ILUZJA LOTU KAMIENIA - (Zabawka cz. 2)

Pierwsza część u Kopciuszka (Cindi - Candy).

Albo gdyby dwa wrogie sobie wojska stały naprzeciwko siebie i nadjechałby rycerz, którego obie strony zapraszałyby w swoje szeregi, a on wybrałby jedną ze stron, został pokonany i wzięty do niewoli i teraz jako jeniec zostałby doprowadzony przez oblicze zwycięscy i byłby na tyle nierozsądny, by na tych samych warunkach, które mu kiedyś zaoferowano, zaproponować swoje usługi – czy wówczas zwycięzca nie powiedziałby do niego: „Mój drogi, teraz jesteś moim jeńcem; wprawdzie kiedyś było tak, że mogłeś wybrać inaczej, lecz teraz wszystko się zmieniło”. Czyż nie jest to osobliwe? Gdyby rzecz miała się inaczej – gdyby chwila nie miała mieć rozstrzygającego znaczenia, wtedy dziecko w istocie musiałoby kupić książkę i nie zdając sobie z tego sprawy, zagubiłoby się w tym całym nieporozumieniu sądząc, że kupiło zabawkę; podobnie jeniec w istocie musiałby zapewne walczyć po drugiej stronie, ale we mgle by go nie dostrzeżono, co oznaczałoby, że właściwie trzymał stronę tego, którego, jak sobie tylko wyobrażał, był jeńcem. „Człowiek niesprawiedliwy i rozwiązły, jeden i drugi mógł pierwotnie nie stać się takim człowiekiem i dlatego każdy z nich jest tym, czym jest… podobnie jak ktoś, kto rzucał kamieniem, nie może już go wycofać, chociaż leżało w jego mocy rzucić kamieniem lub nie (Arystoteles, Etyka nikomachejska). W przeciwnym razie rzucanie stałoby się iluzją, a rzucającemu kamień pozostałby w ręku, pomimo całego jego rzucania, ponieważ nie leciałby, na podobieństwo „lecącej strzały” sceptyków.