Friendly(?) fire, czyli epic fail

To, że Rzeczpospolita skompromitowała się osiągając poziom wiarygodności FYM-a, a może nawet tak zwanego Jasia Flanelki jest faktem. Jest faktem niezależnie od tego, czy redakcję dziennika odwiedził seryjny samobójca zapowiadając, że bez dementi powywiesza wszystkich w piątek po kolacji, czy zwyczajniej Gmyz i Wróbelewski zostali zrobieni w konia przez informatorów lub są naiwni jak statystyczny wyborca dowolnej partii.

Nie zmienią tego teraz żadne czary-mary oraz inne formy zaklinania rzeczywistości.

Po prostu, przy trudnym do ustalenia udziale osób trzecich i świadomości jej redakcji, Rzeczpospolitej udało się szybko skutecznie ośmieszyć wszystkich powątpiewających w prawdziwość raportu MAK, z prezesem  PiS na czele i w szczególności. Akurat ja piszę o tym z żalem i bez złośliwej satysfakcji, jednak doskonale rozumiem ludzi, którzy mają niezły polew drwiąc bezlitośnie z tropicieli spisków szybujących wczoraj wysoko i pikujących za chwilę boleśnie ze znacznej wysokości.

Warto widzieć to wyraźnie i przestać pocieszać się jakimiś teoryjkami o naciskach na redakcję lub wynikami analiz amerykańskiego specjalisty od wybuchów, którego prace mają wartość dowodową równą zero, bo to tylko pogarsza notowania prawicy w całej jej rozciągłości.

Fakty bowiem są takie, że Tusk triumfuje, Kaczyński dołuje, a prawda o katastrofie smoleńskiej schowała się jeszcze głębiej i chyba tylko porządny wybuch może ją odkryć, jednak niewiele wskazuje na to, by mogło się to wydarzyć w najbliższej przyszłości.
Jeżeli więc nie jest za późno, wypada przestać bujać w obłokach i wyciągnąć wnioski z tej brutalnej lekcji.