Prawda, kłamstwo a po środku męty...

Rano w radiu udzielał wywiadu Pan Rzecznik.

Pan Rzecznik mówił gładko i pięknie. Mówił tak gładkimi słowami, że aż oniemiałem. Spieszyłem się na spotkanie ale jeszcze na chwilę przysiadłem.
Pan rzecznik mówił tak gładko, tak pięknie, tak bez wyrazowo. Siedziałem osłupiały! Nie wiem o czym mówił. Coś wykręcał, lawirował, przepływał... Dorosły facet w najlepszym okresie życia nauczył się mówić tak, że jego słowa nie mają żadnej wartości... 

Siedziałem nieruchomo przy stygnącej kawie, a wokół notatki... Przez chwilę zatraciłem poczucie czasu. Od piętnastu minut miałem siedzieć za kierownicą i jechać na spotkanie...
A tymczasem zastanawiałem się jak bardzo gorliwie, ile godzin dziennie, trzeba wiernopoddańczo trzeć palcami o szorstki beton, żeby na zawsze zetrzeć sobie linie papilarne. Stać się każdym i nikim zarazem. Ile razy trzeba przełknąć bolesną półprawdę, nieco tylko, tak naprawdę ledwie tylko pachnącą kałem, aby później móc przełknąć taką bardziej zajeżdżającą. I jeszcze bardziej! Kiedy jest ten dzień kiedy przełyka się te pierwszą, pływającą w klopie kuleczkę nieprawdy. A kiedy jest dzień kiedy nieprawda, półprawda, nie do końca prawda, prawie prawda, trochę prawda, czy wreszcie g. prawda wypycha policzki, i trzeba ją długo i cierpliwie żuć, a następnie długo myć zęby....

Ciekawe kiedy przychodzi ten dzień, kiedy myjemy zęby coraz krócej bo już nam ten zapach tak bardzo nie przeszkadza. Poza tym od ósmej rano znowu zaczniemy rytuał żucia brązowych kuleczek. Bo nie opłaca się inaczej...

A kiedy przychodzi dzień kiedy przestajemy udawać? Przed sobą. Przed rodziną. Przed żoną. Pierwszą? Drugą? Kolejną... Ostatnio miałem takie przemyślenia kiedy słuchałem wypowiedzi Pana Palikota. Międzynarodowego eksperta od Przyjaznego Państwa.

Prawda was wyzwoli. Często przypominam sobie słowa Papieża. Tylko teraz zrozumiałem , że nie wystarczy - nie kłamać - żeby żyć w prawdzie. Dotarło do mnie, że pomiędzy prawdą a kłamstwem jest cała przestrzeń zmieni niczyjej.

Mętny ściek półprawd.. 

Prawda to jedyne co mamy, skarb o który trzeba dbać, każdego dnia, w każdej chwili i z całych moralnnych sił.

W przeciwnym razie pozostanie nam prędzej czy później wcinanie od rana balasów w mętnej wodzie półprawd...

No i na osłodę piękna służbowa limuzyna....