Przebaczenie uwalnia głos

> Słowa bez serca są pustką, a serce bez przebaczenia jest więzieniem.

W zgiełku współczesnego świata, pełnego opinii, osądów i wzajemnych oskarżeń, łatwo stracić swój autentyczny głos. Czujemy się zranieni, upokorzeni, czasem sprowadzeni do parteru przez czyjeś słowa lub działania – albo przez własne błędy i potknięcia. W takim stanie, trudno mówić z mocą i przekonaniem, a nawet trudno mówić w ogóle.

Prawda, która Cię wyzwoli: Dlaczego musisz wybaczyć, aby móc mówić?

Autor Psalmu 116 w wersecie 10 mówi: "Uwierzyłem — więc przemówiłem. Byłem bardzo upokorzony." To mocne świadectwo. Mimo doświadczenia głębokiego upokorzenia, cierpienia czy poniżenia, jego wiara stała się siłą napędową, która pozwoliła mu przemówić. To pokazuje, że prawdziwy głos, ten płynący z głębi serca podpartej wiarą, może narodzić się nawet w najtrudniejszych okolicznościach. Nie jest to głos pychy czy wzburzenia, ale głos prawdy wypowiedzianej pomimo bólu, a czasem nawet dzięki niemu.

Ale co, jeśli ten głos jest blokowany? Co, jeśli ciężar przeszłości, urazy, żale i pretensje trzymają nas w milczeniu lub sprawiają, że nasze słowa są pełne goryczy? W tym miejscu objawia się głęboka mądrość słów Jezusa z Ewangelii Mateusza 6, 14-15: "Bo jeśli wybaczycie ludziom ich upadki, i wam wybaczy wasz Ojciec w niebie. Jeśli jednak nie wybaczycie ludziom, to wasz Ojciec nie wybaczy i wam waszych upadków."

Te dwa fragmenty, choć pozornie odległe, splatają się w fascynujący sposób. Być może to właśnie brak przebaczenia jest tym "upokorzeniem", które w negatywny sposób nas więzi i uniemożliwia przemawianie z prawdziwą wolnością płynącą z wiary? Kiedy trzymamy się urazy, stajemy się jej zakładnikami. Nasza energia, myśli i emocje krążą wokół krzywdy, a nie wokół prawdy czy nadziei. Taki stan wewnętrzny naturalnie tłumi głos wiary i autentycznego świadectwa.

Jezus mówi jasno: wzajemne przebaczenie nie jest opcją, ale warunkiem doświadczenia pełni Bożej łaski i przebaczenia. Ale to coś więcej niż tylko teologiczna transakcja. To praktyczna droga do wewnętrznej wolności. Kiedy wybaczamy, nie usprawiedliwiamy zła, które nas spotkało, ani nie zapominamy o nim w sensie amnezji. Uwalniamy jednak siebie – z kajdan goryczy, chęci odwetu, ciągłego rozpamiętywania krzywdy.

W naszym społeczeństwie, gdzie konflikty eskalują w mediach społecznościowych, relacje pękają pod ciężarem nieporozumień, a stare rany są rozdrapywane na nowo, przesłanie o przebaczeniu jest pilnie potrzebne. Zastosowanie tej prawdy w praktyce oznacza:

Świadomość: Zidentyfikuj, gdzie w Twoim sercu zalega brak przebaczenia – wobec innych lub nawet wobec siebie.
Decyzja: Podejmij świadomą decyzję o przebaczeniu. To często proces, ale zaczyna się od intencji i wyboru.
Uwolnienie: Zobacz, jak zrzucenie tego ciężaru wpływa na Twoje samopoczucie, relacje i zdolność do jasnego, spokojnego i pełnego wiary przemawiania.
Świadectwo: Dziel się swoim doświadczeniem przebaczenia, zachęcając innych do podjęcia tej trudnej, ale wyzwalającej drogi.

Wierzący człowiek przemawia, ponieważ uwierzył – to prawda. Ale aby ten głos był czysty, wolny i niósł życie, często musi przejść przez proces przebaczenia. Tylko serce uwolnione od ciężaru winy (własnej i cudzej) może mówić z prawdziwą mocą płynącą z Ducha.

Modlitwa:

Boże, dziękujemy Ci za dar wiary, która pozwala nam przemawiać. Dziękujemy za Twoje ogromne przebaczenie, które uwalnia nasze serca od ciężaru grzechu. Prosimy, aby Twój Duch Święty prowadził nasze słowa i napełniał nas odwagą oraz łaską przebaczania tym, którzy nas zranili i sobie samym. Pomóż nam żyć i mówić w prawdziwej wolności, którą daje tylko Twoja miłość oraz przebaczenie. Amen.

_{Oprac. z łaski opatrzności Bożej,

redaktor Gniadek}

---

314535