Patologia polskich celebrytów.cz.5

Patologia polskich celebrytów.

część piąta 

—-

I. NIECH SIĘ SKOŃCZY ERA ŚWIĘTYCH OD GŁUPOTY

Show-biznes w Polsce przypomina wysypisko starych emocji, gdzie każdy, kto potrafi zrobić bekę z własnego życia, zostaje prorokiem mas.

Nowocześni „idole” to ludzie, którzy mają więcej filtrów niż myśli, więcej dram niż talentu, więcej „wartości” niż jakikolwiek sklep z dewocjonaliami — wszystkie fałszywe.

To nie są gwiazdy.

To ludzkie flesze błyskające tylko, gdy w tle jest skandal.

—

II. CZAS NA DETRONIZACJĘ KRÓLÓW I KRÓLOWYCH INSTAGRAMOWEJ DURNOTY

Manifestuję, że:

-Influencer nie jest autorytetem.

-Celebryta nie jest filozofem.

-Tiktoker nie jest mentorem.

-Streamer wykrzykujący wulgaryzmy nie jest „ikoną pokolenia”.

To wszystko to produkty, a nie ludzie — towary do kliknięć, do reklam, do memów.

Zachwycaliśmy się kiedyś artystami.

Dziś zachwycamy się awanturą o trzecią parę dresów.

Chwała narodowa?

Kiedyś Chopin, dziś… ktoś, kto płacze na live, bo mu zaginął powerbank.

—

III. MEDIA – FABRYKA KLAPKÓW NA OCZY

Niech media przestaną udawać, że to one „informują naród”.

Media są dziś jak sprzedawca waty cukrowej: słodkie, puste i robiące klejący bałagan w głowie.

Portale plotkarskie to elektroniczne klozety, do których celebryci wrzucają swoje brudy, a redakcje podają to dalej na złotej tacy z hasłem: „SZOK!”.

Niech dziennikarze przestaną udawać lekarzy, skoro leczą nas artykułami o tym, kto komu zjadł chipsy w hotelu.

—

IV. PUBLICZNOŚĆ – NARÓD O PODWÓJNEJ TWARZY

Narzeka na celebrytów, a potem siedzi z popcornem i ogląda każdy ich upadek.

„Jak oni mogą tak żyć?” – pyta człowiek, który spędził trzy godziny scrollując czyjeś życie, zamiast żyć własnym.

To nie celebryci są problemem.

Problemem jest tłum, który pokochał bylejakość, bo daje mu poczucie własnej normalności.

—

V. ZERWIJMY Z KULTEM BURDELIKU EMOCJONALNEGO

Celebrycki świat to:

-kłótnie na stories,

-zdrady dla zasięgów,

-płacze pod publiczkę,

-przeprosiny z kartki,

-„szokujące wyznania”,

-i „autentyczność” tak wyreżyserowaną, że nawet teatr lalek jest bardziej szczery.

Niech nikt nie nazywa tego kulturą, bo obraża kulturę.

To nawet nie rozrywka.

To odpady popkultury podgrzane i podane jako danie dnia.

—

Karol Badziąg 

21.11.2025