Sensacyjny, starożytny poemat o jeżach

Zainspirowany jakimś słynnym tekstem dyktandowym, kontynuowałem go w formie wierszykowej. To i owo wniosła moja żona, ale najważniejsze - początek i całą drugą część - napisałem Ja Sam. Żona chyba napisała drugi wers, co pociągnęło sprawę aż do finału:

Siedzi Jerzy na wieży i nie wierzy, że na wieży jest gniazdo jeży.
Włos mu się na głowie jeży, ileż jeży może przeżyć mieszkając na wieży?
Wtem Jerzy się zjeżył - wszak to jest Jeż Jeży! A może Jeż Jerzy tak sypia na wieży?
---
Kołuje ptak jeżyk; przysiada na wieży; ma w dzióbku pęk jeżyn.
Radosny Jerz Jeży!! Szczęśliwy już Jerzy!!!
I tak pośród jeżyn, zasnęli na wieży:
Jerzy,
Jeż Jerzy
Jeż Jeży
i jeżyk.

ps. "Jeż Jeży" to taki Jeż nad Jeżami :)