Jest taki film "Kula" ("Sphere"), w którym grupa naukowców eksploruje wrak statku na dnie morza, a w nim znajduje tajemniczą tytułową kulę. Dzieją się tam przedziwne rzeczy, rodem ze snów, fantazji, lęków. Wygląda to dla mnie tak, jakby kula powodowała realizowanie się wewnętrznych stanów bohaterów, którzy weszli do kuli. Przeżywany lęk, panika - od razu staje się horrorem. Co jest w myśli, zaraz przejawia się w rzeczywistości. Jakby zniknęła bariera, odległość między tym, co w głowie, a tym co w świecie realnym. Kula ujawnia wnętrze człowieka, jego nie zawsze uświadomione obawy, wizje, przerażenie.
W pewnym sensie stan epidemii i zagrożenia, niewiadomej związanej z tym, jak potoczy się historia z wirusem i nasza historia jako ludzkości, i każdej rodziny z osobna, a także każdego z nas z osobna - ta niepewność i nieznana nam "możliwa wersja" również wyolbrzymia i wyjawia wiele z naszych wnętrz. Podobnie, jak kula. Co myślimy o sobie - myślimy jeszcze wyraźniej. W co wierzyliśmy, a w co nie, widzimy jeszcze wyraźniej. Jakie mieliśmy metody radzenia sobie ze stresem i lękiem, po takie sięgamy i teraz.
W takiej chwili jest szansa na zmianę, żeby się temu przyjrzeć, uświadomić sobie i pozostać w tym (bo to działa, bo jest dobrze) albo... szukać zmiany, szukać czegoś innego, skoczyć w nieznane.
Zauważyłam, że sięgam po metody radzenia sobie, które wypracowałam przy innej trudnej sytuacji, kilka lat wcześniej. Te metody wciąż uważam za dobre, więc przy nich zostanę (choć łatwo nie jest). Ale zauważyłam też pewne swoje zachowania (nieumiejętności raczej), które uwierają mi już nieznośnie. Muszę je zmienić, muszę się nauczyć nowego funkcjonowania, bo inaczej mnie rozsadzi. Gdyby nie nawał stresu i trudności, pewnie nic by mnie nie przymusiło do poszukiwania takiej zmiany. Może nawet bym nie zauważyła tej swojej nieumiejętności.
Epidemia mnie przerysowała :) wręcz można się z siebie pośmiać.
