Św. Józef twardszy niż żołnierze rzymscy i brytyjscy!!

Ucieczka Józefa z Jezusem i Maryją do Egiptu    

       Święta rodzina wyszedłszy z Betlejem udała się wygodną drogą do Hebronu i Bersabei a stamtąd skręciła w prawo w kierunku szlaku dla karawan, który idąc brzegiem Morza Śródziemnego łączył Palestynę z Egiptem. W Bersabei rozpoczynał się pustynny step a dalej w kierunku Delty Nilu jest już tylko morze piasku bez zarośli, kęp czy nawet kamieni.

        Wg Apokryfów przebycie tej trasy dla uciekających było pochodem triumfalnym. W jednym z nich zwanym Ewangelią Dzieciństwa Zbawiciela widzimy, jak Dzieciątko Jezus nakazuje palmie nachylić się by Maryja mogła dosięgnąć owoców. W nagrodę jedna z gałęzi palmy zabrana przez Anioła zostanie zasadzona w raju. W innym z kolei dwóch złoczyńców dostarcza żywności, a jednym z litościwych bandytów jest dobry łotr, któremu na krzyżu Jezus przyrzeknie niebo.

        W jeszcze innym apokryfie, w momencie gdy Jezus wkracza do świątyni w Heliopolis runęły znajdujące się tam bałwany 365 bogów, na widok czego nawrócił się natychmiast gubernator Afrodyzjusz.

        W rzeczywistości, to co wiemy ogranicza się jedynie do tego, że podróż musiała być niezwykle uciążliwa i wyczerpująca ze względu na brak wody.

         W 55 r przed Chr. tę samą drogę przebyli żołnierze Gabiniusza, nawykli przecież do forsownych marszów ale jednak bardziej obawiający się drogi niż samej walki czekającej rzymian w Egipcie, jak informował Plutarch.

        Z kolei w 70 r po Chr. tą samą drogę odbyło wojsko Tytusa tylko w przeciwnym kierunku z Egiptu pod Jerozolimę.

         Przeszli też tę trasę Anglicy podczas pierwszej wojny światowej, przy czym oprócz normalnych zapasów, zorganizowali sobie stałe zaopatrzenie w wodę z Nilu i to na przestrzeni 150 kilometrów.

      Nasi trzej uciekinierzy musieli z wielkim trudem, nawet mimo pomocy osiołka, przedzierać się przez ruchome piaski w spiekocie a noc spędzać na gołej ziemi, licząc na odrobinę pożywienia i wody, jakie zabrali ze sobą. I tak przez cały tydzień.

         Z pewnością spędzenie kilku nocy pod gołym niebem w pustynnej Idumei (Negeb w Biblii) i marsz w ciągu dnia poprzez gorąco i chmury piaskowego pyłu unoszącego się nad pustynią el-Arish, i zagłębianie się w bolesnym milczeniu w głąb pustyni ku nieznanemu z dzieckiem przy piersi nie jest najłatwiejszym przeżyciem.

        W Rhinocolura niebezpieczeństwo minęło i podróż już na terytorium Egiptu w stronę Peluzjum stała się jeśli nie mniej uciążliwa to przynajmniej spokojniejsza. W Peluzjum było już sporo ludzi i pewne wygody a dary magów, szczególnie złoto mogły oddać nieocenione usługi. Kadzidło, którego prawdziwą woń wydobywa się podczas spalania żywicy wysączonej z dwóch gatunków drzewa bosweliowego w postaci żółtawych kropli, miało również dużą wartość. Z kolei mirra, była niezwykle ceniona w Egipcie, gdzie służyła do balsamowania zwłok. Krople wyciekające z naturalnych szczelin były znacznie wyżej cenione niż te które uzyskuje się dzięki nacinaniu kory.

       Od czasów Nabuchodonozora, który zburzył Jerozolimę nad Nilem mieszkało wielu Żydów. W Aleksandrii, gdzie stanowili 2/5 ludności przetłumaczono nawet święte księgi, na potrzeby biblioteki faraona Ptolomeusza II, który nazwano przekładem siedemdziesięciu czyli Septuagintą. Naturalne więc, że Józef skierował się właśnie do tej gościnnej ziemi.

        Święta Rodzina nie przebywała długo w Egipcie, bowiem ucieczka nastąpiła około połowy roku 749 od założenia Rzymu, a Herod zmarł w marcu lub kwietniu roku 750.

       Po powrocie (znowu mordercza podróż przez pustynię) Józef dowiedział się, że następca Heroda Archelaus został władcą Judei a tym samym i Betlejem i zaraz na początku kazał wymordować 3000 Żydów. Roztropnie więc Józef zamieszkał z Nazarecie, który podlegał władzy Antypasa.

LIT:

http://iktotuzmysla.salon24.pl/447111,dla-kazdego-naukowca-jest-jasne-ze-jezus-zmartwychwstal