Rokita na linie

Jan Rokita stąpa po cieniutkiej linie. Z jednej strony można powiedzieć: nieźle. Cały czas o nim piszą, cały czas o nim mówią, kamery za nim biegają. A może przejdzie do rządu, a może założy własna partię, Platforma ma debatować o jego losie. Ma swoje kolejne pięć minut.

To przełomowy moment dla niego. Jeśli sprytnie i mądrze pogra, jeśli trochę zaryzykuje, ma szansę na obronę swojej pozycji. Obronę w PO albo mocne wejście do PiS-owskiego rządu. Ale może też przegrać wszystko.

Bo tak naprawdę jednak ma pozycję tak słabą jak nigdy od czasu komisji Rywina.

Pamiętacie jaką wtedy był gwiazdą? Po przegranej w lokalnych wyborach na prezydenta Krakowa mozolną pracą i błyskiem swej inteligencji wjechał z powrotem na szczyt. Był niema pewnym kandydatem na premiera. Powołał sztab ludzi, z którymi jak mrówka pracował nad programem. Moim zdaniem był najlepiej przygotowanym kandydatem na premiera w w historii ostatnich 17 lat. Platforma przegrała, nie udało się, trudno.

Ale Rokita przy wielu swych niezwykłych zaletach, ma potworne wady. O jego trudnym charakterze krążą legendy. Jest solistą, ale solista zbyt skupionym wyłącznie na sobie. Z jednej strony umie oczarować i zachwycić sobą wielu ludzi. Jest człowiekiem nieprzeciętnie inteligentnym. Ale poza sobą, poza zachwytem nad własną wielkością widzi niewiele. Nie pamięta o ludziach pracujących na niego. Nie umie zbudować wokół siebie armii wiernych i oddanych ludzi. Tworzy oddziały, nawet sprawne oddziały, ale po jakimś czasie te oddziały sie rozpierzchają.

Człowiek, dzięki któremu Platforma stała się wielka partia, ma dziś w swoim ugrupowaniu masę osób, które go szczerze nie lubią. I rzeczywiście jest tam wielu, którzy chcieliby go wywalić z Platformy, choć oczywiście publicznie tego nie przyznają.

Szkoda. Szkoda jego wielkiego talentu i jego mrówczej pracy. Ten człowiek powinien dziś pracować dla kraju, jego wiedza i talenty powinny zostać wykorzystane. I wszystko jedno czy w tym rządzie PiS-u, czy w jakimś przyszłym Platformy. Mamy tylu dziadów w polityce, naprawdę żal, kiedy wybitni sie marnują.