Niepokój słowiczego serca....

Mam taki zwyczaj, że zjeżdżając z łowiska, jeśli tylko nie ma innych kolegów objeżdżam teren. Patrzę na ślady zwierząt ale i na ślady ludzi. Analizuję ślady terenowych aut, wióry po pracy pilarki spalinowej, i wszystko co może być ważne. No bo jak myśliwy się nie zatroszczy o łowisko to kto... Kłusownicy? Bezpańskie psy i koty?..

Przejeżdżałem dziś koło opuszczonego siedliska (dom + obórka), siedliska w którym kiedyś mieszkał uroczy dziadek. Zawiozłem mu na leczenie kotka. Pewnego dnia dziadek wraz z kotem zniknęli. Okazało się że dziadek jest bezdomnym włóczęgą... No tak. Gdybym tylko kotu wszczepił transmiter GPS to bym ich namierzył... A tak? Wszelki ślad przepadł bezpowrotnie... Niemniej zawsze ilekroć tamtędy jadę, zerkam  w okna domu. Aż dziś zobaczyłem w oknie trzepoczącego ptaka. Niewielki ptaszek – słowik szary,  z pięknym rudym ogonkiem. Wyglądało to dramatycznie. Rozpaczliwie łomotał o szybę. Swoją drogą to niepoważne. W Somalii ludzie zabijają się za litrową butelkę wody, a ja wzruszam się losem słowika szarego...

Zaparkowałem auto, przedarłem się przez pokrzywy sięgające pasa, delikatnie rozchyliłem drzwi, choć dociekliwy policjant zakwalifikował by to raczej jako włamanie, i z niemałym trudem przegoniłem ptaka z pustego pokoju w domu opuszczonym nawet przez bezdomnego dziadka z zawłaszczonym kotem.
Słowik dał się wypłoszyć, minął otwarte na oścież drzwi do wolności i pofrunął do drugiego pokoju, aby tam w beznadziejnej rozpaczy tłuc o szybę...
W kryminalistyce taki beznadziejny przypadek nazywają „wiktymologicznym typem ofiary”. W końcu, za którymś razem wygoniłem gapowatego slowika na zewnątrz i świat uwolnił się od niepokoju małego serduszka. Choć pewnie z tymi swoimi skłonnościami pofrunął drażnić się z bezdomnymi kotami.

A ludzie mówią że myśliwi to tylko zabijają biedne sarenki, a nikt nie mówi, że jednocześnie ratujemy słowiki...

Może sarny po prostu mają lepszy PR.