Nad ranem obudziła mnie żona - a któż inny... 6:30...
Idziemy na basen? – zapytała niewinnie i ziewająco.
Co? – zamruczałem w półśnie, choć wiedziałem, że tak (stara zasada – tak kochanie)
Po chwili po mieszkaniu rozszedł się zapach świeżo zaparzonej kawy. Szybka poranna toaleta, łyk gorącego, a jednocześnie stawiającego na nogi narkotyku i... krótki sprint do przystanku autobusowego. Jak zwykle na styk.
Łapiąc oddech spojrzeliśmy na siebie, pierwszy uśmiech, zrozumienie bez słów i ciepło, nowy dzień – choć słońce jeszcze śpi. Na następnym przystanku do autobusu wpada gromadka dzieciaków. Siedem lat, może osiem? Tornistry, misie, żyrafa – pasażerowie mrużą oczy, wyraźnie ten widok sprawia im radość. Tu w Szwajcari, to normalka – do szkoły na własną rękę, bez asysty rodziców (wcześnie ich uczą być sobą).
Koniec trasy. Przesiadka na tramwaj – uwielbiam ten staromodny środek transportu. Rytmicznie stukocząc przemyka przez zaśnieżoną Bazyleę. Minęło niespełna piętnaście minut i jesteśmy u celu – basen.
Raz, dwa, trzy – oddech. Raz, dwa, trzy – oddech. Raz, dwa, trzy – oddech... Upływa czas, słyszę bicie podnieconego serca, za szklaną ścianą okien przetaczają się szare wody Renu. Raz, dwa, trzy – oddech. 200, 400...1500 metrów - zaczyna dawać o sobie znak zmęczenie. Już 9-wiąta.
Prysznic, mokry ręcznik i spocone ciało. Po chwili atak mroźnego powietrza odparty szalikiem i wełnianą czapką, wydzierganymi rękami ukochanej mamy. Stoję na przystanku i przyglądam się robotnikom tuż przed rozpoczęciem pracy. Ile? Chyba 30 franków na godzinę. Brrrr... Zimno. Na ratunek podjeżdża autobus.
Tym razem bez przesiadek. Psy całe szczęśliwe – czas na spacer. Ośnieżone pola, przestrzeń, w dali kontur Alp... Słyszę skrzyp śniegu ulegającego pod ciężarem moich kroków. Puff... zmrożony oddech.
10:30
Gdy wieją wichry zmian, jedni wznoszą mury, inni budują wiatraki, a ja? dbam o duszę...
Nowości od blogera
Inne tematy w dziale Rozmaitości
