http://www.flickr.com/photos/soroll/2952431988/sizes/o/
http://www.flickr.com/photos/soroll/2952431988/sizes/o/
Instytut Kościuszki Instytut Kościuszki
412
BLOG

Stanowisko Komitetu Górnictwa PAN

Instytut Kościuszki Instytut Kościuszki Gospodarka Obserwuj notkę 1

Komitet Górnictwa Polskiej Akademii Nauk wystosował pismo do unijnego Komisarza d.s. energetyki Guntera H. Oettingera, w którym wyraził obawę, że proponowane przez Unię Europejską kierunki zmian polityki klimatyczno - energetycznej mogą stanowić duże zagrożenie dla rozwoju gospodarczego, tak Polski, jak i całej wspólnoty. Instytut Kościuszki ze względu na współpracę z Akademią Górniczo-Hutniczą w Krakowie, ma możliwość opublikowania wspomnianego listu. 22 stycznia 2014r. Komisja Europejska przedstawiła propozycje nowego, zaostrzonego Pakietu Klimatycznego, który ma na celu eliminację prądu z węgla i górnictwa węglowego do 2050r. poprzez realizację polityki klimatycznej w latach 2020-2030. Polski sejm ma 8 tygodni od wspomnianej daty na opublikowanie swojego stanowiska w sprawie propozycji KE, ostateczne słowo należy jednak do Premiera na zamkniętym spotkaniu z przywódcami wszystkich państw wspólnoty już 20 marca, a dwa dni później odbędzie się posiedzenie Rady Unii Europejskiej. Czy polscy i unijni politycy wezmą pod uwagę propozycję ekspertów?

 

Pan
Günther H. Oettinger
European Commissioner for Energy



          Szanowny Panie Komisarzu

     Komitet Górnictwa Polskiej Akademii Nauk oceniając proponowane kierunki zmian polityki klimatyczno–energetycznej Unii Europejskiej dostrzega bardzo duże zagrożenie dla przyszłości gospodarczo-ekonomicznej Polski i Europy. Obecna polityka klimatyczna i dalsze propozycje jej zaostrzenia, upoważniają nas do stwierdzenia o jej szkodliwości dla gospodarki europejskiej. Pragniemy podkreślić nasze głębokie zaniepokojenie prowadzonymi działaniami.

     Gospodarka Polski, a także kilku innych krajów Unii Europejskiej, oparta jest w znacznej mierze na sektorze przemysłowym, w tym także energochłonnym. W tych gałęziach wypracowywana jest znaczna część PKB. Sektory te są ponadto znaczącym pracodawcą na lokalnym rynku pracy. Zmiany polityki energetycznej proponowane przez Komisję Europejską, ukierunkowane głównie na zaostrzenie celów redukcji emisji CO2 i zmiany zasad funkcjonowania systemu ETS, przekładają się na wzrost cen energii elektrycznej, zarówno dla przemysłu jak i zwykłych gospodarstw domowych. Kierunek ten jest szczególnie niebezpieczny dla Polski, która w przeważającej części opiera swoje bezpieczeństwo energetyczne na wykorzystaniu rodzimego węgla. Unijna krytyka energetyki węglowej jest niesłuszna i krótkowzroczna i nielicząca się z dalekimi konsekwencjami gospodarczymi.

W załączeniu przedstawiamy obszerne uzasadnienie do naszego Stanowiska.

     Żywimy nadzieję, że Pan Komisarz, dbający o zapewnienie bezpieczeństwa energetycznego dla całej Unii Europejskiej, uwzględni wskazane przez nas kwestie i podejmie stosowne i skuteczne działania polityczne zapobiegające utracie konkurencyjności unijnego przemysłu i pogłębianiu się kryzysu gospodarczego. Uważamy, że można zmienić obecną i proponowaną politykę klimatyczną  Unii Europejskiej,  która w sposób sztuczny i administracyjny, z użyciem kar i subwencji, w niewłaściwy sposób kształtuje politykę energetyczną, na taką, która odzyska swój wolnorynkowy i konkurencyjny charakter. A obok kryterium niskoemisyjności gospodarki i energetyki, uwzględnieni także kryterium ich konkurencyjności.   

Z poważaniem

          Przewodniczący Komitetu Górnictwa Polskiej Akademii Nauk
                                   Prof. dr hab. inż. Antoni Tajduś

Kraków, styczeń 2014 rok

Do wiadomości;
1.    Pani Connie Hedegaard Komisarz ds. działań w dziedzinie klimatu UE
2.    Minister Gospodarki RP,
3.    Minister Środoowiska
Kraków, 9 styczeń 2014r.

 
                                                                                                                                                        Kraków, 9 styczeń 2014r.


                                                                    Stanowisko
                                       Komitetu Górnictwa Polskiej Akademii Nauk

        Jako Przewodniczący Komitetu Górnictwa Polskiej Akademii Nauk, reprezentujący rzeszę przedstawicieli polskiego świata nauki i przemysłu, pragnę zwrócić uwagę Pana Komisarza, iż obecna sytuacja gospodarcza-ekonomiczna Unii Europejskiej i rysująca się perspektywa budzi poważne zaniepokojenie. Jako Komitet Górnictwa PAN, oceniający sytuację z punktu widzenia nauki ale też analizujący przyszłe skutki gospodarcze, dostrzegamy zagrożenie w proponowanych kierunkach zmian polityki klimatyczno–energetycznej Unii Europejskiej. Pragniemy podkreślić nasze głębokie zaniepokojenie prowadzonymi działaniami. 

       Obecna polityka klimatyczna i dalsze propozycje zaostrzenia tej polityki, upoważniają nas do stwierdzenia o jej szkodliwości dla Polski i Europy.  Ocenę tych działań UE opieramy na bardzo bogatym materiale analitycznym, który obejmuje ocenę skutków polityki klimatycznej z uwzględnieniem propozycji celów do roku 2020, 2030 i w dalszej perspektywie do 2050 roku.

Materiał ten obejmuje:
1) Ocenę skutków unijnej polityki klimatycznej dla Polski i Europy;
2) Szczegółową analizę oficjalnych opracowań KE, które stanowią uzasadnienie dla proponowanych celów polityki klimatycznej;
3) Analizę najważniejszych zagadnień podnoszonych w uzasadnieniach polityki klimatycznej (koszty zewnętrzne produkcji energii, wpływ na zatrudnienie, innowacyjność itp.). 
       Wymienione opracowania stanowią podstawę merytoryczną dla przedstawianych w poniżej ocen. Należy jednak podkreślić, że przedstawione poniżej uzasadnienia wykorzystują głównie dane i wyniki analiz prezentowane przez Komisję Europejską, instytucje unijne (np. Eurostat), instytucje międzynarodowe (np. IEA) oraz zespoły badawcze z ośrodków naukowych różnych krajów.
Taki dobór argumentów miał na celu wykazanie, że krytyka unijnej polityki klimatycznej nie jest oparta jedynie na lokalnych analizach i ocenach lecz wynika z danych i analiz prezentowanych także przez instytucje, które bardzo wspierają tę politykę (np. KE). Przedstawiono dane i wyniki analiz, które dobitnie pokazują negatywny wpływ tej polityki gospodarczej na rozwój gospodarczy, dostępność energii, a także dobrobyt mieszkańców UE i całego świata. Prezentowane są uzasadnienia szczególnie negatywnych skutków dla Polski. Należy bowiem podkreślić, że krytyczna ocena polityki unijnej nie wynika jedynie z oceny jej skutków dla Polski, ale również dla UE jako całości, a także dla krajów spoza UE. 

Poniżej przedstawiamy najważniejsze oceny polityki unijnej polityki klimatyczno– energetycznej:
1. Unijna polityka klimatyczna powoduje spadek PKB w całej UE, a także spadek zatrudnienia.
2. Unijna polityka klimatyczna powoduje wzrost kosztów energii dla gospodarstw domowych w UE, a tym samym poszerza zakres ubóstwa energetycznego w całej UE.
3. Negatywne skutki unijnej polityki klimatycznej dla Polski są znacząco większe niż średnio dla innych krajów.
4. Unijna polityka klimatyczna nie powoduje zmniejszenia emisji gazów cieplarnianych w skali globalnej.
5. Unijna polityka klimatyczna poprzez wzrost cen energii pogarsza konkurencyjność przemysłu unijnego wobec konkurentów globalnych.
6. Realizacja celów Pakietu klimatycznego przebiega niejednakowo. Polska, wraz grupą krajów, realizuje te cele mimo relatywnie wysokich kosztów, a problemy z ich wypełnianiem mają czasem bogate kraje, które w sferze werbalnej mocno popierają politykę klimatyczną i jej zaostrzanie (np. Dania W. Brytania, Francja), co podważa wiarygodność działań na rzecz zaostrzania tej polityki.
7. Warunki społeczne i gospodarcze poszczególnych krajów są na tyle zróżnicowane, że zastosowanie jednakowych, mało elastycznych mechanizmów musi prowadzić do wielu szkodliwych efektów. Sytuacja Polski i polityka taryfowa innych krajów wyklucza możliwość akceptacji ze strony Polski jakiejkolwiek polityki unijnej, która prowadzi do znaczącego wzrostu cen energii.
8. Wdrażanie mechanizmów redukcji emisji obejmujących w sposób jednakowy wszystkie kraje UE (np. system EU ETS) prowadzi do nadmiernego obciążenia kosztami krajów biedniejszych, o niższym poziomie PKB na osobę. Mechanizmy kompensacyjne, które miały zapobiegać tej sytuacji przy wdrażaniu Pakietu klimatycznego zupełnie nie zadziałały w przypadku Polski.
9. Polityka klimatyczna prowadzona jedynie w obrębie niektórych (lub nawet wszystkich) krajów rozwiniętych nie daje szans na znaczącą redukcję emisji globalnych, powoduje natomiast wyraźny spadek dobrobytu krajów realizujących tę politykę, a także spadek dobrobytu w skali całego świata.


Szanowny Panie Komisarzu,

        Gospodarka Polski, a także kilku innych krajów Unii Europejskiej, oparta jest w znacznej mierze na sektorze przemysłowym, w tym także energochłonnym. W tych gałęziach wypracowywana jest znaczna część PKB. Sektory te są ponadto znaczącym pracodawcą na lokalnym rynku pracy. Zmiany polityki energetycznej proponowane przez Komisję Europejską, ukierunkowane głównie na zaostrzenie celów redukcji emisji CO2 i zmiany zasad funkcjonowania systemu ETS, przekładają się na wzrost cen energii elektrycznej, zarówno dla przemysłu jak i zwykłych gospodarstw domowych. Kierunek ten jest szczególnie niebezpieczny dla Polski, która w przeważającej części opiera swoje bezpieczeństwo energetyczne na wykorzystaniu rodzimego węgla. Unijna krytyka energetyki węglowej jest niesłuszna i krótkowzroczna i nielicząca się z dalekimi konsekwencjami gospodarczymi.

Emisja CO2 i zmiany klimatyczne to sztucznie nagłaśniane obecnie zjawiska bez rzetelnego dowodu naukowego, gdyż naukowcom wiadomo, że zmiany klimatyczne mają swoje naturalne cykle, niezależne od człowieka i jego działalności, czego wielokrotnie mieliśmy dowody na przestrzeni geologicznej historii naszej planety. Ma to bardziej posmak chwytu propagandowego, zastosowanego dla osiągnięcia niejasnych - pewnie politycznych celów.

Już teraz ceny energii elektrycznej w Europie są ponad dwukrotnie wyższe niż w Stanach Zjednoczonych, Kanadzie czy Korei Południowej, nie wspominając o Chinach. Powoduje to przenoszenie produkcji przemysłowej na te właśnie rynki i utratę pozycji konkurencyjnej europejskiego przemysłu. Mamy pełną świadomość chęci wspierania przez Komisję Europejską rozwoju nowych technologii wytwórczych, w tym także niezwykle kosztownych odnawialnych źródeł energii. Jednakże, naszym zdaniem, muszą być do tego dedykowane zupełnie inne narzędzia niż system ETS. Obecna tendencja nie jest przykładem pomocy dla tych technologii, które jej jeszcze potrzebują. System wsparcia, w obecnym kształcie, przekłada się na wzrost kosztów dla odbiorców indywidualnych i przemysłowych, a proponowane rozwiązania w sztuczny sposób zawyżają ceny najbardziej konkurencyjnych obecnie form pozyskania energii. Zmiana systemu ETS i nowe cele redukcyjne przekładają się na wzrost obciążeń dla technologii węglowych i windowanie cen energii do poziomu zapewniającego opłacalność wykorzystania innych rozwiązań. W ten sposób pogłębia się i konserwuje zjawisko utraty konkurencyjności przez unijny przemysł. Ponadto wbrew oczekiwaniom powstające nowe miejsca pracy nie rekompensują nawet tych, które są tracone.

          Zwracamy uwagę, iż nie ma globalnego porozumienia w kwestii wyznaczania celu redukcji emisji gazów cieplarnianych na kolejne lata, a działania UE są przedwczesne i prowadza do utraty konkurencyjności unijnej gospodarki na światowym rynku. Od lat podnoszona teza, że inne znaczące gospodarki będą brały przykład z Unii i podążając jej śladem zakupią opracowane w państwach członkowskich technologie, okazała się nieprawdziwa. Sugerujemy zatem uzyskanie najpierw międzynarodowego wiążącego porozumienia co do kierunku przyszłych wspólnych działań, a dopiero potem deklarowanie przez Unię Europejską nowych celów po roku 2020. Ponadto, jakimkolwiek dalszym unijnym zobowiązaniom musi towarzyszyć rzetelna ocena skutków ich wprowadzenia w rozbiciu na poszczególne kraje ponieważ ich gospodarki i naturalne uwarunkowania różnią się miedzy sobą. Przyjęta filozofia „one fits all” – jedno rozwiązanie odpowiednie dla wszystkich w tym przypadku nie zadziała.

        Ocena skutków powinna zawierać różne scenariusze silnie osadzone w realiach rynków globalnych i gwarantować utrzymanie ich przewagi nad konkurencją. Z punktu widzenia wolnego rynku i zachowania możliwie największej konkurencyjności, wprowadzanie jakichkolwiek wiążących celów ogranicza rynek i zakłóca mechanizmy jego funkcjonowania.

       Gdyby jednak zdecydowano o przyjęciu nowych celów, równocześnie należy wprowadzić mechanizm sprawiedliwego podziału obciążeń nakładanych na wszystkie kraje Unii Europejskiej (na przykład w oparciu o procent PKB przypadający na mieszkańca danego kraju, przeznaczony na realizacje tych celów). Procedura przyjmowania nowej polityki musi zawierać w sobie szeroki, pogłębiony dialog społeczny z możliwością uwzględnienia głosów środowiska przemysłowego bez wywierania presji czasu, nie ma bowiem uzasadnienia do nadmiernego pośpiechu. W dialogu tym, poza uwzględnieniem głosów przedstawicieli sektorów przemysłowych z wszystkich krajów członkowskich, należy wziąć także pod uwagę koszty społeczne dotykające wszystkich gospodarstw domowych i zagwarantować zmniejszanie a nie poszerzanie strefy ubóstwa energetycznego.

         Ponadto proponowane cele muszą być wyraźnie podporządkowane kwestii zapewnienia bezpieczeństwo zasilania rozumianego jako pełen łańcuch począwszy od pozyskania paliwa po dostawy energii do odbiorcy finalnego. Należy pamiętać, iż bezpieczeństwo i niezależność energetyczna są istotnym celem pakietu energetycznego mimo iż nie wyznaczono dla nich liczbowych wskaźników.
 

Szanowny Panie Komisarzu,

Żywimy nadzieję, że Pan Komisarz, dbający o zapewnienie o bezpieczeństwa energetycznego dla całej Unii Europejskiej, uwzględni istotne kwestie i podejmie stosowne działania zapobiegające utratę konkurencyjności unijnego przemysłu. Wierzymy, że można zmienić obecną i proponowaną politykę klimatyczno–energetyczną Unii Europejskiej z zasady kar i subwencji na zasadę biznesową z uwzględnieniem polityki konkurencyjnej i niskoemisyjnej a nie tylko niskoemisyjnej.

    Z poważaniem

          Przewodniczący Komitetu Górnictwa Polskiej Akademii Nauk
                                          Prof. dr hab. inż. Antoni Tajduś
 


Do wiadomości;
4.    Pani Connie Hedegaard Komisarz ds. działań w dziedzinie klimatu UE
5.    Minister Gospodarki RP,
6.    Minister Środowiska RP.
 

               
 

Nowości od blogera

Komentarze

Inne tematy w dziale Gospodarka