Rozwiewa się katyńska mgła. Wyłaniają się z niej niewyraźne postacie w długich, sukiennych płaszczach wz. 36. Na głowach mają rogatywki polowe wz. 37 z haftowanymi orzełkami. Wojsko jak malowane, przecież na wojnę wyfasowali z magazynów mobilizacyjnych nowiutkie mundury...
W ich stronę zmierza grupa prowadzona przez nierozłączną parę małżeńską w wieku około sześciesiątki. Stąpają ostrożnie, poznają nowy, nieznany im dotąd stan. Dostrzegłszy wojskowych zawahali się, a mężczyzna prowadzący grupę zatrzymał małżonkę delikatnym gestem ręki i ostrożnie poszedł dalej...
Z tłumu wojska wystąpił generał Stanisław Haller i gromko zakomenderował – PANOWIE OFICEROWIE!
Rozległ się tysięczny stuk obcasów. Generał podszedł sprężystym krokiem do zbliżającego się mężczyzny i zameldował – PANIE PREZYDENCIE, uosobieniu majestatu Rzeczypospolitej, melduje zebranych do powitania oficerów Wojska Polskiego, którzy na tej obcej ziemi oddali życie za Polskę...
Wojskowi jęli otaczać przybyłych serdecznym, życzliwym kręgiem. Niektórzy rozpoznali swych bliskich. Tylko jeden oficer w stopniu kapitana stał ze spuszczoną głową – wstydził się za syna...
Niniejsze jest rozwinięciem wizji, jaką przedstawił był tu pierwej pan Paweł Milcarek.
Inne tematy w dziale Polityka
