Joanna Kluzik-Rostkowska zdemaskowana!

Gdy bardzo chce mi się pisać, a niespecjalnie cokolwiek przychodzi do głowy, nieomal intuicyjne wklepuję w pasek adresu przeglądarki (snobuje się na ortodoksa, więc nie wypada mi mieć w „Ulubionych”:-)) gazetawyborcza.pl i jestem prawie pewien, że znajdę tam jakiś temat kolorowy.

Tak stało się i tym razem.

Moją uwagę przykuł najpierw tekst „Kto przeprosi za PiS”, ale miał zbyt dużo linijek i nie doczytałem nawet do połowy. Później coś o Wikileaks i dalej jakiś wstrząsający moralitet o uwłaszczającym się na naszej krwawicy kościele. Wreszcie jest. „Fru, fru” znanej i lubianej Katarzyny Kolendy-Zalewskiej. „O! Coś o Kluzik-Rostkowskiej!” – szczerze się ucieszyłem. A więc temat i na czasie, i rozwojowy.

Faktycznie, przeczucie mnie nie myliło.

Wprawdzie pochwalny początek był raczej nudny, ale już końcówka sprawiła, że ten oto tekst miałem prawie gotowy.

Ale do rzeczy.

Pani Kolenda-Zalewska zaczęła od pochwalenia przemyślanej strategii marketingowej, która targetem Polska jest Najważniejsza uczyniła „ludzi z dziećmi, kredytami, problemami z żłobkami i przedszkolami; zainteresowanych dobrą edukacją i ciekawym spędzaniem czasu; czujących się obywatelami świata i Polski; zafascynowanych i legendą Powstania Warszawskiego, i najnowszymi technologiami.” Zdaniem autorki jest to „powiew świeżości oraz konkretów”. Pomyślałem wtedy, że gdyby nie to, że podobnymi wyziewami zionie pewna partia z „P” i „O” w tytule, mógłbym się z tym nawet zgodzić.

Na tym jednak skończyły się superlatywy.

Wyszło bowiem szybko, że założycielka PJN okazała się być myjącym tak samo garnki płynem do mycia naczyń w nowym opakowaniu.

Tak, Kluzik-Rostkowska miała nieszczęście nadać swojej twarzy ten sam, znany wszystkim z telewizji („as seen on TV!”), grymas zniesmaczenia i lekkiej pogardy, który jest przecież znakiem rozpoznawczym jej byłego pryncypała!

I to w w jakich okolicznościach przyrody…

Pal licho, gdyby ją tak pokręciło podczas wspominania poniżeń i podłości, których na pewno musiała doświadczać robiąc w PiS za paprotkę… Nie! Panią Kluzik-Rostkowską mimicznie wykrzywiło w momencie, gdy mówiła o zaproszeniu przez Wielce Czcigodnego Bronisława Komorowskiego Wielce Czcigodnego Wojciecha Jaruzelskiego! Generała! Tak, ona ten naturalny i oczywisty gest historycznego pojednania krytykowała!

W ten oto sposób obnażyła się zupełnie.

Jak nie bez złośliwej satysfakcji (choć na pewno też z żalem) stwierdza pani Kolenda-Zalewska, po takim faux pas „nie pomogą iPady na konferencjach prasowych, by udowodnić, że jest się nowoczesnym.” Wyszło szydło z wora. Miało wiać świeżością oraz Europą i postępem, a skończyło się jękiem zawodu. Czy pani Kluzik-Rostkowska naprawdę nie wiedziała, że „po 20 latach niepodległości, w wolnej i demokratycznej Polsce robienie z generała wroga publicznego numer jeden jest całkowitym anachronizmem”?

Jak mogła o tym nie pomyśleć?

Wprawdzie autorka nie przekreśla całkowicie PJN z tego powodu stwierdzając, że ma jeszcze szanse wyjść poza schemat, ale nie oszukujmy się. Płonne to raczej nadzieje. Nie będzie łatwo pozbyć się wstydliwego piętna ukąszenia kaczystowskiego!