Porzućcie wszelką nadzieję itd.

Partia Baracka Obamy przerżnęła wybory do Kongresu.

I chociaż można przypuszczać, że także dla Polski jest to dobra wiadomość, faktem jest również, że przynajmniej na razie nie możemy stwierdzić tego z całą pewnością. Niewątpliwie jednak już to wystarczy, by żywić pewne nadzieje, że skoro w Ameryce ludzie mogą się obudzić, również nasi rodacy mają na to jakieś niezerowe szanse. W końcu "merytoryczne" podobieństwa między tamtejszym obiecywaczem zmian, a naszym specem od cudów są aż nazbyt wyraźne. Może więc już niedługo, w jakiejś nieodległej przyszłości, i u nas elektorat powie „sprawdzam” i po otrząśnięciu się z szoku zaczniemy przynajmniej próbować szukać normalności?

Tak pomyślałem w pierwszej chwili.

Po zastanowieniu doszedłem jednak do wniosku, że chyba trochę za bardzo się rozpędziłem. W końcu Amerykanie nie mają aż tylu lat doświadczeń z tego kalibru „mężami stanu”, więc stosunkowo łatwo i szybko mogli zauważyć, że ten akurat odbiega dość mocno od dotychczasowych standardów normalności. Natomiast stwierdzenie, że aktualny premier RP nr 3 jest jakoś specjalnie gorszy od swoich poprzedników, budzić musi spore wątpliwości. W końcu dla nas normą, a nie wyjątkiem jest sytuacja, gdy rządzą tego sortu Bieleccy, Pawlaki, Buzki, Cimoszewicze czy Oleksy.

To po pierwsze.

Po drugie Stany Zjednoczone dysponują jeszcze wolnymi mediami, a przynajmniej takimi, których priorytetem nie jest walenie w opozycję i schlebianie władzy oraz udwanie, że takie właśnie proporcje są czymś normalnym. Tym samym Amerykanie nie tylko odczuwają, ale też słyszą, że te „changes” bynajmniej nie są na lepsze. W przypadku Polski, gdzie tonu nadają zaprzyjaźnione z rządem stacje telewizyjne i gazety, również ta przesłanka do optymizmu to tylko mrzonki.

Po trzecie obywatelom Stanów Zjednoczonych nikt raczej nie wmówił, że z racji głosowania na Obamę stali się częścią jakiejś elitarnej inteligencji i chcąc utrzymać tę wyjątkową i nobilitującą pozycję muszą szczerzyć zęby i cmokając z zachwytu oklaskiwać go w każdym momencie. Jak to wygląda w euroregionie nadwiślańskim wie chyba każdy, kto nie jest kompleksem wielkomiejskiego wannabe inteligenta dotknięty.

Po czwarte…

Nie, to wystarczy.

Przypuszczenia, że ze Stanów powiało optymizmem wkładam jednak między bajki.