92 proszę o podejście na rampę

92 proszę o podejście na rampę - taki właśnie komunikat poleciał z głośników w jednym z dużych, sieciowych marketów spożywczych. Nie wiem, czy jest sens pisać o "skojarzeniach" i że trend polegający na "numerowaniu" ludzi na wszelkie sposoby, na zamienianiu ich w numery, jest po prostu złem. Może warto wspomnieć, że jedyny market tej akurat sieciówki, w którym z tego "numerowania" zrezygnowano i pozostano przy jakże niedzisiejszych imionach i nazwiskach, znajduje się w mieście Oświęcim - tak mi powiedziano.

Primo Levi, człowiek który przeżył Auschwitz dzięki pracy w laboratorium chemicznym (zwykły więzień żydowskiego pochodzenia nie miał żadnych szans, zwłaszcza gdy był przybyszem z tak obcego środowiska jak włoskie; ginął bardzo szybko), po wojnie ceniony pracownik naukowy (oczywiście chemik) i pisarz, odmalował nieco tylko przerysowany obraz świata współczesnych korporacji w ten sposób, że kazał uśmiechniętym, "szczęśliwym" ludziom nosić na czołach wytatuowane logo swej firmy-karmicielki. Tak wygląda nasz świat oczyma człowieka, który przeżył Auschwitz.

Swoją drogą przypadkiem wpadł mi w ręce jakiś niedawny numer Przekroju z głupiutką, jak to w kolorowych gazetkach, recenzyjką nowoprzetłumaczonej na polski książki Leviego. Ozdobiono ją pono na tyle okładki ochami i achami Saula Belowa, najgłupszego chyba noblisty (patrz eseje) - ale jakoś to przeżyję. Każdą nowowydaną książkę Leviego można brać w ciemno - świetna odtrutka na wiele rzeczy, w tym na swoiste, nowe (już nie tak nowe) karierowiczowstwo naukowo-literackie oparte na Zagładzie. Malutki przykład: pewien mój znajomy napisał artykuł pt. Muzyka i Holocaust, w którym podsumował dotychczasowe badania i przemyślenia i dodał kilka swoich refleksji. Ale się zaraz porobiło! - zaproszenia na odczyty, zachęty, granty. Nic, tylko robić karierę. Przeraziło go to nieco, to była ostatnia rzecz na ten temat jaką opublikował. Moim zdaniem postąpił godnie i tak, jak należało.

Miłego dnia!