Jakiego świata chce Rosja?

Po roku 1989 większa wielu z nas miało nadzieję, że na nawozie zimnej wojny powstaje nowy świat. Przynajmniej w najbliższej okolicy. Że ludzie z naszego kręgu cywilizacyjnego, uznali, że zamordyzmy wszelakie, zwłaszcza jeżeli do niczego poza biedą nie prowadzą, pozbawione są sensu. Że powstaje świat, w którym wojna jako instrument uprawiania polityki stopniowo będzie tracić na znaczeniu. Wydawało się przez chwilę, że dwubiegunowy przed chwilą glob zostanie opanowany przez jedną dominującą cywilizacją człowieka.

Zresztą za pewien objaw tej nowej cywilizacji uważam, moim zdaniem bezprecedensową wizytę pięciu prezydentów w Tbilisi, którą niektórzy tak bardzo ku chwale interesów Rosji pragną dyskredytować. Uważam, że stanowiła ona  próbę stworzenia nowej jakości, głowy państw jako zakładnicy przeciwko przemocy, znacznie ciekawsze niż walący na ulicy w bęben pacyfista przekonany, że tworzy sztukę.

Niestety, po krótkim okresie rozwoju demokracji, w Rosji zaczął się budzić dawny imperialny duch. Rosja wybrała obszary, które zamierza destabilizować, takie jak Kaukaz i przystąpiła do dzieła. I niektórzy ‘realnie’ myślący komentatorzy chwalą to jako dbanie o własne interesy. Kombinuje jak osłabić pozycję USA poprzez ułożenie własnej polityki z Iranem. Szukanie punktów zapalnych w celu powodowania wzrostu swojego znaczenia na pewno nie służy wzrostowi bezpieczeństwa na świecie. Rosnąca liczba mocarstw zmniejsza bezpieczeństwo, powstają obszary na których wielcy rozgrywają swoje interesy. I tyle mam do powiedzenia tym, którym tak bardzo nie odpowiada mocarstwowość USA: dwa rozgrywające mocarstwa to gorzej niż jedno, dla pokoju i ludzi. Ciekawe zresztą, że nie ukuto USAfobii jako pojęcia, tak jak ukuto jakąś rusofobię, by sugerować wręcz chorobę tym przeciwnym gwałtom dokonywanym na państwach ościennych.

Nie do końca rozumiem po co, poza samym faktem, Rosji mocarstwo, dla którego chce podpalać świat? Po co Rosja zamiast zająć się wzrostem gospodarczym, za niezbędne uważa uprawianie polityki dzielenia świata. Tzn. po to by być w swoim rozumieniu ‘wielką’ co przełoży się na ‘bycie ciemiężcą’. Nie do końca rozumiem dlaczego część państw europejskich pod płaszczykiem właśnie humanizmu (tego: chcemy się miłować, nie chcemy wojny, jesteśmy pacyfistami i dlatego popieramy programowego destabilizatora Rosję) do tej gry się włączyła.

Większość imperiów w historii świata, oprócz morza krzywd rozprzestrzeniając swoje panowanie wnosiła również coś do cywilizacji. W przypadku Rosji – z czym do gości. I nie jest to żadna rusofobia co przeze mnie przemawia. Imperium Rzymskie, Brytyjskie czy inne zazwyczaj cechowały bardziej zaawansowane prawa i zwyczaje niż podbijane kraje. I zwykle, jakby okrutne takie stwierdzenia nie były, rozrost tych imperiów popychał świat do przodu. Czego chce Rosja w tym kontekście, pytam? Co wyeksportować wraz z dominacją pragnie?. I nie potrafię znaleźć odpowiedzi na to pytanie.

Politykę Rosji, też tu przez niektórych na salonie wychwalaną jako dalekosiężną i sprytną, cechuje poczucie krzywdy i niezrozumienia. Mówią o Europejskiej hipokryzji. Jak może być, że USA mogło interweniować w Iraku a my nie możemy ‘skarcić’ Gruzji pytają nagminnie. Drodzy Rosjanie, jeszcze 30 lat temu mieliście ‘Imperium’. I poza dobrym waszym samopoczuciem jaką wartość w nim stworzyliście, łagry? Czy to naprawdę jest powód do dumy i chęci spróbowania jeszcze raz? Zrozumcie, budowanie przez was imperium może tylko cofnąć świat cywilizacyjnie. Naprawdę warto?