Na chłodno po debacie - z trzema kostkami

Romney był na fali, natomiast Obama wydawał się dziwnie pasywny. Być może wynikało to między innymi z tego, że Obama ma czteroletni bagaż doświadczeń, a Romney jest czysty jak źródlana woda; Obama musiał przepychać kolanem ustawy przez Kongres, niekiedy za pomocą niewygodnych kompromisów, a Romney kalkulował zyski z niepłaconych podatków. Trudno w takiej sytuacji porównywać osiągnięcia i wpadki, choć i tak Obama zdołał ukazać pustkę Romney-ego. Według obserwatorów Romney unikał odpowiedzi na drażliwe pytania dotyczące konkretów jego planów gospodarczych, kryjąc się za chwytliwymi frazami (krąży plotka, że Romney spędził większą część przygotowań do debaty na ich przyswajaniu), co zaskoczyło Obamę, który wyraźnie oczekiwał merytorycznej debaty i ataku na politykę jego administracji. Z pewnością styl i werwa Romney-ego mogła chwilowo zachwycić, ale jeśli wsłuchać się uważnie w to co miał do powiedzenia, to wyłania się obraz karabinu maszynowego wystrzeliwującego krótkimi seriami mieszankę populistycznych sloganów i kłamstw. Obama trzymał się faktów, wspierał je konkretami i kilkakrotnie wykazał błędy w postulatach Romney-ego.

 

Na propozycję nowelizacji systemu podatkowego USA (obniżenie podatków o 20 procent), Obama wskazał, że takie cięcie – nawet przy eliminacji luk podatkowych – zwiększyłoby deficit o kolejne 5 bilionów dolarów i obciążyłoby swoim kosztem klasę średnią. „To prosta artmetyka...”

 

Skutecznie również podsumował bańkowe obietnice Romney-ego w sferze podatków, służby zdrowia i regulacji na Wall Street, bez przedstawienia konkretnych planów. „ Czy powodem, dla którego Gubernator trzyma te wspaniałe plany w ścisłej tajemnicy, jest to, że są zbyt dobre?”

 

Jednym słowem pokazówka z bańkami mydlanymi w tle i nudną statystyką. Dla szukających emocji, był to raczej wieczór bez wrażeń. Dlatego dołączam pozakulisową rozmowę dwóch oponentów przed rozpoczęciem debaty. To powinno rzucić nieco światła na samą debatę...