O Zbawicielu i biesach (apokryf)

Kiedy Zbawiciel chodził po świecie wiele cudów uczynić raczył; lud z boleści uzdrawiał, z upadłych biesy wypędzał, z wątpiącymi się spierał w spokoju wieczorów. Aż zawędrował razu pewnego w tajemnicy do miejsca zwanego Skałą, ziemi jałowej i rozciągającej się nad wschodnim brzegiem jeziora Genezaret. Zrazu go dopadły biesy wszelakie, a jedynie kilka co znaczniejszych przybierało kształty do języka ludzkiego przystające, reszta była zaledwie szeptami i jękiem – tak bardzo bały się biesy Jezusa.

Z każdym krokiem człowieka przybywało demonów wszelkiej maści i zjawiły się w końcu wszystkie, co pod każdym mianem znane są na całej ziemi. „Zaprawdę, zaprawdę powiadam wam – ukażcie się, a przeniewiercy niech przepadną, w otchłań powróciwszy na wieki wieków”. Tak Jezus wypędził ze świata ósmą część z dziesięciu nieprzeliczonych zastępów mroku i grzechu. Pozostałe rozbiegły się na cztery strony świata i ukryły w strachu przed jasnością.

-    Nie przemówisz do swych uczniów, Nazarejczyku – rzecze Zły Duch, siadając pod wielką skałą, źle się czując w brzasku jutrzni. – Nie masz nad nimi mocy, to nie biesy i bożki pogańskie, nie przemówisz do nich, cieślo.
-    Kto w moje proste słowa uwierzy i czynem zaświadczy; nie przepadnie, ale będzie żył na wieki a otchłań nie będzie miała władzy nad jego duchem. – spokojnie odpowiedział Zbawiciel, gasząc pragnienie zimną wodą – Świątynia moja będzie nie z kamienia budowana, a z prostych praw i przymierza.
-    Nie przemówisz do nich, cieślo. Słowa twoje zbrukają oni, sens ich przemianują, prostotę wyszydzą. W Jerozolimie na rynku mesjasze w zagrodach nocują a w dzień nauczają o potędze Jahwe. – bluźnił Zły Duch, a Jezus słuchał jego haniebnej mowy – Nie przemówisz do ludzi, Nazarejczyku, bo są ślepi na to, co proste i słuszne. Oczy swoje zasłaniają przed światłem jutrzni jak ja to czynię. W cień własnych mesjaszy uciekają, bo ich pstrokaci zbawiciele sakwą potrząsają niczym juczny zwierz dzwoneczkami. Nie przemówisz do nich... nie przemówisz.
-    Kto ma uszy, ten usłyszy i będzie mógł nie posłuchać, lecz zasłyszeniu wezwania nie będzie sposobny zaprzeczyć. A ciebie, Zły Duchu, wypędzić ze świata nie mogę, bo sprzeciwiłeś się na wieki Ojcu memu zaślubiwszy otchłań. Tam bramy swego królestwa z pustych czaszek budujesz, a światło Prawdy ich nie przemoże na wieki.
-    Nadaj mi kształt, Mesjaszu! – krzyknął Zły Duch, car wszystkich biesów.
-    Nie będziesz miał kształtu po wsze czasy i imienia jednego nie będziesz godzien. Jak cień lub też zaduch przed burzą będziesz przylegał do ludzi i kusił ich, a kto się tobie zaprzeda odpowie przede mną.
-    Bacz zatem, cieślo z Nazaretu, że nawet tuzina takich, co przez moje ręce nie przeszli, nie poniesie świat przez całe swoje życie. – przepełniony pogardą szydził Duch – Będę cieniem i półszeptem, będę namawiał, by we mnie nie wierzyli i wyśmiewali moje istnienie. Niczym będę i zabobonem; bajką i szumem w głowie po wina nadmiarze. Wyszydzą moje istnienie i przyklękną przede mną jak stado ślepych owiec. Zaprzeczą mi po trzykroć i przez to ucałują moje stopy. Każdy z nich będzie szedł ku mnie, jedynie z różnym zapałem kroczyć będą ku krawędzi pustych murów wielkich świątyń...
-    A ja będę pod murami tymi żebrał o ich miłość – odpowiedział Zbawiciel i oddalił się z tego miejsca, by już nigdy nie powrócić na ziemię... A chodził po świecie samotnie.