Źródła naturalne skażeń i zanieczyszczeń :
- wulkany (ok. 450 czynnych)
, z których wydobywają się m.in. popioły wulkaniczne i gazy (CO2 , SO2, H2S - siarkowodór )
OPADY PIROKLASTYCZNE
– składają się z materiałów wyrzucanych w powietrze przez wulkan; są to drobne cząstki rozpylonej lawy (popiół wulkaniczny), jej strzępy i bryły (lapille, bomby wulkaniczne), a także okruchy i bloki starszych utworów, wyrwane z budowli wulkanicznej. Popioły wulkaniczne rozpraszają się po silnych erupcjach eksplozywnych w atmosferze, hamując dopływ promieniowania słonecznego do powierzchni Ziemi. Intensywne opady piroklastyczne powodują zniszczenia domostw i pól uprawnych na znacznych obszarach wokół wulkanów; zagrażają także życiu ludności. Opady piroklastyczne są charakterystyczne dla działalności Wezuwiusza: w 79 r. n.e. popioły wulkaniczne pogrzebały 1,5-2 tys. osób (Pompeje), w 1631 r. - ok. 3 tys. osób.
GAZY WULKANICZNE
– są główną siłą napędową erupcji eksplozywnych i mieszanych, składają się głównie z pary wodnej; zawierają także m.in. dwutlenek węgla, wodór, chlorowodór, fluorowodór, siarkowodór, dwutlenek siarki, metan, amoniak. Szczególnie niebezpieczny jest dwutlenek węgla, który, jako gaz cięższy od powietrza, gromadzi się w obniżeniach terenu, co powoduje niekiedy śmierć ludzi i zwierząt. Emisja dwutlenku siarki, który rozprasza się w atmosferze w postaci aerozolu kwasu siarkowego, prowadzi do zmniejszenia dopływu promieniowania słonecznego, co pociąga za sobą ochłodzenie klimatu.
Związki azotu.
W atmosferze występuje wiele związków azotu: tlenek azotu (NO), dwutlenek azotu (NO2), podtlenek azotu (N2O), nadtlenek azotu (NO3), trójtlenek azotu (N2O3, pięciotlenek azotu (N2O5), amoniak (NH3) oraz kwasy: azotawy (HNO2 i azotowy (HNO3). Wiele z nich, głównie tlenki azotu, to naturalne składniki atmosfery, tworzące się w efekcie np. wybuchów wulkanów. W niewielkich ilościach nie są substancjami toksycznymi, jednak ich nadmiar powstający podczas procesów produkcyjnych (obróbka wysokotermiczna, komory paleniskowe elektrowni) oraz w silnikach spalinowych powoduje, że stają się one niebezpiecznymi zanieczyszczeniami atmosfery. W szczególności groźne są bezbarwny i bezwonny tlenek azotu oraz brunatny o duszącej woni dwutlenek azotu. Mogą się one kolejno utleniać do pięciotlenku azotu, który w obecności pary wodnej tworzy kwas azotowy - HNO3, jeden ze składników kwaśnych deszczów.
Kwaśne deszcze
Kwaśne deszcze, deszcze zawierają w kroplach wody dwutlenek siarki, tlenki azotu oraz ich produkty reakcji w atmosferze: rozcieńczone roztwory kwasów siarki, głównie kwasu siarkawego oraz najbardziej szkodliwego kwasu siarkowego a także kwasu azotowego. Powstają nad obszarami, gdzie atmosfera jest zanieczyszczana długotrwałą emisją dwutlenku siarki i tlenków azotu (ze źródeł naturalnych, jak czynne wulkany,
GLOBALNE OCIEPLENIE MOŻE BYĆ FIKCJĄ, A WPŁYW CZŁOWIEKA NA KLIMAT MOCNO PRZESADZONY. W DALSZYM CIĄGU NIE WIEMY, CZY W NIEDALEKIEJ PRZYSZŁOŚCI BĘDZIE ZA CIEPŁO CZY ZA ZIMNO.
Dużą rolę w wahaniach atmosferycznego CO2 i temperatury odgrywają także wulkany, których aktywność w XX wieku aż do 1963 roku była wyjątkowo niska. Największe ochłodzenia oraz spadki wzrostu atmosferycznego CO2 pojawiały się po wybuchach sięgających ponad tropopauzę, powodujących wysokie zapylenie stratosfery (ang. dust veil index). Były to Gunung Agung w 1963 roku, Fuego w 1974, El Chichon w 1982, Nevado del Ruiz w 1985 i Pinatubo w 1991 roku. Współczesne ocieplenie klimatu osiągnęło apogeum około 1940 roku w okresie niskiego zapylenia stratosfery, a więc zanim nastąpił przyspieszony wzrost emisji CO2 ze spalania paliw kopalnych. Wszystko to świadczy, że CO2 wytwarzany przez człowieka nie ma wielkiego wpływu na klimat. Warto zwrócić uwagę, że do całkowitego strumienia CO2 wprowadzanego do atmosfery człowiek dodaje swoją aktywnością przemysłową i rolniczą tylko około 3.4%. Jest to podobne do corocznych wahań całej masy CO2 w atmosferze.
Wulkaniczne zagrożenie CO2
Tragiczne zdarzenie z 21 sierpnia 1986 r. W zbiorniku pod jeziorem Nyos w Kamerunie zalegały duże ilości CO2, wytworzonego w wyniku działalności wulkanicznej. Z nie do końca wyjaśnionych do dziś przyczyn (obfite deszcze, mała erupcja wulkanu) uwięziony na dnie jeziora potężny bąbel CO2 nagle wyprysnął na powierzchnię i w postaci skondensowanej chmury spadł na okoliczne, gęsto zaludnione wioski. Zginęło 1700 osób i tysiące sztuk bydła w promieniu 25 kilometrów.
Olbrzymia dziura ozonowa mogła wywołać katastrofę, która 250 mln lat temu zamknęła jeden rozdział w historii Ziemi, a rozpoczęła drugi - erę wielkich gadów
putBan(34);
Wulkany przyczyną zagłady dinozaurów
Takie wyjaśnienie prawdopodobnie największej w dziejach planety zagłady proponują w najnowszym numerze "Geology" naukowcy z Holandii, USA i Wielkiej Brytanii. Na potwierdzenie swojej hipotezy przedstawiają wyniki badań skał znajdujących się we włoskich Dolomitach, które powstały w tym dramatycznym dla Ziemi okresie (wymarło wówczas 96 proc. gatunków zwierząt morskich i trzy czwarte lądowych).
Wielka katastrofa rozpoczęła się - zdaniem autorów badań - od potężnych erupcji wulkanicznych. Wraz z gazami w atmosferę powędrowały m.in. duże ilości freonów i halonów. Ich obecność doprowadziła do powstania olbrzymiej dziury ozonowej, znacznie większej od tej, która teraz każdej wiosny tworzy się nad Antarktydą. - Przez tę dziurę zaczęły docierać do powierzchni Ziemi zwiększone dawki promieniowania UV. Okazały się one zabójcze dla większości lądowych roślin i zwierząt - mówi Sephton. Potem upadła kolejna kostka domina - kataklizm przeniósł się do oceanów. Drobiny skalne i organiczne niesione przez rzeki zamuliły wodę, zabierając morskim organizmom większość tlenu i światła.
Komentarz z publikacji dla oceny sytuacji zwiaznej z paraliżem lotnictwa
Prosty fakt jest wykryty w porę .
Kejow
Przypisy
1) Gerlach TM, et al (2001), "CO2 Degassing at Kilauea Volcano: Implications for Primary Magma, Summit Reservoir Dynamics, and Magma Supply Monitoring", American Geophysical Union, Fall Meeting 2001, abstract #V22E-10.
2) Allard P, et al (1991), "Eruptive and diffuse emissions of CO2 from Mount Etna", Nature 351, 387 - 391 (30 May 1991); doi:10.1038/351387a0.
3) Hards V, Volcanic Contributions to the Global Carbon Cycle, British Geological Survey.
4) Wolfe EW, Hoblitt RP (2004), "Overview of the Eruptions", w: Fire and Mud: Eruptions and Lahars of Mount Pinatubo, Philippines; US Geological Survey.
5) Gu L, et al, "Response of a Deciduous Forest to the Mount Pinatubo Eruption: Enhanced Photosynthesis", Science 28 March 2003: Vol. 299. no. 5615, pp. 2035 - 2038, DOI: 10.1126/science.1078366.
6) Mercado LM, et al, "Impact of changes in diffuse radiation on the global land carbon sink", Nature 458, 1014-1017 (23 April 2009) | doi:10.1038/nature07949;
