Dlaczego prawica musi się kłócić

Obserwując retorykę polskiej lewicy, czy może raczej  polskiej antyprawicy, nie trudno dostrzec migoczący pierwiastek relatywizmu. Bywa on bardziej lub mniej radykalny, ale jednak istnieje, tak jak istnieje na polskiej antyprawicy ostentacyjny wręcz wstręt przed jedną uniwersalną prawdą, zwłaszcza prawdą opartą na fundamencie religii, tudzież tradycji. Dla prawicy z kolei, ów relatywizm, często bywa powodem kpin i oburzeń, gdyż ta nie potrafi sobie wyobrazić, jak można budować własne istnienie, na ruchomych piaskach względności, bez moralno-obyczajowej kotwicy, bez tradycyjnych prawd i przesądów.

W opozycji do relatywizmu, a więc swoistego zbioru prawd równoważnych, polska prawica wyznaję zasadę, że prawda, jak  matka z kawału z brodą, jest tylko jedna. Nie ma kilku przeciwstawnych lecz równoważnych sądów, opinii, czy nawet faktów. Jest tylko prawda i fałsz, świat wartości logicznych, świat zero jedynkowy, zaciemniony unikaniem odpowiedzi tak-tak, nie-nie. Chcąc więc być intelektualnie uczciwym, zwłaszcza przed samym sobą, należy byt swój podporządkować życiu w owej prawdzie, której to treść narzucona zostaje powagą  autorytetu (rodziny, tradycji, religii).  

Owo dążenie do życia w prawdzie, często konfrontowane jest z dążeniem do życia w prawdzie strony przeciwnej, która z racji swej prawicowości, oczywiście też chce być intelektualnie uczciwa. W przypadku, gdy owe prawdy nam się nie pokrywają,  mamy spór dwóch jej depozytariuszy, którzy by być wiernym własnym zasadom, zmuszeni są odrzucić wszelkie relatywistyczne manowce. W konsekwencji zmuszeni są więc również uznać zdanie strony przeciwnej, za z gruntu fałszywe, gdyż skoro prawda jest tylko jednak, i to oni jej służą, to pozostali racji mieć przecież nie  mogą.

A skoro pozostali mieć racji nie mogą, to albo trwania w fałszu są nieświadomi, albo co gorsza jak najbardziej świadomi i celowo dopuszczają się manipulacji. Nietrudno zgadnąć, że depozytariusze prawdy często wybierają tę drugą możliwość, gdyż prawda polskiej prawicy nierzadko opiera się właśnie na spiskowym, tajemnym i ukrytym biegu  zdarzeń, których ogląd niedostępny jest dla oka zwykłego, nieco umysłowo ociężałego Polaka (wykształciucha, leminga).   

Abstrahując od tego na ile owe spiski, konszachty i potajemne plany są w stanie determinować bieg losów historii, a na ile losów tych są tylko odpryskiem, łatwo zauważyć, iż skoro prawdziwa historia oparta ma być na spiskach, to owe spiski muszą dotyczyć także i samej prawicy. Skoro istniała V kolumna WiNu i była całkiem skuteczna, to nietrudno dojść do przekonania, że metody te w stosunku do prawicy, nadal muszą być stosowane. Inaczej omnipotencja konszachtów i spisków traci swa rację bytu.

Dlatego antyrelatywistyczne trwanie we własnej prawdzie, połączone z wiarą w ukryty bieg zdarzeń, prowadzić musi do ciągłych kłótni, sporów i wzajemnych oskarżeń, nad czym, przyznam szczerze, jakoś zbytnio nie ubolewam.