Jarosław Kaczyński i Donald Tusk stali się /nie wiem czy zamierzenie/ symbolami 30-tolecia odrodzonej Rzeczypospolitej, tak niespodziewanie obywatelsko skłóconej wokół własnej historii. Dla wielu jest to zaskakujące, gdyż obaj panowie wywodzą się z opozycji demokratycznej czasu PRL i ruchu Solidarność, „grabarza” PRL. Ja jednak uważam, że wyjaśnieniem owych rozbieżności są życiorysy obu panów
Jarosław Kaczyński – rocznik 1949 urodzony w Warszawie. Absolwent Wydziału Prawa i Administracji UW - w 1971 uzyskał tytuł magistra.
W 1968 był wśród studentów biorących udział w wiecach organizowanych w ramach tzw. wydarzeń marcowych\. W 1976, po tzw. wydarzeniach czerwcowych, rozpoczął współpracę z Komitetem Obrony Robotników, następnie z Biurem Interwencyjnym Komitetu Samoobrony Społecznej „KOR”, kierowanym przez Zofię i Zbigniewa Romaszewskich[11]. Od 1979 należał do redakcji kierowanego przez Antoniego Macierewicza niezależnego miesięcznika „Głos”
W okresie PRL działacz opozycji demokratycznej, w latach 1989–1991 senator I kadencji, w latach 1991–1993 i od 1997 poseł na Sejm I, III, IV, V, VI, VII, VIII i IX kadencji, w latach 2006–2007 prezes Rady Ministrów. Kandydat na urząd prezydenta RP w przedterminowych wyborach prezydenckich w 2010. Twórca i prezes partii politycznych Porozumienie Centrum oraz Prawo i Sprawiedliwość.
Od 1988 należał do Komitetu Obywatelskiego „Solidarność”. W obradach Okrągłego Stołu uczestniczył w zespole ds. reform politycznych. W lipcu i sierpniu 1989 był ze strony NSZZ „Solidarność” członkiem zespołu ds. negocjacji ze Stronnictwem Demokratycznym i Zjednoczonym Stronnictwem Ludowym w sprawie powołania koalicyjnego rządu.
W roku 1991 partia Kaczyńskiego PC w koalicji z ZChN i Porozumienia Ludowego współtworzył rząd Jana Olszewskiego, który upadł 4.czerwca 1992 r.
W 2005 Prawo i Sprawiedliwość pod jego przewodnictwem wygrało wybory parlamentarne, a on sam uzyskał mandat poselski z najlepszym indywidualnym wynikiem 171 129 głosów w okręgu warszawskim. Nie podjął się misji tworzenia nowego rządu, wskazując z ramienia partii na to stanowisko Kazimierza Marcinkiewicza, co zbiegało się w czasie z drugą turą wyborów prezydenckich, w której znalazł się jego brat. 28 grudnia 2005 otrzymał od Lecha Kaczyńskiego nominację na członka Rady Bezpieczeństwa Narodowego
Po przegranych wyborach 2007 r. PiS utraciło władzę na rzecz PO i przeszło do opozycji do roku 2015, w którym po wygranych wyborach uzyskało większość sejmową do samodzielnego rządzenia. Sukces wyborczy potwierdziło w 2019 r. by kontynuować rządy w III RP,
https://pl.wikipedia.org/wiki/Jarosław_Kaczyński
Donald Tusk – rocznik 1957 urodzony w Gdańsku. Absolwent Uniwersytetu Gdańskiego – tytuł magistra historii uzyskał w 1980.
W działalność opozycyjną wobec władz PRL zaangażował się w czasie studiów na Uniwersytecie Gdańskim, gdzie uczestniczył w tworzeniu lokalnego Studenckiego Komitetu Solidarności, co było reakcją na zamordowanie w Krakowie przez Służbę Bezpieczeństwa Stanisława Pyjasa. Rozpoczął także współpracę z Bogdanem Borusewiczem i Wolnymi Związkami Zawodowymi Wybrzeża, organizując grupy samokształceniowe i kolportaż wychodzącej poza cenzurą prasy i literatury.
Był współtwórcą Niezależnego Zrzeszenia Studentów w Gdańsku. W trakcie strajku w sierpniu 1980 organizował grupy studenckie, by 30 sierpnia tego roku rozpocząć działania na rzecz nowej organizacji studenckiej. Stał się inicjatorem i jednym z pierwszych liderów Niezależnego Zrzeszenia Studentów Polskich.
Należał do założycieli Kongresu Liberalno-Demokratycznego. W 1991 został przewodniczącym KLD, który w wyborach parlamentarnych w tym samym roku zdobył 37 mandatów w Sejmie i 6 w Senacie. Donald Tusk został wówczas jednym z posłów I kadencji. Kierowana przez niego partia znalazła się w opozycji wobec rządu Jana Olszewskiego. W 1992, po przegłosowaniu wotum nieufności wobec tego gabinetu, był jednym z inicjatorów zawiązania koalicji parlamentarnej siedmiu ugrupowań politycznych, która powołała rząd Hanny Suchockiej. Po upadku tego gabinetu w 1993 odbyły się przedterminowe wybory, kierowana przez Donalda Tuska partia nie przekroczyła wynoszącego 5% progu wyborczego i nie dostała się do Sejmu.
W kwietniu 1994 został jednym z wiceprzewodniczących Unii Wolności, powstałej po połączeniu się KLD z Unią Demokratyczną. W wyborach parlamentarnych w 1997 uzyskał mandat senatora z ramienia UW i znalazł się w koalicji popierającej rząd Jerzego Buzka. Został wicemarszałkiem Senatu IV kadencji. Na początku 2001 po przegraniu rywalizacji o stanowisko przewodniczącego UW z Bronisławem Geremkiem odszedł z partii.
24 stycznia 2001 wspólnie z Andrzejem Olechowskim i Maciejem Płażyńskim założył Platformę Obywatelską, działającą początkowo jako komitet wyborczy. W wyborach w tym samym roku PO uzyskała w sejmie 65 mandatów, stając się największym klubem opozycyjnym. Donald Tusk objął stanowisko wicemarszałka Sejmu IV kadencji. Maciej Płażyński, który został pierwszym przewodniczącym partii, odszedł z niej w 2003. 1 czerwca 2003 przewodnictwo w PO przejął Donald Tusk.
Poseł na Sejm I, IV, V, VI i VII kadencji (1991–1993, 2001–2014), w latach 1997–2001 senator i wicemarszałek Senatu IV kadencji, w latach 2001–2005 wicemarszałek Sejmu IV kadencji, od 2007 do 2009 przewodniczący Komitetu Integracji Europejskiej.
Dwukrotny prezes rady ministrów /premier/ w latach 200 –2011 i 2011–2014.
W latach 2014–2019 przewodniczący Rady Europejskiej /pełnionej także przez dwie kadencje/, od 2019 przewodniczący Europejskiej Partii Ludowej.
https://pl.wikipedia.org/wiki/Donald_Tusk
Jak widać obaj panowie mają chwalebne biografie polityczne, choć po odzyskaniu przez Polskę pełnej niepodległości w 1989 r nigdy w odrodzonej III RP nie należeli do tych samych partii politycznych.
Jarosław Kaczyński zawsze „orbitował” wokół radykalnych środowisk nacjonalistycznych z politycznymi planami stworzenia Wielkiej Polski Narodowo-Katolickiej i stanowczego izolowania od czynnego udziału w polityce działaczy politycznych uczestniczących w rządach PRL-u. To była wielka niekonsekwencja polityczna tego po obozu zwarzywszy, że warunkiem „ugody” okrągłostołowej była słynna „gruba linia” Tadeusza Mazowieckiego gwarantująca pokojową transformacje ustroju Polski z socjalizmu do wielopartyjnej demokracji pluralistycznej z uczestnictwem ugrupowań politycznych z czasów PRL. To był olbrzymi sukces tej ugody, bo bez konfliktu i w pokojowym procesie udało się Polskę przekształcić w państwo pełnej demokracji z finałem pełnoprawnego członkostwa w Unii Europejskiej.
Zaś Donald Tusk z poglądami liberalno demokratycznymi zawsze „grawitował” w tej części obozu posierpniowego, która nie kwestionowała ugody okrągłostołowej i godził się na demokratyczne procesy transformacji ustroju Polski z legalną obecnością w polskiej polityce ruchów postsocjalistycznych przeformowanych w partie demokratyczne typu Socjaldemokracji Rzeczpospolitej Polski (późniejszej SLD), z której wywodził się Aleksandr Kwaśniewski /prezydent Polski przez dwie kolejne kadencje/ i aż trzech premierów /Włodzimierz Cimoszewicz, Leszek Miller i Marek Belka/. Te polityczne fakty udowodniły, że postsocjalistyczny obóz miał w Polsce znaczny elektorat społeczny akceptujący ten stan rzeczy. W tych demokratycznych zmaganiach Donald Tusk wywalczył sobie znakomitą pozycję polityczną w Polsce i Europie piastując przez dwie kolejne kadencje funkcję premiera rządu a na szczeblu Europy funkcję Przewodniczącego Rady Europejskiej. Jak bardzo wielkiego autorytetu dorobił się w Europie, niech świadczy fakt, że po zakończeniu drugiej kadencji w UE zaproponowano mu przewodnictwo Europejskiej Partii Ludowej, wielkiej siły politycznej całej Europy.
A wracając do tytułowej intencji notki o podziale Polaków w kontekście owych dwóch życiorysów polskich polityków można by pomarzyć jakąż to potęgą polityczną Europy byłaby Polska gdyby talenty i siły tych panów nas nie dzieliły a łączyły. Myślę, że to nie jest wyłącznie ich wina, tylko ta – wspomniana we wczorajszej notce – niska kultura polityczna społeczeństwa polskiego.
Resume:
Po pierwsze.
Dwukrotne po kolei wygrane wybory przez partię Jarosława Kaczyńskiego świadczą o politycznym potencjale PiS wystarczająco opartym w społeczeństwie dającej możliwości skutecznego rządzenia w kraju. Wielka szkoda, że to nie interesuje pana Kaczyńskiego, który nie wykorzystuje swojej historycznej szansy do racjonalnego zarządzania państwem w istniejących konstytucyjnie warunkach, tylko uparcie wraca do swojej mocno zwietrzałej idei przekształcenia Polski w „mocarstwo” narodowo –katolickie, bez ilościowo wymagającego społecznie poparcia Polaków i obowiązujących konstytucyjnych reguł ustroju.
Ta ideologiczna nieustępliwość Kaczyńskiego jest powodem obecnego chaosu ustrojowego doprowadzająca do sądowniczej dwuwładzy w Polsce, źródła konfliktu z UE zagrażającego bardzo daleko idącymi konsekwencjami polityczno-gospodarczymi marginalizującymi Polskę do poziomu zagrażającego normalne funkcjonowania państwa i spodziewanych zakłóceń spokoju społecznego.
Po drugie.
Lekkomyślne marnowanie zdolności polityczno-koncyliacyjnych Donalda Tuska, pierwszego Polaka Europejczyka ze światowymi politycznie koneksjami o wybitnym talencie dyplomatycznym zdobytym latami praktyki na forum polityki europejsko-światowej zlekceważonej w Polsce, co mocno pogarsza nasze strategiczne umiejscowienie w przyjacielskich stosunkach ze światem potrzebnych Polsce w roli sprzymierzeńca, a nie „interesanta” – jak to dzisiaj widać – pełnego do nas sceptycyzmu.
I to jest nasz Polski problem przeniesiony wprost z życiorysów i politycznych postaw bardzo ważnych dwóch, czołowych polskich polityków.
Komentarze