że tenis Igi nie nadaje się do gry na szybkich kortach. Iga gra piłki mocno liftowane i stoi przy tym dość blisko linii końcowej. Na innych kortach to daje Idze bardzo dużą siłę gry - jest prawdziwym numerem 1. Ale w Melbourne piłka jest za szybka, co powoduje, że Iga albo nie zdąża odprowadzić rakiety, albo nie zdąża skontrolować (nakryć) piłki. W pierwszym przypadku jest spóźniona, w drugim - piłka leci za wysoko i za daleko. Widać, jak Iga walczy z tym nawykiem i się stara, próbuje z forhendu grać samym nadgarstkiem, a czasem sobie przypomni, że w Melbourne musi odbijać dalej od linii, troszkę się oddala i jej gra zaraz się poprawia... ale nogi zaraz z nawyku niosą ją bliżej linii i znów gra za blisko.
Ale poza tym widać jak Iga się rozwija i robi postępy - pierwszy raz widziałem ją tak często idącą do siatki. Jeszcze trochę nieporadnie wolejuje, ale konsekwentnie się wdraża do nowego, ofensywnego stylu. Widać, że Iga gra nie tylko po to, żeby wygrywać, ale że jednocześnie wykorzystuje mecze do trenowania swoich nowych taktyk. To bardzo ważna umiejętność. Zawodnikowi, który tylko walczy o punkty, a nowe taktyki trenuje tylko na treningach, o wiele trudniej jest nauczyć się wykorzystywać nowe umiejętności podczas walki o punkty - stare nawyki podczas meczu wracają, a nauka na treningach idzie na marne. Iga tego błędu nie popełnia, nawet jeśli widzi, że gra gorzej, uparcie powtarza nieudane zagrania, nawet kosztem wyniku meczu. Ryzykuje, że mecz przegra, ale dzięki temu z meczu na mecz gra coraz lepiej. Jest to oczywiście dla kibica denerwujące, ale warto to rozumieć, wtedy człowiek się mniej złości, gdy Iga nie wykorzystuje okazji do zdobycia punktu tak, jak to robiła niezawodnie dawniej. Teraz ćwiczy nowe, jeszcze niepewne uderzenia.
Iga rozwija swój tenis - nie trenuje po to, żeby wygrywać w Melbourne, ale żeby być najlepszą tenisistką świata... może nawet nigdy nie wygra Melbourne... nic to - i tak może pobić rekord Sereny
