Serce, które patrzy

"Nie będziesz pożądał żony bliźniego swego” 

To przykazanie, choć często rozumiane wąsko, w rzeczywistości sięga głęboko w serce człowieka, dotykając jego pragnień, czystości intencji i autentycznej miłości. Jan Paweł II w swoim nauczaniu, zwłaszcza w encyklikach i katechezach o teologii ciała, poświęcił wiele uwagi tej tematyce.

Dziewiąte przykazanie Dekalogu brzmi jak surowe ostrzeżenie: "Nie będziesz pożądał żony bliźniego swego”, ale w rzeczywistości to nie tyle zakaz, ile zaproszenie. Zaproszenie do czystości serca, do spojrzenia, które nie uprzedmiotawia, lecz rozpoznaje w drugim człowieku obraz Boga.

Jan Paweł II, rozważając to przykazanie, nie koncentruje się jedynie na zewnętrznych zachowaniach. Sięga głębiej – do wewnętrznego świata ludzkich pragnień, do intencji i myśli. W Veritatis Splendor papież pisał:

"Serce jest miejscem, w którym człowiek się decyduje: jest to miejsce prawdy, gdzie wybieramy między życiem a śmiercią” (VS 54).

Dziewiąte przykazanie nie dotyczy jedynie porządku moralnego – ono mówi o prawdzie ludzkiej miłości. O jej wielkości i o jej delikatności. O tym, że prawdziwa miłość zawsze szanuje wolność i godność drugiego człowieka.

W świecie, który często myli miłość z pożądaniem, a intymność z konsumpcją, Dziewiąte przykazanie staje się znakiem sprzeciwu. Nie po to, by potępiać, ale by chronić. Jan Paweł II w Mulieris Dignitatem przypominał:

"Człowiek jest powołany do miłości; miłość jest podstawowym i wrodzonym powołaniem każdej istoty ludzkiej” (MD 29).

Pożądanie szuka siebie. Miłość szuka dobra drugiego. Dziewiąte przykazanie nie mówi: "Nie kochaj”, ale: "Kochaj czysto”. To znaczy: z sercem wolnym od chciwości, od uprzedmiotowienia, od pragnienia posiadania drugiego człowieka.

W Redemptor Hominis, papież pisał, że:

"Człowiek nie może siebie sam do końca zrozumieć bez Chrystusa” (RH 10).

To również prawda o czystości. Czystość nie jest przede wszystkim sprawą siły woli. Jest owocem spotkania z Chrystusem. Z Tym, który patrzy na człowieka z miłością, nie z pożądaniem. Który uzdrawia spojrzenie, przemienia serce, przywraca godność także tym, którzy upadli.

Dziewiąte przykazanie to droga – nie dla doskonałych, ale dla tych, którzy pragną być wierni. To droga wewnętrznej wolności. Papież w Veritatis Splendor podkreślał:

"Prawdziwa wolność to nie możliwość czynienia czegokolwiek, ale zdolność czynienia dobra” (VS 86).

W Ewangelii Jezus mówi:  

"Każdy, kto pożądliwie patrzy na kobietę, już się dopuścił z nią cudzołóstwa w swoim sercu” (Mt 5,28).  

To słowa nie potępienia, ale prawdy. Jezus nie potępia naszej cielesności – On ją uświęca. Pokazuje, że prawdziwa czystość zaczyna się od spojrzenia. I nie chodzi tu o zakaz patrzenia – przeciwnie: chodzi o to, by widzieć głębiej.

Jan Paweł II w Katechezach środowych o teologii ciała mówił:

"Człowiek został stworzony, aby kochać – nie pożądać. Miłość nie zawłaszcza, ale oddaje.”

Dziewiąte przykazanie uczy nas patrzeć jak Chrystus – z miłością, nie z żądzą. Z szacunkiem, nie z zazdrością. Ze świadomością, że drugi człowiek nie jest "do wzięcia”, ale do kochania – jako osoba, nie jako obiekt.

Dziewiąte przykazanie nie zamyka, ale otwiera. Mówi: uwolnij się od pragnień, które cię zniewalają – byś mógł naprawdę kochać. I choć droga czystości nie jest łatwa, jest błogosławiona. Jezus mówi:  

"Błogosławieni czystego serca, albowiem oni Boga oglądać będą” (Mt 5,8).

To obietnica dla każdego z nas. Bo czystość serca to nie tylko cnota – to styl życia, który pozwala widzieć Boga: w sobie i w drugim człowieku.

Modlitwa serca

Panie, naucz mnie kochać czysto.

Uwolnij moje serce od pragnień, które nie prowadzą do miłości. 

Daj mi spojrzenie, które nie rani, ale buduje. 

Naucz mnie widzieć w drugim człowieku Twój obraz – święty, niepowtarzalny. 

Niech moje serce będzie miejscem, gdzie mieszka Twoja miłość.

 Amen.

Źródła

Pismo Święte 

Veritatis Splendor Jan Paweł II

Mulieris Dignitatem Jan Paweł II

Redemptor Hominis Jan Paweł II 

 Katechezy środowe Jan Paweł II 

Zdjęcie Google