ПЕСЕНКА О МОСКОВСКОМ МУРАВЬЕ

Poniżej piosenka Bułata Okudżawy - oryginał i zestawione 3 przekłady - dwa wcześniejsze i nowy mój.

A przedtem - 3 klipy z 3 wykonaniami 3 wersji tej piosenki. Czyli 3 po 3.

ORYGINAŁ BUŁATA, śpiewa sam Mistrz:

I PRZEKŁAD Z.Fedeckiego, śpiewa Łada Gorpienko:

II Przekład i wykonanie - Paweł Orkisz:

ПЕСЕНКА О МОСКОВСКОМ МУРАВЬЕ Булат Окуджава	PIOSENKA O MAŁYM ŻUCZKU estimado
PIOSENKA O ROBAKU Ziemowit Fedecki	PIOSENKA O MRÓWCE Paweł Orkisz
Мне нужно на кого-нибудь молиться. Подумайте, простому муравью вдруг захотелось в ноженьки валиться, поверить в очарованность свою!	Mnie trzeba, by się mieć do kogo modlić. Ot, taki marny żuczek na myśl wpadł, by komuś do nóg paść i cześć mu oddać, i w czar nieziemski wierzyć byłby rad.
To rzecz doprawdy niesłychana, żeby Na taki pomysł zwykły robak wpadł: Zapragnął naraz ujrzeć siódme niebo, Zapragnął oddać komuś cały świat.	Musimy przecież modlić się do kogoś. Pomyślcie, ot, przychodzi taki dzień, że mała mrówka do nóg chce upaść komuś, że oczom duszy swej uwierzyć chce.
И муравья тогда покой покинул, все показалось будничным ему, и муравей создал себе богиню по образу и духу своему.	Spokoju już mu nic nie mogło przynieść. Swe życie ujrzał – puste, głupie, mdłe. I zaczął żuczek tworzyć swą boginię na obraz swój i podobieństwo swe.
Od dawna tak dokoła było pusto, Powszednie wszystko stało się i mdłe. I wtedy robak stworzył sobie bóstwo Na obraz i na podobieństwo swe.	I odtąd już nie znajdzie sobie miejsca, - bo wszystko było, wszystko zdarzyło się - dopóki z mrówczej myśli swej i serca nie stworzy tego, kogo kochać chce.
И в день седьмой, в какое-то мгновенье она возникла из ночных огней без всякого небесного знаменья... Пальтишко было легкое на ней.	Siódmego dnia, a ściślej – siódmej nocy – powstała wreszcie Ona z żaru gwiazd, nie miała żadnych znamion boskiej mocy, tylko paletko cienkie niczym mgła.
Nie drżała ziemia, w niebie znak nie gorzał, Tylko się lekko rozstąpiła mgła, Kiedy ją wreszcie dnia szóstego stworzył I ujrzał, jak w paletku lichym szła.	Cierpliwie miesza glinę w drżących dłoniach, w skończone dzieło własny oddech tchnie. W dzień siódmy odpoczywa zachwycona, bo Pan jej wielkim, możnym Panem jest, jakżeby nie?
Все позабыв - и радости и муки, он двери распахнул в свое жилье и целовал обветренные руки и старенькие туфельки ее.	Zapomniał o radości i o męce. Otworzył drzwi na oścież – proszę, wejdź! Ustami grzał Jej przemarznięte ręce i pantofelki podniszczone Jej.
Czym prędzej, nie czekając na nic więcej, Do domu swego zaniósł ją przez próg, Pocałunkami ogrzał zimne ręce I pantofelki stare zdjął jej z nóg.	Wszystko czym była - przekreśla jednym gestem. Odrzuca wszystko, jak przeklęty garb. Do nóg upadnie, by całować jeszcze, do serca sukni strzęp tuli jak skarb.
И тени их качались на пороге, Безмолвный разговор они вели, красивые и мудрые, как боги, и грустные, как жители Земли.	Ich cienie kołysały się na progu i dialog serc obywał się bez słów Piękni i mądrzy, niczym dwoje bogów, i pełni smutku, jak my wszyscy tu.
A cienie ich zawisły ponad progiem. Na dalszą drogę już nie miały sił. Tak pięknie i tak smutne jakby bogiem, Jakby człowiekiem każdy z cieni był.	I długo w noc ich cienie się kołyszą, przez ciemność płynie ich bezgłośny szept. Są piękni, mądrzy, jak bogowie ciszy i smutni samotnością mrówczych serc.