457 p.n.e.: Ostateczny dowód na start biblijnej przepowiedni?

"Czas jest najlepszym komentatorem historii i najtrudniejszą zagadką dla proroków."

 Interpretacja starożytnych proroctw biblijnych od wieków fascynuje i dzieli. Jednym z kluczowych punktów spornych jest precyzyjne określenie daty początkowej 2.300-dniowej przepowiedni z Księgi Daniela 8 i 9. W niedawnej dyskusji online, której zapis pojawił się 18 maja 2025 roku na kanale "Advent Defense League" w odcinku pt. "Undeniable PROOF 457 B.C. Is The Starting Date of The 2300 Day Prophecy", przedstawiono argumenty mające stanowić "niezbity dowód" na to, że punktem wyjścia jest rok 457 p.n.e.

Biblijny kalendarz pod lupą: 457 p.n.e. i Mesjasz.

 Centralnym punktem argumentacji jest interpretacja wersetu Daniel 9, 25 mówiącego o rozkazie "odbudowania i przywrócenia Jerozolimy". Zdaniem uczestników dyskusji, kluczowe jest tu słowo "przywrócenia", oznaczające nie tylko odbudowę murów czy świątyni, ale pełne odtworzenie miasta jako jednostki prawnej i administracyjnej, z funkcjonującym systemem sądowniczym. Przeanalizowano historyczne dekrety perskich królów dotyczące Jerozolimy. Wskazano, że tylko dekret Artakserksesa I wydany w 457 r. p.n.e., opisany w 7 rozdziale Księgi Ezdrasza, spełnia to kryterium. Ezdrasz otrzymuje w nim uprawnienia do ustanawiania sędziów i urzędników, co miało przywrócić Jerozolimie jej pełne funkcje. Ten pogląd wzmocniono, odwołując się do proroctwa z Księgi Izajasza 1, które w kontekście stanu upadku Izraela również zapowiada przywrócenie sędziów "jak na początku".

 Proponowana data 457 p.n.e. ma kluczowe znaczenie, ponieważ według tej interpretacji, precyzyjnie wyznacza czas pojawienia się Mesjasza. 69 "siedemdziesiątek" lat (483 lata) od 457 p.n.e. prowadzi do roku 27 n.e. – daty namaszczenia (chrztu) Jezusa. Kolejne "pół siedemdziesiątki" prowadzi do 31 n.e., roku ukrzyżowania ("odcięcia" Mesjasza). Zbieżność tych dat z Ewangelią ma stanowić potwierdzenie prawidłowości wyboru 457 p.n.e. jako daty początkowej. Aby uwiarygodnić te obliczenia, przywołano szereg dowodów historycznych i archeologicznych. Stabilizację chronologii panowania Artakserksesa I i datę jego 7. roku (457 p.n.e.) oparto na analizie tekstów klinowych (m.in. VAT5047, BM 32299, BM 32234), tekstów Sorosa, Kanonu Ptolemeusza oraz papirusów AP6. Datę 27 n.e. jako 15. rok panowania cesarza Tyberiusza, gdy rozpoczął się publiczny okres działalności Jana Chrzciciela i Jezusa, poparto dowodami numizmatycznymi – monetami Tyberiusza (RPC 4270). Dodatkowo, zwrócono uwagę na wypowiedź Żydów z Ewangelii Jana 2, 20 o 46 latach budowy świątyni, co licząc od 18. roku panowania Heroda Wielkiego (20 p.n.e.) również wskazuje na rok 27 n.e. Jako dodatkowe potwierdzenie daty 27 n.e., podkreślono zbieżność rozpoczęcia publicznej działalności Chrystusa z tematyką roku jubileuszowego, w którym ogłaszano wolność i wyzwolenie – motywy silnie obecne w Jego nauczaniu.

 Autorzy analizy podsumowują, że przedstawione dowody biblijne, historyczne, archeologiczne i numizmatyczne tworzą spójny obraz, który jednoznacznie wskazuje na 457 r. p.n.e. jako niepodważalny początek proroctwa Daniela. Podkreślają, że uznanie tej daty za poprawną jest fundamentalne dla zrozumienia całego proroctwa o 2.300 dniach/latach, a próby jej podważenia przez krytyków mają na celu destabilizację całej tej interpretacji.

Dyskusja wokół daty 457 r. p.n.e. pokazuje, jak skomplikowane może być powiązanie starożytnych proroctw z historycznymi faktami. Dla zwolenników tej interpretacji, zbieżność dowodów biblijnych, historycznych i archeologicznych stanowi mocne potwierdzenie ich tezy. Koncepcja opierania się na wielu niezależnych źródłach danych, aby potwierdzić tezę, stanowi fascynujący przykład argumentacji. Krytycy z pewnością będą nadal przedstawiać alternatywne punkty widzenia i interpretacje zarówno proroctw, jak oraz danych historycznych, co podkreśla dynamiczny charakter studiów nad proroctwami i ich znaczeniem w kontekście historii zbawienia oraz różnych podejść hermeneutycznych.

_{Oprac. redaktor Gniadek}