Bezsens życia…

Bezsens życia…

Część czwarta.

—

Życie czasem w ciemność spływa,

jak rzeka, co już nie przybywa.

Płynie bez celu, z głuchym tonem,

jak cień pod martwym już pagonem.

—

Dni się powtarzają — bez barwy, bez treści,

jak echo minionych, wypłowiałych wieści.

Poranek jest nocą, noc dniem niewyraźnym,

a każdy oddech — westchnieniem jałowym, gaśnie.

—

Idziemy przed siebie z opuszczoną głową,

jakby świat przemówił martwą już mową.

A w tej mowie słychać tylko jedno drganie:

„Nic się nie liczy… nic nie zostanie”.

—

Bezsens rośnie skrycie, jak mech w ruinach,

kładąc się chłodem na ludzkich wspomnieniach.

Gasi marzenia jednym dotykiem,

jakby je spalał zimnym okrzykiem.

—

Serce bije, lecz puste — jak bęben z popiołem,

odbija ciszę pod nieba fioletem posępnym, gołym.

Oczy patrzą, lecz widzą jedynie

to, co w ciemności milczy i ginie.

—

Złudzenia pękają jak szklane kule,

w dłoniach zostawiają tylko rozbite bóle.

Nadzieja się kruszy w proch i kamienie,

aż znika ostatnie ciche drżenie.

—

A czas — kat cierpliwy — wciąż robi swoje,

wypłukuje sensy, pragnienia, nastroje.

Z godziny na godzinę, z dnia na dzień,

zamienia człowieka w bezbarwny cień.

—

Bezsens jest nocą bez gwiazd i księżyca,

ciemnością, co w oczy powoli zachwyca,

bo w jej objęciach można przestać grać,

przestać udawać, że warto coś brać.

—

Nie ma tu światła, co drogę odmieni,

nie ma odpowiedzi na szept: „co będzie, co zmieni?”

Jest tylko milczenie, ciężkie jak skała,

i dusza, co dawno już świata nie chciała.

—

A jednak w tym mroku, co wszystko pożera,

czasem cicho drgnie myśl, co nie umiera:

że nawet ta pustka, bez sensu, bez celu,

jest częścią istnienia człowieka — w niedorzecznym świecie, w nierealnym wielu.

—

I choćby noc trwała wciąż — bez jutra, bez łaski,

idziemy, bo człowiek tkwi nawet w własnej porażki.

Być może to echo ostatniego tchu:

życie bez sensu… lecz trwamy — znów i znów.

—

Karol Badziąg 

17.11.2025