Księga II

KSIĘGA II — PIEŚŃ O UTRACIE

—

Ziemia obudziła się bez kolorów,

jakby ktoś wyrwał barwy z jej krzyku.

Lasy szeptały liśćmi,

ale nikt ich nie słyszał.

Rzeki płynęły wciąż,

lecz nie niosły już odbić twarzy.

—

Człowiek patrzył na to wszystko

i nie rozumiał,

czemu świat jest ruchem,

a jego dusza — nieruchomą skałą.

—

Gdziekolwiek szedł,

zostawiał ślad, który

nie znaczył nic.

—

A kiedy próbował nazywać rzeczy,

rzeczy milczały.

I od tego milczenia

umierało każde jego słowo.

—

Karol Badziąg 

16.11.2025