Wybory po drugiej stronie lustra

 

Rzeczy, ludzkie oblicze odbijają się w lustrze.

 

Zachowanie symetrii zwierciadlanej nazywamy naukowo zachowaniem parzystości. Do stycznia 1957 nie znano żadnych zjawisk fizycznych łamiących regułę symetrii zwierciadlanej – piszą Piotr Wojciechowski i Roman Gancarz.

Dodają: świat Alicji po drugiej stronie lustranawet gdyby mógł istnieć, w zwykłym lustrze nie byłby “idealnym” odbiciem naszego świata, zbudowany byłby bowiem z takich samych neutrin i antyneutrin. Elektrony krążyłyby w tą samą stronę. Zatem prawa w naszym świecie i w lustrze nie byłyby takie same. W celu stworzenia świata będącego idealnym “odbiciem” naszego świata, musielibyśmy zatem połączyć nasze zwierciadło z wehikułem czasu i pozmieniać wszystkie ładunki na przeciwne.

 

Mniejsza o chemię i fizykę. W świecie społecznym dochodzą: wartości.

 

Świat po drugiej stronie lustra to może być coś więcej niż tylko symetryczne przeciwstawienie.

 

 

Rozpatrzmy:

1) zobaczyć się w lustrze

2) znaleźć się tam, gdzie zjawia się nasze lustrzane odbicie

3) znaleźć się poza lustrem – po drugiej stronie lustra – tam gdzie mógłby przystanąć ktoś, kto przeglądając się w nim – jako odbicie widziałby nasz świat – i nas.

 

 

A lustrzana sztuka?

Coś z lustrzaności maja płótna Rene Magritte'a.

 

 

 

 

 

A lustrzana literatura?

Co powiedziałby narrator Hessego, zrobił bohater Kundery, jak wyglądałby świat Tolkiena – po drugiej stronie lustra.

 

Poniżej wiersz Czesława Miłosza.

 

 

ALKOHOLIK WSTĘPUJE W BRAMĘ NIEBIOS

Jaki będę, Ty wiedziałeś od początku.
I od początku każdego żywego stworzenia.

To musi być okropne, mieć taką świadomość,
w której są równoczesne
jest, będzie i było.

Żyć zaczynałem ufny i szczęśliwy,
pewny, że dla mnie co dzień wschodzi słońce,
i dla mnie otwierają się poranne kwiaty.
Od rana do wieczora biegałem w zaczarowanym ogrodzie.

Nic a nic nie wiedząc, że Ty z Księgi Genów
wybierasz mnie na nowy eksperyment,
jakbyś nie dosyć miał na to dowodów,
że tak zwana wolna wola
nic nie poradzi wbrew przeznaczeniu.

Pod twoim ubawionym spojrzeniem cierpiałem
jak liszka żywcem wbita na kolec tarniny.
Otwierała się przede mną straszność tego świata.

Czyż mogłem nie uciekać od niej w urojenie?
w trunek, po którym ustaje szczękanie zębami,
topnieje gniotąca pierś rozpalona kula
i można myśleć, że jeszcze będę żyć jak inni?
Aż zrozumiałem, że tylko błądzę od nadziei do nadziei
i zapytałem Ciebie, Wszechwiedzący, czemu
udręczasz mnie. Czy to próba, jak u Hioba,
aż uznam moją wiarę za ułudę
i powiem: nie ma Ciebie ni twoich wyroków,
a rządzi tu na ziemi tylko przypadek?
Jak możesz patrzeć
na równoczesny, miliardokrotny ból?

Myślę, że ludzie, jeżeli z tego powodu nie mogą uwierzyć,
że jesteś, zasługują w Twoich oczach na pochwałę.

Ale może dlatego, że litowałeś się bez miary, zstąpiłeś na ziemię,
 żeby doznać tego, co czują śmiertelne istoty.

Znosząc ból ukrzyżowania za grzech, ale czyj?
Oto ja modlę się do Ciebie, ponieważ nie modlić się nie umiem.

Bo moje serce Ciebie pożąda, choć wiem, że nie uleczysz mnie.

I tak ma być, żeby ci, którzy cierpią, dalej cierpieli, wysławiając
Twoje Imię.

 

 

Alkoholik może być wyrazistym symbolem:

 

1) zniewolenia, słabości, upadku woli, choroby duszy

 

2) nadwrażliwości, niedostosowania, marzycielstwa.

 

 

 

                                               Bo w wieczności nie ma żadnego
                                               wczoraj ani jutro, a tylko Teraz.

                                              Mistrz Eckhart

 

 

 

Jaki jestem w okamgnieniu tego co teraz,

zeszłej czy następnej zimy?

Wolność i wola, ta jej część nieodrodna - w Tobie,

we mnie i w każdym stworzeniu rozbite naczynie.

 

Żyć zaczynałem w strachu,

rankiem skulony pod stołem w bawialni,

pewny, że świat wali się na głowę.

Lecz wszystko dookoła pulsowało życiem:

pęknięta gumowa piłka, drewno, zwłoki owada.

 

Dorastając eksperymentowałem z sobą,

jak być innym, zabić strach.

 

Ta tak zwana wolna wola zaprawdę istnieje.

Wybierałem. Moje stopy przekraczały przeznaczenie,

pnąc się mozolnie w poprzek koleiny.

Kilka razy przewróciłem się na grzbiet,

wywijałem odnóżami w powietrzu.  Nadchodził Twój podmuch.

 

Wielokroć zwieść mnie chciało marzenie!

Byłem – lub myślałem, że będę – to grzech przeciw wieczności.

 

Nie myślę jednak tylko o sobie. Gdy dotyka mnie przypadek:

jak mógłbym zaplanować wtedy własną korzyść?

 

Wstydzę się tego, że równoczesny miliardokrotny ból tak mało mnie obchodzi.

Co myślę i co piszę, nie cierpiąc głodu, żując słowo, bezkrwawie.

 

Czy był jakiś pierwszy grzech? I czyj?
 

Niedługo wieczór, czekam na to, co jak zwykle wybiorę.

 

 

 

Tekst powyższy miał być lustrzanym odbiciem tekstu Miłosza. Choć może – miał stać nawet po drugiej stronie lustra. Nie jest nim jednak. Wydaje się, że się tylko przegląda.

 

P.S. Tak, to jest agitacja.