Leczenie kompleksów w polityce zagranicznej

W ostatnim czasie coraz częściej i przy rożnych okazjach możemy usłyszeć o Lechu Wałęsie i jego nieocenionych zasługach w obalaniu komunizmu. Słowo Solidarność odmieniane jest w tym kontekście przez wszystkie przypadki. Ostatnio nawet przy okazji meczów EURO2008 można odebrać nauki od komentatorów o tym, kim jest i był Wałęsa i jakie ma znaczenie na świecie.

Minister spraw zagranicznych stwierdził w ostatnich dniach, że Wałęsa jest naszą najsilniejsza marką. Powiedział też, że deprecjonowanie "marki polskiej”, jaką jest Lech Wałęsa, nie służy interesom naszego kraju i wizerunkowi Polski na świecie. Więc gdy minister Radek Sikorski tak mówi, spodziewam się, że idzie za tym także dbałość polskich władz o tę markę (markę Polski i Solidarności) a nie tylko o doraźne wsparcie polityczne w sprawie Wałęsa kontra „siepacze z IPN”.

I się zawodzę, bo polityka Polski w świecie ma coraz mniej wspólnego z Solidarnością i tą podstawową uczciwością, która pozwalała Polakom spoglądać z dumą w twarz każdemu obywatelowi dowolnego kraju na świecie. Dziś wmawia się nam, że jesteśmy marginesem, że istniejemy dzięki wszechwładnej wielkiej, nieokreślonej Unii i bez niej wrócilibyśmy na drzewa prostować banany. Każda próba budowy czy przypominania naszej własnej Tradycji czy tożsamości narodowej kończy się oskarżeniem o faszyzm, ksenofobię i wymuszeniem postawy „na kolana” w polityce zagranicznej. To, co służy za wizytówkę przy okazji wewnętrznej walki politycznej (Solidarność, antykomunizm) w polityce zagranicznej jest tak naprawdę powodem do wstydu a nie marką. Nikt nie odwołuje się w polityce zagranicznej do roli polski z 1989 roku, nikt nie odwołuje się do doświadczeń opozycyjnych, by wspierać narody, które obecnie ich tak bardzo potrzebują i z nadzieją patrzą na Polskę, pamiętając tę „markę”, która jest dziś niestety wydmuszką.

Polska, która przez wzgląd na własną historie powinna być orędownikiem krajów zagrożonych przez totalitaryzmy, która powinna wspierać tych na straconej pozycji, bo sama przez długie lata na takiej pozycji była, dziś staje po stronie silniejszych, lecząc kompleks zaściankowości narzucony przez zapatrzonych w zachód socjalistów. Dziś zamiast wspierać demokracje, stajemy się orędownikiem ręcznego sterowania w Unii Europejskiej, zamiast walczyć o sprawiedliwość dla Serbów wspieramy Albańczyków, zamiast być głosem sprzeciwu wobec Rosji dajemy się nieść jej propagandzie, zamiast wspierać Kubańską opozycję wychowywaną na micie Wałęsy i Solidarności, oddajemy palmę pierwszeństwa w walce o przestrzeganie podstawowych praw człowieka Czechom, bo sami nie mamy siły wzbić się ponad kompleksy premiera i jego rządu.