Bezsens życia.cz.5

.Bezsens życia…

Część piąta.

—

Życie czasem spada w otchłań, która nie ma dna,

jakby istnienie było tylko snem, w którym nie wolno spać.

Upada w ciszy — bez krzyku, bez prośby, bez łez —

i tylko ciemność wie, że człowiek dawno przestał chcieć.

—

Idziemy przez dni jak przez czarny tunel,

gdzie echo odbija się od zimnych, pustych ścian.

Każdy krok brzmi jak wyrok, jak metaliczny dzwon,

a w sercu tłucze się pytanie: „po co jeszcze trwam?”

—

Poranek wstaje blady, jakby żałował, że istnieje.

Słońce nie świeci — tylko dogasa, jak martwe wspomnienie.

Cień przykleja się do ciała, jak stary, zmęczony strach,

i prowadzi człowieka wciąż dalej, wciąż głębiej, na oślep, w ciemny piach.

—

Bezsens to nie wicher — to cichy, trujący pył,

który wnika w myśli, w oczy, w krew,

aż wszystko, co kiedyś miało smak i styl,

rozkłada się powoli, tak jak gnije las bez drzew.

—

Marzenia stają się zimne jak szkło,

a plany kruszą się jak popiół z dawnych słów.

Człowiek jeszcze chodzi, jeszcze oddycha, choć

od dawna jest pusty, wypalony w pół.

—

Czas — okrutny strażnik — przynosi tylko stratę.

Odbiera ludzi, zabiera sensy, zabiera światło lata.

W jego twardych dłoniach wszystko marnieje,

wszystko się starzeje, nic nie trwa, nic nie grzeje.

—

I w końcu przychodzi moment, w którym nie ma już nic:

ani celu, ani drogi, ani nawet nadziei świtu.

Zostaje tylko noc, która mówi: „idź,

nie pytaj, nie walcz — jesteś częścią mojego bytu.”

—

Bezsens życia jest jak oddech zimy w sercu —

gorzki, ostrzegający, nieludzki w swej sile.

Chwyta człowieka, ściska go w zmęczonym raju cierpienia,

aż ten zaczyna wierzyć, że tak właśnie ma być:

że życie to tylko powolne gaśnięcie

na tle bezlitosnej, kosmicznej nicości.

—

A jednak — nawet tutaj, w najczarniejszym zakątku,

gdzie wszystko staje się echem bez twarzy,

gdzie duch człowieka ściera się z własnym końcem —

pozostaje drżenie.

Maleńkie, chore, słabe, ale istniejące

jak iskra zagubiona w burzy.

—

Nie światło.

Nie miłość.

Nie nadzieja.

—

Lecz ostatni, cichy bunt istnienia:

że choć sens umarł,

ciemność nie ma prawa go definitywnie pogrzebać.

—

Bo w człowieku tkwi dziwny paradoks —

że nawet w bezsensie, nawet w pustce,

coś każe iść dalej,

jakby noc sama nie była zdolna zatrzymać kroku.

—

Karol Badziąg 

17.11.2025