Skupienie, rozdrobnienie, działanie i Sztuka Życia

Rozum teoretyczny jest skrępowany zjawiskami, na których opiera rozumowanie i poza które nie może wykroczyć, rozum praktyczny zaś nie jest skrępowany i przez to łatwiej dosięga absolutu. Prawdy metafizyczne poznaje nie rozum teoretyczny ale rozum praktyczny, wedle postulatów woli i działania. Rozum praktyczny, nie ulegający sugestii zjawisk, ma pierwszeństwo.

(z myśli Kanta via Tatarkiewicz)

I dalej: Upodobanie estetyczne jest niezależne od realnego istnienia podobającego się przedmiotu, podoba się samo jego wyobrażenie. Tu oddziela się postawa estetyczna od postawy moralnej, dla tej drugiej bardzo ważne jest, aby dobro było realizowane a nie pozostawało w sferze wyobrażeń.

 

Przypomnę z mojej starej notki:

(...) każda teoria porządkująca świat, począwszy od kosmogonicznych i kosmologicznych, przez teologiczne, antropologiczne i psychologiczne jest zawsze sprawą sztuki ( a więc sprawą smaku, przeżycia i wzruszenia) a nie sprawą poznania ( a więc sprawą nauki).
Aczkolwiek jedno i drugie może oddziałać na sprawę praktycznych wyborów. Innymi słowy, wymiar estetyczny czy epistemologiczny służyć powinien lub powstawać dzięki wymiarowi etycznemu. (...)

Takie sprzężenie refleksji (i twórczości „abstrakcyjnej”) z działaniem (i twórczością „konkretną”) wydaje się najbardziej kompletne. Chodzi – jak zawsze – o punkt balansu.

I w pewnym sensie chodzi o, przysłowiową: sztukę życia.

 

 

 

 

 

Te dwa obrazy belgijskiego surrealisty Rene Magritte'a mogą przedstawiać m.in. kwestię kondycji ludzkiego poznania (odwzorowania itd.).
Czy by działać prawdziwie i słusznie, trzeba zbić szybę?