Kiedy odchodzi ktoś, kto wiele lat pracował w TVP , to często okazuje się, że był kimś więcej niż dziennikarzem, współtworzył polską kulturę. W przypadku osoby, o której chcę tu napisać dochodzi trzeci wymiar. Jak go nazwać ? Wrażliwość na dobro publiczne? Na Polskę ?
Małgorzata Jedynak – Pietkiewicz, dziennikarka muzyczna TVP, wybitna znawczyni muzyki Fryderyka Chopina, do stanu wojennego prowadziła w TVP z Bożeną Walter program muzyczny „Camerata”. W latach 1980 -1981 aktywna działaczka „Solidatności Radia i TV”, w stanie wojennym wyrzucona z TVP, internowana. W 1982 w podziemiu zrealizowałyśmy wspólnie pierwszą kastę muzyczną tzw. drugiego obiegu z piosenkami internowanych p.t. „Zielona wrona”, która rozpoczynała cykl publikacji audio Oficyny Fonograficznej NOWA. Po „okrągłym stole” natychmiast włączyła się w organizację kampanii wyborczej kandydatów Komitetu Obywatelskiego w telewizyjnym „Studiu Solidarność”, robiła wywiady m.in. z Lechem Wałęsą.. Po wygranych wyborach 4 czerwca 1989 r wróciła do pracy w redakcji muzycznej TVP. Była redaktorem odpowiedzialnym i organizatoremkoncertów symfonicznych, kameralnych, recitali, oper, baletów i festiwali, do 2003 kierownikiem Redakcji Muzycznej TVP, później do 2009 starszym redaktorem prowadzącym w Redakcji Artystycznej.
Promowała muzykę polską za granicą. Od 1991 jako członek Grupy Muzycznej Eurowizji odpowiedzialna za organizację 3 Konkursów Eurowizji w Polsce : Dla Młodych Muzyków, Dla Młodych Tancerzy, organizacja udziału polskich muzyków w konkursach zagranicznych, -Bruksela 1992, Bergen 2000, Londyn 2001 –nagrody Grand Prix Eurowizji dla polskich artystów. Współorganizowała w ramach EBU międzynarodowe warsztaty produkcji programów muzycznych, festiwale Performing Arts and Artists of Poland organizowane przez New York Public Library ( 1994 I 1996 ). Festiwal of Polish Music and Arts – Uniwesytet Chicago 2000. Członek International Music Centrum (IMZ) z siedzibą w Wiedniu, współpracowała z ARTE w europejskiej transmisji Wieczorów Chopinowskich.W dziale międzynarodowych zamówień, sprowadzała do TVP najwybitniejsze produkcje międzynarodowe. Jednocześnie była w dalszym ciągu czynnym dziennikarzem muzycznym.
Autorka scenariuszy muzycznych filmów dokumentalnych realizowanych w TVP , m.in. w 2005 „XV Międzynarodowy Konkurs Pianistycznyego im Fryderyka Chopina. Rafał Blechacz - Laureat I Nagrody.”, film dokumentalny o Borysie Ejfmanie „Wieczny wędrowiec”(2000).
Pod jej redakcją powstały takie spektakle telewizyjne jak „Halka” (1999 r), film dok- fabularyzowany Fryderyk Chopin - „Romantyzm wygnańców”” (1997), film dok. „Chopin”. Była konsultantem muzycznym filmu „Holocaust. A music Memorial Film from Auschvitz” zrealizowanego przez brytyjską telewizję BBC we współpracy z kanadyjską CBC, niemiecką ZDF oraz z TVP dla upamiętnienia 60. rocznicy wyzwolenia obozów Auschwitz/Birkenau.(2005), filmu „Muzyka. Wojciech Kilar”(2003), producentką barwnej opowieści o wybitnej polskiej kompozytorce, Grażynie Bacewicz „Dla ludzi zawsze mam twarz pogodną…Grażyna Bacewicz” (1999 r).
Jaką ją pamiętamy? Żywą, z gorącym stosunkiem do każdej sprawy: zawodowej, publicznej czy prywatnej. Zyskiwała tym przyjaciół i wrogów. Jaka była ? Najlepiej zilustruje to słowa Joanny Wojciechowicz, architektki, dziś mieszkającej w USA, także internowanej w Gołdapi w stanie wojennym. Obie z Małgosią znalazły się w szpitalu, do którego przewożono internowane . Joasia na wiadomość o śmierci Małgosi napisała do mnie. „Czy wiesz, że kiedy przyjechałam do szpitala w Giżycku 30-go kwietnia 1982, dowiedzialam się tego samego dnia, że Michał, mój syn został aresztowany (miał 17 lat i był oskarżony o przygotowanie zamachu terrorystycznego, jak mi to obiecało SB, jeśli nie pójdę na współpracę).
Następnego dnia zwolnili Małgosię z więzienia, i wywalali ze szpitala. Jej zwolnienie przywieźli w sobote, chyba to było 1-go maja. Mnie serce po prostu pękało. Tym, co przyjechali, zeby ja zabrać, powiedziała, że nie jest paczka, którą sie za pokwitowaniem odbiera, i że niech zostawią zwolnienie w sekretariacie szpitalnym. Małgosia została, żeby być ze mną choć parę pierwszych dni. "Siedziała" prawie tydzień dłużej.
W najgorszym momencie mojego życia, i zrobiła to dla mnie.”ł
Małgorzta Jedynak Pietkiewicz po długiej i ciężkiej chorobie zmarła 28 maja.
