Od 19 min. 45 sek. składanie kwiatów  wieńca przez Jarosława Kaczyńskiego z delegacją  PiS

J.Kaczyński / wPolityce.pl: "Platforma Obywatelska /../ to formacja, która kulturowo nie konweniuje z tamtym środowiskiem post AK-owskim, fantastycznym. To zupełnie inny świat. Jakaś niebywała małostkowość i małoduszność doprowadziła do tego, że zaczęto je administracyjnie ograniczać. (…) Wreszcie doszło do tego, że nie wymienia się nazwisk wysokich reprezentantów państwa, a każdy z nich ma obok siebie kombatantów. To smutne i śmieszne. Takiego pokazu małoduszności i śmieszności ludzi, którzy niszczą coś bardzo pięknego, a co mam nadzieję, niebawem wróci, nie widziałem. Zrobiono coś bardzo złego, mam nadzieję, że to sprawa przejściowa"

SKANDAL! Powstańcy warszawscy niewpuszczeni na oficjalne uroczystości

foto: Zbyszek Kaczmarek/Gazeta Polska

Na oficjalne uroczystości rocznicy Powstania Warszawskiego nie wpuszczono wielu powstańców i kombatantów. - Wstydzę się, w głowie mi się to nie mieści - powiedział portalowi blogpress.pl niewpuszczony na obchody powstaniec por. Benon Janczewski.

- Mam komplet zaproszeń. Wczoraj byłem u prezydenta w Muzeum Powstania Warszawskiego, dzisiaj się umówiłem, że tutaj przyjdę, a tu okazuje się, że trzeba mieć jakieś dodatkowe partyjne... Byłem członkiem AK, byłem w Związku Radzieckim w niewoli, wydostałem się stamtąd i naraz dostaję taki plik zaproszeń i umawiam się na dziś i okazuje się, że to śmieć jest... Ja w ogóle nie rozumiem, wstydzę się... W głowie mi się to nie mieści - powiedział por. Benon Janczewski, którego nie wpuszczono na oficjalne obchody na Powązkach Wojskowych. 

Podobnie potraktowano wielu innych powstańców i kombatantów. Straż miejska nie pozwoliła im dostać się w bezpośrednie sąsiedztwo pomnika Gloria Victis. - To skandaliczne, że do oficjalnych uroczystości nie dopuszcza się bohaterów, którzy walczyli o wolną Polskę - powiedział dziennikarzom "Gazety Polskiej Codziennie" Piotr Igliński, który na uroczystości przyszedł z babcią Ewą Orzechowską, 94-letnią dziś uczestniczką powstania.

Arogancję i butę stołecznych służb miejskich potwierdzają żołnierze Narodowych Sił Zbrojnych, którzy wydali dziś następujące oświadczenie:

Z wielką przykrością i zażenowaniem informujemy Państwa, że w dniu wczorajszym doszło w Warszawie do niezwykle przykrej dla nas sytuacji. Po zakończeniu uroczystości rocznicowych na Powązkach Wojskowych, poczet sztandarowy Zarządu Głównego Związku Żołnierzy Narodowych Sił Zbrojnych wraz z reprezentacją Zarządu Głównego udał się na cmentarz Powstańców Warszawy na Woli. Niestety pocztu sztandarowego wystawianego przez umundurowaną Grupę Rekonstrukcji Historycznych NSZ oraz Sekretarza Zarządu Głównego ZŻ NSZ nie wpuszczono na całkowicie odgrodzony teren cmentarza, na którym odbywały się uroczystości. W podobnej sytuacji znalazło się wielu Kombatantów i osób, które przyszły na groby pochowanych tam Powstańców - członków swoich rodzin.
Tego typu sytuacja nigdy wcześniej nie miała miejsca, trudno też było ustalić, jaki był klucz wydawania kart wstępu do "strefy zamkniętej". Wpuszczano bez problemu partyjnych działaczy, miejskich urzędników, ludzi w średnim wieku, którym z całą pewnością nie można przypisać kombatanctwa.

Byliśmy też świadkami niezwykle skrupulatnych kontroli dokonywanych przez funkcjonariuszy BOR, przeprowadzano kontrole osobiste ... Kombatantów, harcerzy, dzieci, a nawet księży, sprawdzano też dokładnie wnoszone wieńce i kwiaty.
Trudno nam komentować zaistniałą sytuację i te absurdalne środki ostrożności, chyba nie oczekujemy też wyjaśnień od ludzi, którzy w taki sposób zorganizowali nam obchody rocznicy wybuchu Powstania. 
W tym miejscu i w tym czasie taka sytuacja nie miała prawa się wydarzyć. Pozostał nam wielki żal, niesmak i złość.

/ Niezalezna.pl 

 

 

10.04.2010 Warszawa

 

"Ktoś myślał że Naród zniewoli, wyrywając serc 96!"  / "A ty Zygmuncie bij, nie pozwól sobie wyrwać serca!"

 

"Modlitwa współczesnych Rycerzy"

 

11.11.12  

 

Na Polskę i Naród podnieśli znów rękę!

Kolejne chcieli wyrwać serca!

- Wystarczy!

Teraz, już tylko słowa trzeba,

by "bratnia" przelała się krew!

 

 

To Naród marszczy swe czoło,

niczym Piłsudski ściąga swą brew!

Z "Wawelskich Krypt" powstaje duch!

Powstaje bronić polskich serc,

bestialsko wpierw wyrwanych!

 

 

Powstaje duch, potężną prężąc pierś!

Szczęk szabel! ... słychać pieśń,

"Urodziłem się w Polsce", … słychać słowa!

Łopoczą flagi niczym orle skrzydła.

Bójcie się, wrócił syn!

Nienawiść Wasza już nam już zbrzydła!

 

Giń i przepadnij hydro przeklęta!

Naród wie, był podstęp i zdrada!

Miecz zetnie siedem hydry łbów!

Jeszcze raz załopoczą flagi!

Zwycięstwa będzie defilada!

 

Do boju ruszą hetmańscy Rycerze!

 Odwagi!Jeszcze raz Orzeł rozłoży skrzydła!

 To Naród zawarł przymierze z Ojczyzną,

 zawarł przymierze na wolność wiekuistą"!

 

<>  

 

 

Władze miasta blokowały udział J. Kaczyńskiego w uroczystościach

 

foto: Krzysztof Sitkowski/Gazeta Polska

Jak wynika z ustaleń portalu niezalezna.pl Jarosław Kaczyński i posłowie PiS nie zostali wpuszczeni pod pomnik „Gloria Victis” w czasie uroczystości pod pomnikiem „Gloria Victis”. Poseł Marek Suski relacjonuje, że straż miejska i urzędnicy stołecznego ratusza pilnowali, aby Jarosław Kaczyński nie dostał się pod pomnik, zanim nie wyjdą wszyscy oficjele.
 
- Po zeszłorocznej uroczystości pod pomnikiem, podczas której nie pozwolono nam złożyć kwiatów w czasie oficjalnej uroczystości, nie miałem wątpliwości, że także dziś nie będzie sielanki. Jednak w tym roku Platforma posunęła się o wiele dalej. Urzędnicy mieli zakaz wpuszczenia posłów Prawa i Sprawiedliwości pod pomnik „Gloria Victis”. Jarosław Kaczyński stał za barierkami i czekał aż wszyscy oficjele wyjdą ze strefy ograniczonej płotkami. Strażnik miejski pilnował osobiście, aby Premier Kaczyński nie wszedł zanim wszyscy się nie rozejdą. Prawo i Sprawiedliwość oraz wszyscy inni mogli składać kwiaty dopiero po zakończeniu Platformerskiej oficjałki – relacjonuje przebieg oficjalnych uroczystości pod pomnikiem „Gloria Victis” poseł PiS Marek Suski.

Polityk ujawnia też, że przedstawicielka biura prezydent Warszawy odmawiając wpuszczenia pod pomnik delegacji PiS z Jarosławem Kaczyńskim na czele tłumaczyła, że są to uroczystości miejskie, a nie państwowe i dlatego politycy Prawa i Sprawiedliwości nie mogą brać w nich udziału. Co ciekawe problemu z uczestnictwem w „miejskich uroczystościach” nie miał ani premier Donald Tusk, ani prezydent Bronisław Komorowski. Jarosława Kaczyńskiego, mieszkańca i Posła Warszawy, a zarazem byłego premiera nie wpuszczono.

- Wszyscy inni, nie będący oficjalnymi delegacjami platformerskich władz, mogli złożyć kwiaty dopiero po opuszczeniu cmentarza przez władze państwowe. I w ten sposób władza spowodowała, że znowu są oni i my. Oni -władza, która nie chce świętować z obywatelami i obywatele, którym odmawia się świętowania podczas oficjalnych uroczystości – napisał na swoim blogu poseł Suski.

O innym incydencie w czasie uroczystości związanych z rocznicą wybuchu Powstania Warszawskiego informuje także warszawski radny PiS Jacek Cieślikowski. Okazuje się, że w czasie składania kwiatów w parku im. gen. Orlicz-Dreszera nie wywoływano oficjalnie żadnej delegacji. Najwyraźniej obawiano się, że powtórzy się sytuacja z wczoraj, gdy w czasie składania kwiatów pod pomnikiem „Gloria Victis” przez prezydenta Bronisława Komorowskiego zapadło milczenie, natomiast, gdy wreszcie wpuszczono Jarosława Kaczyńskiego, rozległy się brawa.

- To pokazuje, że Platforma Obywatelska niestety pomniejsza dzisiejszą datę 1 sierpnia. Jest to data, którą należy jak najbardziej w świadomości naszego społeczeństwa podnosić i upamiętniać. Zarówno u tego pokolenia, które dzisiaj przychodzi  na te wydarzenia, ale też w pokoleniu młodszym, żeby dzieci należyty szacunek oddawały bohaterom Powstania Warszawskiego, wszystkim bohaterom, którzy walczyli o Polskę, o Warszawę. Natomiast to co robi Platforma Obywatelska – myślę, że ze względów własnych – robi wszystko, by tą uroczystość pomniejszyć. Jest to złe działanie – tłumaczy w rozmowie z portalem niezalezna.pl rady PiS Jacek Cieślikowski.

Podobna sytuacja miała też miejsce pod pomnikiem „Gloria Victis”, gdy w czasie składania kwiatów nie wymieniono nazwiska Hanny Gronkiewicz-Waltz oraz wicemarszałka Senatu Stanisława Karczewskiego z PiS. Najwyraźniej obawiano się braw dla przedstawiciela Senatu i milczenia lub gwizdów pod adresem prezydent Warzawy.

- Mieszkańcy Warszawy, czy Polski dostrzegają działania partii Donalda Tuska i umieją już dziś skonfrontować to co mówi dziś Platforma czy mówiła wcześniej, z tą rzeczywistością, która ich bezpośrednio dotyka. To powoduje, że forma sprzeciwu wobec grupy rządzącej jest w taki sposób wyrażana. Myślę, że Platforma sama sobie na to zapracowała. Mówię to ze smutkiem, bo jest wiele rzeczy do zrobienia, natomiast Platforma poza różnymi obietnicami robi bardzo niewiele dla społeczeństwa. Społeczeństwo zaczyna to coraz mocnej dostrzegać, choćby sprawa referendum i ilości podpisów zebranych za odwołaniem pani Gronkiewicz-Waltz. To jest sprzeciw wobec tego, co dzieje się tutaj bezpośrednio w Warszawie – tłumaczy w rozmowie z portalem niezalezna.pl warszawski radny PiS Jacek Cieślikowski.

Jak dziennikarze TVN24 nasłuchiwali „buczenia” pod pomnikiem...

 

foto: Krzysztof Sitkowski

Dzisiejsze uroczystości upamiętniające rocznicę wybuchu Powstania Warszawskiego przebiegły w sposób godny. I to mocno zdezorientowało dziennikarza TVN24 i jego gościa prof. Radosława Markowskiego. Ich rozmowa w studio miała być na poważnie, a wyszło kabaretowo. A tak mocno nasłuchiwali „buczenia”...

Stacja TVN24 nadawała „na żywo” relację spod pomnika Gloria Victis, gdy wieńce składali przedstawiciele władz państwowych. Wśród nich prezydent Bronisław Komorowski, premier Donald Tusk, prezydent Warszawy Hanna Gronkiewicz-Waltz. Był też Władysław Bartoszewski. Pomimo prowokacyjnych słów tego ostatniego na łamach „Gazety Wyborczej”, mających zaognić sytuację podczas uroczystości, przebiegły one spokojnie, w sposób godny uczczono pamięć powstańców.
 
To najwyraźniej zaskoczyło Piotra Marciniaka, który razem ze swym gościem innym profesorem -  powszechnie znanym z obiektywnej oceny politycznej rzeczywistości – Radosławem Markowskim, próbowali omówić dzisiejsze wydarzenia w Warszawie.
 
Przepraszamy czytelników portalu niezalezna.pl, ale nie da się wiernie odtworzyć tego show, które w założeniu miało być poważną dyskusją. Niestety, nie wyszło.
 
Kilka krótkich cytatów:
Najpierw red. Marciniak zagaił temat, ale od razu ukierunkował na właściwy temat: Tutaj (Powązki – dop red.) przez dziesiątki lat zbierali się warszawiacy zupełnie nieoficjalnie, od lat już bardzo oficjalnie, a od kilku lat niezupełnie w zgodzie. Bo stało się to także miejsce, miejscem bieżących demonstracji politycznych, było buczenie, były gwizdy. Stąd obawy jak będzie w tym roku.
 
Dziennikarz TVN przyznał, że dzisiaj obeszło się bez incydentów, ale… No właśnie, musiało być „ale”. Przyznał, że podczas składania wieńców przez Komorowskiego i Gronkiewicz-Waltz było spokojnie. A jak pojawił się Tusk i Bartoszewski? Uwaga, na to co powiedział  redaktor Marciniak:
- Mnie się wydaje, że tam w tle jakieś głosy słyszałem – próbował drążyć temat, ale po kilku mało składnych zdaniach przestał. Tak łatwo jednak nie zrezygnował. Po przedstawieniu gości (Markowskiego i europosła Marka Migalskiego) odkrył jeszcze jeden ważny szczegół. Znowu trzeba posłużyć się cytatem. – O Godzinie W pokazywaliśmy centrum Warszawy, wtedy kiedy zabrzmiały syreny alarmowe, tam zatrzymali się ludzie, zatrzymali się przechodnie, zatrzymały się samochody, ale widzieliśmy też ogień, wydaje mi się tam też widzieliśmy race.
 
„Widzieliśmy też ogień” – Marciniak widział płonącą Warszawę, czy tak plótł trzy po trzy, nie wiadomo po co?
 
Nie był w tym osamotniony. Na pomoc ruszył prof. Markowski, który ogłosił: „wygląda na to, że w tym roku było trochę lepiej, niż poprzednich latach”. Mówił, że mu wstyd, że nie czas na spory, o zawłaszczaniu „tego wydarzenia” (sic!).
 
- Ja akurat należę do tych, którzy, z całym szacunkiem odnosząc się do wszystkich powstańców, mam wielką wątpliwość co do sensowności tego wydarzenia – stwierdził Markowski.

Mówił o Powstaniu Warszawskim. I więcej nie trzeba cytować pana profesora.

 

Autor: Grzegorz Broński

Żródło: niezalezna.pl

Jeśli "motłoch" to zrobi, sugeruję "puścić Bydłoszewskim bąka"

Dziennik.pl / Bartoszewski: "Po namyśle zdecydowałem, że motłoch nie będzie ograniczał mojej swobody. Mam nadzieję, że będzie mi dane, jako bezpartyjnemu, 91-letnmiemu byłemu powstańcowi składać wieniec pod pomnikiem Gloria Victis" - powiedział Władysław Bartoszewski w rozmowie z TVP Info.

Tymczasem na Twitterze pojawiła się inicjatywa, by podczas uroczystości pod pomnikiem Gloria Victis "motłoch" odwrócił się tyłem do Bartoszewskiego. "

<>

Jeśli "motłoch" to zrobi, sugeruję ustawić się po "nawietrznej" i ..."puścić  Bydłoszewskiemu bąka". / Bo jeśli podczas Marszu Niepodległości można strzałami, pałkami i gazem, w ten "motoch w bucikach na szpilkach",  to tu jakieś "uzewnętrznienie opinii publicznej" jest wskazane. 

Jeśli "motłoch" to zrobi, sugeruję "puścić Bydłoszewskiemu bąka"

<>

" ... prof. Władysław Bartoszewski. Zwrócił uwagę, że wśród buczących i gwiżdżących są ludzie stosunkowo młodzi. - Nie widzę wśród nich ludzi w wieku powyżej 50 lat, którzy mieliby jakikolwiek stosunek do tamtych wydarzeń z perspektywy własnych doświadczeń. Widzę ludzi, którzy na sygnał buczą. To bolesne - stwierdził Bartoszewski."

Sam fakt wyznaczenia takiego terminu jest "planową prowokacją"

http://kacpro.salon24.pl/524663,sam-fakt-wyznaczenia-takiego-terminu-jest-planowa-prowokacja

<>

„Proszę księdza, ja chcę umrzeć za ojczyznę, ale tak się strasznie boję”: wPolityce.pl poruszająca rozmowa z kapelanem Powstania Warszawskiego

opublikowano: dzisiaj, 14:12 | ostatnia zmiana: dzisiaj, 14:14

20 czerwca, w wieku niemal 100 lat, zmarł o. Medard (Stanisław Parysz), ostatni kapelan Powstania Warszawskiego. Urodził się w grudniu 1913 r., w 1929 wstąpił do zakonu oo. kapucynów. W lipcu 1944 znalazł się w Warszawie. Jako Kapelan Armii Krajowej niósł pomoc żołnierzom i ludności cywilnej. Odznaczony Krzyżem AK, Krzyżem Walecznych, Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski.

Przypominamy rozmowę, jaką przeprowadziła w 2010 r. Małgorzata Brama z Muzeum Powstania Warszawskiego.

Jestem kapucynem, z tego zakonu co Ojciec Pio. Miałem piętnaście lat, jak poszedłem do Małego Seminarium Duchownego w Stalowej Woli, wtedy było tylko miasto Rozwadów. Byłem tam cztery lata, potem byłem w nowicjacie w Sędziszowie Małopolskim koło Rzeszowa przez jeden rok, tam była formacja zakonna. Potem był Kraków, dalsze gimnazjum, matura, filozofia, teologia i święcenia kapłańskie 1 maja w roku 1939. Moja pierwsza placówka duszpasterska była właśnie w Krakowie. Byłem w Krakowie, kiedy Niemcy wkroczyli do Polski. Ojcowie kapucyni z Warszawy poprosili naszego ojca prowincjała o pomoc w obsługiwaniu kościołów w Lublinie i w Warszawie. Z naszej prowincji przyjeżdżał kapłan do Lublina i do Warszawy na dwa miesiące, a potem zmiana. Mnie wysłano właśnie do Warszawy. Przyjechałem 16 lipca 1944 roku, a 1 sierpnia wybuchło Powstanie.

Jak ojciec zapamiętał okres, jak wkroczyli Niemcy do Krakowa? Jak oni się zachowywali w stosunku do ludności cywilnej, zakonników, księży?

Bardzo grzecznie, poszli do ówczesnego ordynariusza biskupa Krakowa, był nim książę Sapieha. Z grzeczności zapytali: „Co wy robicie, że tyle ludzi macie w kościołach w niedzielę na nabożeństwach?”. Biskup Sapieha, krakowski książę odpowiedział: „Dzwonimy”. Niemców zobaczyłem pierwszy raz w Krakowie koło kościoła Mariackiego, koło pomnika Mickiewicza – przyjechał jakiś oddział na motorach w hełmach. Groźnie to wyglądało. Nasłuchiwaliśmy radia zza granicy, co się dzieje na świecie.

Radio było zabronione przez Niemców.

Myśmy się tym nie chwalili.

16 lipca 1944 roku ojciec przyjechał do Warszawy.

Tak. Pierwszy raz byłem w Warszawie. Piękne wrażenie – stolica Polski, Warszawa. Jak wybuchło Powstanie, miałem swoją celę na drugim piętrze i raczej nie schodziłem do schronu, ale jak z okna zobaczyłem rozprutą od góry na dół kamienicę przez bombardowanie, już byłem wtedy ostrożniejszy.

Jednego razu podchodzi do mnie kapłan z diecezji włocławskiej, jakiś profesor, będąc w Warszawie, był także w naszym klasztorze i przebywał z nami w schronie. Przyszedł do mnie, do najmłodszego z księży i proponuje, że tam ludzie są sami, są ranni, zabici i czy nie chciałbym pójść do nich. Ja mówię: „Jak najchętniej”. I tak się zaczęło moje duszpasterstwo wśród ludności w czasie Powstania. Warszawy nie znałem, przydzielono mi bezhabitową siostrę zakonną, która poprzedniego dnia w schronie zapowiadała, że przyjdziemy, o tej godzinie będzie msza święta i okazja do spowiedzi, i tak było codziennie.

Chodziłem sobie sam po mieście. Jednego razu idę ulicą Długą, na noszach na chodniku leży ranny powstaniec, czeka na jakiś zabieg w prowizorycznym szpitalu w schronie. Operował tylko jeden lekarz – chirurg. Podchodzę do rannego, przedstawiam się: „Proszę pana, jestem księdzem, może chciałby się pan wyspowiadać?”. Cisza. Milczy, nic nie mówi. Nie słyszał czy może chory i powtarzam to samo. On krzyknął: „Brodaczu, powiedz, niech mnie stąd wezmą, bo mnie tu szlag trafi!”. W tym momencie nadleciał pocisk i dostałem odłamkiem w lewe ramię, a jemu nic się nie stało. Pielęgniarki obandażowały mi ramię, ale habit był przedziurawiony i biały bandaż widoczny. Wracam trochę jak bohater do klasztoru, spotyka mnie dziekan kapelanów, nazywał się chyba Warszawski, mówi do mnie: „Ooo, dopiero przyszedł, a już odznaczony”. Przychodzę do klasztoru, a tam pokazują mi w palenisku na parterze w kuchni dwustupięćdziesięciokilogramowa bomba niewypału, gdyby to wybuchło, chyba wszyscy w piwnicy by zginęli.

Jest niedziela, godzina trzynasta, odprawiam już trzecią mszę świętą, jest już po komunii świętej. Myśmy nie byli w schronie, tylko na parterze, wtem wpadają trzy pociski. Są ranni i zabici, podchodzi do mnie pani i mówi: „Proszę księdza, mój mąż przed chwilą był u komunii świętej – już nie żyje”. Pamiętam dobrze, na podwórku [odbył się] pogrzeb zabitego powstańca. Pomodliliśmy się, odprawiłem egzekwie pogrzebowe, a potem salut armatni, karabinowy. Tak blisko mnie nikt jeszcze nie strzelał.

W zwykły dzień była jedna msza, a w niedzielę było ich więcej?

Jedna każdego dnia była w zależności od tego, jak się umawialiśmy. Nastrój był różny. Z początku raczej możliwie, ale przy końcu Powstania ludzie byli zmęczeni. Zaczęło się narzekanie, przeklinanie tych, którzy to Powstanie organizowali. I wtedy przychodzili do schronów oficerowie, żeby się nie załamywać, wytrwać. Wszyscy jesteśmy przejęci Powstaniem. Czasem idziemy sobie, dźwięki fortepianu i śpiew młodzieży: „Wina, wina dajcie, a jak umrę, pochowajcie”. [...]

Był już 2 lub 3 września, stoi kilku mężczyzn, podchodzę i mówię: „Panowie, na pewno zwyciężymy, ale jest wojna, nie wiadomo, co będzie, żałujcie za grzechy, to wam dam rozgrzeszenie”. Pomodliliśmy się, podchodzi do mnie jeden i mówi: „Proszę księdza, my mamy żony, mamy dzieci, my chcemy żyć!”. Ja mówię: „Ja też chcę żyć, ale musimy być na wszystko gotowi”.

Żeby ci, którzy mieszkali w naszych schronach i mogli w miarę spokojnie odpoczywać, mieliśmy warty. Jednej nocy mam wartę i spaceruję koło kościoła, koło klasztoru słyszę warkot samolotów, to polscy lotnicy z Anglii zrzucali broń powstańcom. Widzę też świetlne pociski z dołu, a potem nadlatuje samolot cały w płomieniach i ja wtenczas z dołu krzyczę: „Jeśli żyjecie, to was rozgrzeszam w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego!”. Po chwili samolot runął na Miodowej, tylko było słychać pojedyncze wystrzały, była jakaś amunicja na pokładzie samolotu.

Ten samolot rozbił się na dachu na ulicy Miodowej.

Nie wiem, gdzie to było, jak to było.

Ojciec widział, jak leci samolot.

Tak, to było okropne, palił się. Nie wiem, czy piloci żyli, czy nie żyli, ale jeśli żyli, moim obowiązkiem było przeżegnać ich.

Podczas Powstania ojcowie spali gdzie indziej, a ludność cywilna gdzie indziej...

Ludność cywilna spała pod kościołem, a zakonnicy pod klasztorem.

Skąd się tam wzięła ludność cywilna?

Z najbliższego otoczenia. Widocznie woleli być gdzieś tam pod kościołem niż we własnym mieszkaniu, ale i tak ludność przypadkowa była w tym miejscu, kiedy Powstanie wybuchło. Długo jeszcze potem miałem znajomość, przyjaźń z jedną panią. Była matka z córką, Marysia miała dziewięć lat. Ona mi potem mówiła, że podzieliłem się obiadem z jej córką, ja tego nie pamiętam, ale ona tak mówi. Odwiedzałem ją kiedyś w Warszawie. Matka umarła, a Marysia jeszcze żyje.

Jak było z wyżywieniem, z wodą?

Myśmy wiedzieli, że Powstanie wybuchnie, bo przed Powstaniem młodzież gromadnie chodziła do nas do spowiedzi i mówili, że będzie Powstanie. Poza tym nasi ojcowie mieli kontakt z powstańcami, nasz przełożony, gwardian to chyba był ojciec Benigny czy Bonawentura, zaopatrzył spiżarnię w żywność. Żywności mieliśmy pod dostatkiem, starczyło dla nas i dla ludzi cywilnych.

Tuż przed wybuchem Powstania więcej młodzieży szło do spowiedzi?

Tak. W czasie Powstania przychodzi do mnie dziewczyna, może siedemnaście lat, i mówi: „Proszę księdza, ja chcę umrzeć za ojczyznę, ale tak się strasznie boję”. Przecież to są ludzie...

Czy ojciec udzielał ślubów?

Ktoś mi wmawiał, że ślubu udzielałem, ale nie wiem. Może prosili, to chyba ślubu też udzieliłem.

Ojciec pamięta ten ślub?

Powinienem to wszystko zapisać, żeby ktoś dostał dokument, ale nie wiem, nie bardzo pamiętam, czy tego ślubu udzielałem.

Mówią, że ojciec jest ostatnim żyjącym księdzem, który udzielił ślubu w Powstaniu Warszawskim?

Może coś z tego było. Od roku 1944 to już upłynęło bardzo dużo lat.

W czasie Powstania było bardzo duże życie religijne, bo ludzie jednak przystępowali do komunii świętej, uczestniczyli w mszach świętych.

Tak, kto mógł, to przychodził.

Czy było wyznaczone miejsce do spowiedzi, bo były bombardowania?

Jak to wydzielone? Siedzę na krześle, przychodzą i spowiadają się, to nie musi być konfesjonał.

To były indywidualne spowiedzi, nie było spowiedzi zbiorowej?

Indywidualne i zbiorowe. Wtenczas także spowiedź była ważna i dobra: „Żałujcie za grzechy!” – kapłan pomaga i potem rozgrzesza, mówiąc: „Kiedyś w kościele wyspowiadajcie się z tego samego jeszcze raz”. Spowiedź była wystarczająca, żeby być w łasce uświęcającej.

To była taka ogólna spowiedź, nie było tak, że każdy mówił głośno swoje grzechy?

Nie, nie. Każdy wzbudzał w sobie żal za grzechy, bo to jest warunek, żeby spowiedź była dobra, ważna.

Robi się taką spowiedź ogólną tylko w stanach wojny, zagrożenia?

Jak jest niebezpieczeństwo, jest potrzeba, żeby taka spowiedź ogólna była. Wiemy jeszcze z katechizmu, że w razie niebezpieczeństwa, zresztą nie tylko wtedy – „Wzbudzam w sobie żal za grzechy doskonały”. Co to znaczy doskonały? Nie ze strachu, nie z bojaźni, że umrę, że pójdę do piekła. Żal za grzechy z bojaźni wystarczy przy spowiedzi, ale poza spowiedzią, żeby żal za grzechy nam odpuścił grzechy, to potrzeba w sobie wzbudzić żal doskonały z miłości ku Panu Bogu. „Boże, tak dobry jesteś, tak zawsze byłeś dobry dla mnie, umarłeś Jezu na krzyżu za mnie, a ja Cię obraziłem. Przebacz mi moje grzechy”. To jest żal doskonały z pobudek nadprzyrodzonych z miłości ku Panu Bogu. [...] Żal w sobie człowiek wzbudza, ale do spowiedzi też musi pójść.

Jak wyglądała komunia?

Przychodziłem z komunikantami z winem i tak jak w kościele odprawiałem msze, był jakiś stolik nakryty obrusem... Przychodzimy z siostrą w umówione miejsce, patrzymy jakiś dziwny ruch. Już byli Niemcy. Widzimy żołnierzy niemieckich w hełmach, wyprowadzają wszystkich ludzi ze schronów, ustawiają w szeregach po sześciu. Idziemy w stronę dworca kolejowego, żeby pojechać do Pruszkowa. Idę też w tym szeregu vae victis (biada zwyciężonym) – tak sobie mówię. Wtem za ramię wyciąga mnie z szeregu i prowadzi w ruiny „własowiec”, „ukrainiec” w mundurze niemieckim. Słyszę, ktoś mówi: „Zabije go pewno”. Ale on mnie pyta: Cziasy majesz? Oddałem zegarek, portfel. „I co jeszcze masz?”. Na piersi w korporale, w białym płótnie miałem komunikanty, które miałem konsekrować, żeby ludziom dać komunie świętą. Otwieram, wyjmuję, pokazuję – machnął ręką i widocznie wiedział o co chodzi i kazał mnie wrócić do szeregu.

Czy ojciec chodził do rannych do szpitala, kiedy trwało Powstanie Warszawskie?

Był wojskowy szpital, spotykałem się z żołnierzami na ulicy Freta, tam są dominikanie. Raczej obracałem się wśród ludności cywilnej po schronach. Byli jeszcze inni kapelani.

Czy podczas Powstania ludność cywilna mówiła jakieś popularne modlitwy? Śpiewała jakieś pieśni?

Słyszałem ładną pieśń podczas Powstania: „Z dawna Polski Tyś Królową…”. Chodziłem też święcić ołtarzyki przed domami. Tam było ładnie, ludzie się modlili, odmawialiśmy różaniec. Było bardzo dużo takich ołtarzyków.

To znaczy, że ludność cywilna robiła ołtarzyk i zapraszała ojca na poświęcenie?

Tak. Na poświęcenie i na wspólną modlitwę. To było piękne. Ludność się modliła w czasie wojny.

Czy ludność cywilna była solidarna ze sobą? Pomagał jeden drugiemu?

Raczej nie było jakichś sporów. Odniosłem bardzo miłe wrażenie.

Jakby przyszła do ojca jakaś młoda dziewczyna z młodym chłopakiem i chcieliby się pobrać, to ojciec by im udzielił ślubu?

Przypuszczam, że w takich momentach tak, bo przecież to jest sakrament. Oni sobie przyrzekają, ja tylko później pytam: „Czy jesteście krewni, czy chcą się pobrać dobrowolnie, dlaczego teraz chcecie ślub zawrzeć, poczekajcie [pobierzcie się] po Powstaniu”.

To znaczy, że ojciec by zaufał tym osobom?

To są chrześcijanie, wiedzą czego i dlaczego chcą.

Czy widział ojciec Niemców rannych wziętych do niewoli w czasie Powstania na Starym Mieście?

Raczej nie miałem takiej okazji może to się odbywało gdzie indziej... Zajechaliśmy do Pruszkowa, przebywaliśmy chyba z tydzień w halach fabrycznych. Jednego dnia wszyscy księża stoją w gromadce, ktoś mówi, że jest Czerwony Krzyż i że chcą przyjść też tutaj do księży. Przychodzi dwóch czy trzech cywilów, ci panowie ze Szwajcarii. Jest wysoki, młody generał – Niemiec i jeszcze inny wojskowy, chwila rozmowy Sie sind frei – „Jesteście wolni, załatwcie sobie formalności”. Poszliśmy tego samego dnia do Lasek, gdzie są siostry, które prowadzą zakład dla dzieci niewidomych. Przespaliśmy się, obmyliśmy i zajechaliśmy wąskotorówką do Nowego Miasta, w którym byłem półtora miesiąca. Potem przyjechałem do klasztoru w Krakowie. Witają mnie i mówią, że już mi zrobili pogrzeb, bo była wiadomość, żem zginął w Powstaniu.

W Pruszkowie Niemcy wypuszczali na wolność starszych niż pięćdziesiąt lat, a młodych wywozili do Niemiec. Opowiadano mi, że jakaś dziewczyna – ładna warszawianka – i Niemiec, który decydował, kogo gdzie posłać, zostawił tę dziewczynę dla siebie. Ona zorientowała się, o co chodzi, zaczęła krzyczeć w niebogłosy: „Jezu ufam Tobie!” – i podobno ją puścił na wolność.

Jak było bombardowanie Warszawy, czy ojciec się bał? Podobno „szafy” wywoływały ogromny strach?

Jeszcze można było zdążyć uciec do jakiejś bramy. W naszym schronie pod klasztorem był kleryk, młody zakonnik nie salezjanin tylko jakiś inny, on się bał i nie wychodził na podwórko, bo myśmy czasem wychodzili na podwórko na świeże powietrze, a on się bał. Raz wyszedł i akurat jego trafiła kula i zmarł.

Czy w czasie Powstania zginęło dużo braci?

Nasi bracia nie zginęli. Siedzieli w schronie i gdyby nie niewypał, to chyba by wszyscy wtedy zginęli. Idziemy sobie, wracam do klasztoru, naprzeciw idą dwie sanitariuszki i nagle pocisk. One padły na ziemię, ja też się przychyliłem, [okazało się], że to niewypał i nic nam się nie stało. Różnie było i nastrój ludności się mnie udzielał. Wróciłem jednego razu z mojej codziennej wędrówki, poszedłem do klasztoru i modliłem się: „Boże, jeśli wyjdę cało z Powstania...”. Tak sobie ślubowałem...

To co?

Nie powiem, to nie jest do opublikowania, to jest ślub. 8 czerwca (8 czerwca są moje imieniny, ojca Medarda) w tym roku przyjeżdża dwóch panów od pana prezydenta i odznaczają mnie krzyżem Polonia Restituta– Polska Odrodzona. Dostałem już jeden krzyż z Londynu od rządu za granicą. [...]. Nic specjalnie dla Polski nie zrobiłem, ale jednak krzyż mam.

Jednak ojciec niósł radość.

Tak, potrzebne było duszpasterstwo. Ludzie giną...

Ilu jeszcze braci oprócz ojca chodziło odprawiać msze święte?

Na miasto chodziłem sam. To byli starsi księża, wspomniałem o ojcu Alfonsie, on chodził po sąsiednich kamienicach i duszpasterzował. Przyszedł do nas jeden z oficerów, wiedział o nim, pochwalił go, podziękował.

To była duża odwaga, że ojciec chodził...

Czasem ktoś krytykuje Powstanie Warszawskie – czy to było potrzebne? Mam jedną odpowiedź: umieramy na gruźlicę, na zawały, na nowotwory, a czemu nie za ojczyznę?

Jest tu naprzeciwko szkoła – gimnazjum. Poproszono mnie, żebym poświęcił sztandar w kościele z okazji, że szkoła otrzyma imię generała Władysława Andersa. Przygotowałem się i przed poświeceniem sztandaru powiedziałem: „Jak daleko [sięgnąć] w przeszłość naszej historii, zawsze krew się lała. Pan Bóg dopuszczał na nasz kraj wojny pewno dlatego, abyśmy się do Boga uciekali, do Boga garnęli i prosili o ratunek, żebyśmy od wiary nie odstępowali. I może dlatego dzisiaj Polska jest jednym z najbardziej katolickich krajów na świecie. Zwyciężaliśmy Niemców pod Grunwaldem, a Rosjan nad Wisłą w 1920 roku. Dopiero gdy Hitler ze Stalinem podali sobie ręce i napadli naraz na nasz kraj, wtenczas Polska znikła z mapy Europy. Ale były znowu takie postacie jak Anders, jak te tysiące polskich żołnierzy, którzy wolną ręką ginęli na polach i wszystkich frontach i znowu mamy Polskę wolną, niepodległą, kochaną ojczyznę”. Mówię do młodzieży: „Kształcicie własne umysły fizyką, matematyką, ale uczcie się także historii, żebyście znali historię swego narodu, abyście byli dumni z tego, że jesteście Polakami!”.

Czy ojciec wiedział, że powstańcy wycofują się kanałami?

Tośmy wiedzieli, że będzie koniec Powstania na Starówce. Nie miałem ochoty uciekać. Mieliśmy jednego księdza, diecezjalny ksiądz zaangażowany w Powstanie. Była obawa, że jak przyjdą Niemcy, to mogą go wykończyć. Chodziłem do zarządu Powstania, żeby przeprowadzili księdza, ale niegrzecznie odpowiedzieli: „Mamy ważniejsze sprawy niż ten ksiądz”.

Co się stało z tym księdzem?

Nie wiem. Nas zabrali do Pruszkowa, a z księdzem nie wiem, co się stało.

Jak ci Niemcy was wyrzucali, to byli jacyś agresywni?

Nie, spokojnie. Przy kościele Świętego Stanisława zatrzymaliśmy się i była dokładna rewizja każdego, czy ktoś nie ma jakiejś broni. Przychodzą do mnie i jeden z żołnierzy wyjmuje nożyczki: Abschneiden – chciał mi brodę obciąć, ale jego dowódca powiedział: Lassen (zostaw go) i tak ocaliłem brodę.

Jak miała na imię siostra zakonna, która była ubrana po cywilnemu?

Wtedy znałem imię, bo trzeba się było do niej odezwać, ale... Chciałem się z nią jeszcze spotkać, podziękować, porozmawiać, ale do tego już nie doszło, bo nie byłem kapucynem warszawskim tylko krakowskim.

Ona też wyszła z ludnością cywilną czy poszła do Pruszkowa?

Potem już jej nie widziałem. Brali wszystkich, których zagarnęli na ulicy.

Czy ona nocowała w klasztorze?

Nie, ona ze swojego klasztoru przychodziła i razem szliśmy do schronów.

Z którego klasztoru?

Nie wiem, nie pamiętam.

Ojciec był jednym z najmłodszych braci?

Z księży, którzy tam byli, byłem najmłodszy. Byłem święcony 1 maja 1939 roku, a Powstanie wybuchło w 1944. [...]

Powstańcy i warszawiacy uważają, że Powstanie było potrzebne.

Tak, myśmy liczyli, że wojska rosyjskie nam pomogą, a one się zatrzymały.

Warszawiacy są bardzo dumni z Powstania Warszawskiego.

Chyba tak...

Ojciec miał piętnaście lat...

Gdy miałem 15 lat poszedłem do Małego Seminarium Duchownego w Rozwadowie. Tatuś zawiózł mnie do klasztoru. Przyjechaliśmy rano, jeszcze kościół był zamknięty, braciszek zadzwonił na Anioł Pański, otworzył kościół i drzwi do klasztoru i mnie zaprowadzono na piętro do sypialni chłopców, którzy wstawali. Z ręcznikami na szyi szli do łazienki myć się. Stoję przed oknem, rozglądam się. Podchodzi do mnie jeden z chłopaków i mówi: „Jak się nazywasz?”. Mówię: „Parysz”. Takie moje nazwisko, a on na cały głos krzyczy: „Chłopoki! Londyn do nas przyjechał!”. Byłem tam przez cztery lata i potem poszedłem na jeden rok do nowicjatu i do Krakowa na studia.

Ale to, że w wieku piętnastu lat ojciec wstąpił do klasztoru, to była ojca decyzja, czy rodziców?

Opowiem, jak to ładnie było. Pamiętam, było to popołudniu pod wieczór, słońce miało się ku zachodowi poprzez liście, gałęzie naszej jabłoni ślicznie słońce przeświecało, mama w kuchni robi masło masielnicą, a ja się kręcę. Mama się odzywa i mówi: „Stasiu – tak mnie było na imię – nie chciałbyś zostać księdzem?”. Tak się zaczęło. Nie pamiętam, co mamie odpowiedziałem, ale [zaczęły] się przygotowania i wyjazd do Rozwadowa. [...]

Miał ojciec rodzeństwo?

Miałem czterech braci, wszyscy już pomarli. Żyje jeszcze w Krakowie najmłodsza siostra, Stefania.

To długowieczna rodzina.

Mama umarła, mając osiemdziesiąt cztery [lata], a tata zmarł wcześnie, bo był na wojnie i [został] ranny w płuco. Nie było wtenczas penicyliny i wykończyła go gruźlica. Byłem wtedy w nowicjacie w Sędziszowie. Trochę się zdziwiłem, że nikt nie przyjechał na moje obłóczyny, ale pod koniec września przyjeżdża niezapowiedziany tatuś. Pamiętam, był smutny. Pod koniec września jadę do Krakowa i w styczniu otrzymuję telegram, że jest pogrzeb mego ojca.

Ojciec przyjął imię Medard.

To jest imię zakonne. Dawniej jak przyjmowaliśmy habity, to od razu dawano nam nowe imię, nowy człowiek. Teraz każdy zostaje przy swoim chrzestnym imieniu.

To jest bardzo rzadkie imię.

Takie wyszukane. Moim patronem jest Medard biskup hiszpański, czciciel Matki Bożej.

Kiedy ojciec był ostatni raz w Warszawie po Powstaniu?

Jeździłem. Kiedyś pojechałem do Warszawy i przy pomniku Powstania Warszawskiego była wycieczka z Włoch i jak mnie zobaczyli to: Padre Pio, padre Pio! My tu w Nowej Soli mamy pomnik ojca Pio.

Warszawa przed Powstaniem i teraz to są dwa inne miasta.

Bardzo ładne wrażenie na mnie zrobiła Warszawa. To prawdziwie stolica europejska. / wPolityce.pl

<>

"Kaczyński i "Order Zwycięstwa" za trzydzieści srebrników"

http://kacpro.salon24.pl/523814,kaczynski-i-order-zwyciestwa-za-trzydziesci-srebrnikow